Η εξοικείωση του πολιτικού κόσμου με την απειλή Ερντογάν «θα έρθουμε νύχτα», ενδέχεται να επιφέρει σχετική αδράνεια σε αντανακλαστικά όταν επιλέξει να υλοποιήσει την απειλή του.

Η Ρωσία, μελετώντας τη μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ιστορία της, θα επιλέξει να ενσωματώσει τα κατεκτημένα εδάφη. Προφανώς και ανησυχεί μήπως λόγω των κυρώσεων δεν καταφέρει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες όχι μόνο του λαού των κατακτημένων περιοχών αλλά και αυτών του Ρωσικού, τη στιγμή μάλιστα που τα οικονομικά μεγέθη έδειχναν μικρή αλλά σταθερή ευημερία αυξανόμενη για τον μέσο Ρώσο πολίτη, οπότε η αντίδραση θα είναι έντονη και εκ των έσω.

Αν αναζητήσετε στο διαδίκτυο σχετικές αναζητήσεις τα περισσότερα των αποτελεσμάτων οδηγούν στην αντίληψη ότι το «πρόβλημα» είναι στην Ουκρανία. Tο πρόβλημα δεν είναι, ούτε αφορά αυτόν που το ζει ή το υφίσταται. Το πρόβλημα είναι αυτός που το δημιουργεί, ιδιαίτερα και αποκλειστικά όταν αναφερόμαστε σε διεθνείς σχέσεις και στο διεθνές περιβάλλον και στην παγκόσμια ειρήνη.

Μία σημαντική έκθεση παρουσιάστηκε την προηγούμενη εβδομάδα στην σύνοδο του Βορειοατλαντικού Συμβουλίου (NAC) σε επίπεδο Υπουργών Εξωτερικών από «ανεξάρτητη» (με ότι σημαίνουν τα εισαγωγικά) Ομάδα Προσωπικοτήτων  που διόρισε ο ΓΓ/ΝΑΤΟ κ.  Γενς Στόλτενμπερκ.

Τις τελευταίες ημέρες παρατηρούμε μια σπουδή στα τεκταινόμενα τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στο ΝΑΤΟ σε ότι αφορά στα Ελληνο-Τουρκικά, μετά την πρόσφατη κρίση του παρελθόντος θέρους. Διαφαίνονται δε και πιέσεις από τους δύο οργανισμούς, εκατέρωθεν, παράλληλα με τη συναφή απόφαση για υλοποίηση διερευνητικών επαφών (επανάληψη ουσιαστικά των ομοίων που είχε μονομερώς η Τουρκία διακόψει το 2016).

Κατά τις τελευταίες γεωπολιτικές εξελίξεις σε ό,τι αφορά στην «γείτονα-, φίλη», Τουρκία, παρατηρήσαμε διαβουλεύσεις και πρωτοβουλίες τόσο στο πλαίσιο ΕΕ όσο και αυτό του ΝΑΤΟ. Τα αποτελέσματα ως μέχρι τούδε έχουν καταγραφεί, τα θεωρώ επικίνδυνα, όχι τόσο ως προς την εξέλιξή τους, αλλά κυρίως ως προς την αποτελεσματικότητά τους. Σαφώς και υφίστανται και ευκαιρίες και εναπόκειται στην ημέτερη πλευρά η αξιοποίησή των.

Η πρακτική αυτή, με τη διασταλτική προσέγγιση που παρατηρείται στην ευρύτερη εφαρμογή των μεταξύ των σχέσεων, τελικά δημιουργεί δευτερογενή «ερμηνεία» ότι όλο το πλαίσιο της στρατηγικής συνεργασίας των δύο οργανισμών εμπίπτει εκεί και αφού ομιλούμε για «διαβαθμισμένες» καταστάσεις, η Κύπρος εξαιρείται.

Από τα μέσα σχεδόν της προηγούμενης δεκαετίας και μετά την κρίση στην Κριμαία καταγράφονται γεωπολιτικές εξελίξεις ειδικά στην περιοχή της Αν. Μεσογείου, που χρήζουν της προσοχής των Διεθνών Οργανισμών (Δ.Ο.) αλλά και επιτάσσουν τη αποτελεσματικότερη συνεργασία μεταξύ τους.

Τις τελευταίες ημέρες καταγράφονται εξελίξεις και παρατηρούνται έντονες διαβουλεύσεις σε ότι αφορά στην Συρία και στις σχέσεις Τουρκίας Ρωσίας, στην γειτονική Λιβύη όπου οι δυνάμεις του στρατηγού Χαφτάρ προσεγγίζουν (με διενέργεια μαχών με τις δυνάμεις του κ. Σάραζ) την Τρίπολη.