Δεν είναι μόνο η δημοσκοπική απελπισία, όπως πολλοί ερμηνεύουν, που ωθεί τον Τσίπρα να πυροδοτεί πυροτεχνήματα εντυπώσεων που καταντούν πυγολαμπίδες. Είναι η περιφρόνηση σε θεσμικές διαδικασίες που έχουν καθιερωθεί κοινή συναινέσει, για τη λειτουργικότητα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η Βουλή έχει  συγκεκριμένο πλαίσιο διαδικασιών. Ο Τσίπρας καθ΄ έξιν ασχημονών, δεν τις σεβάστηκε, στήνοντας ένα καλοπαιγμένο θέατρο.

Το εθνικό σπορ των Ελλήνων είναι η συκοφάντηση των άλλων, είχε πει κάποτε ο Γιάννης Τσαρούχης. Μέχρι σήμερα η Μαρία Σάκκαρη είχε μείνει έξω από το αζιμούθιο της σαρκοβόρου χολής. Ίσως επειδή η πορεία της δεν είχε τις φανταχτερές εκφάνσεις του Τσιτσιπά. Βρήκαν όμως την ευκαιρία να είναι εκεί ο γιος του Μητσοτάκη και να μαθευτεί ότι είναι η σχέση της αθλήτριας. Και άρχισε η μισερή παράνοια. Και όλη αυτή η χολή έβγαινε από ανθρώπους συγκεκριμένου πολιτικού προσανατολισμού.

Η απεργία είναι ενδεικτικό της αποτυχίας του εργατικού κινήματος. Τόσα χρόνια τις απεργίες, τους «αγώνες», τους κάνουν οι εξασφαλισμένοι στο δημόσιο. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που η κεφαλή τους είναι επί πίνακι (και αρκετοί υπό εργασιακή βαρβαρότητα), δεν έχουν την πολυτέλεια των απεργιών. Όταν αυτό αλλάξει, όταν μαζικές απεργίες θα κάνει ο ιδιωτικός τομέας και όχι η ΑΔΕΔΥ, θα ξαναμιλήσουμε για εργατικό κίνημα.

Ασχετα με την αιτία για την οποία ξεσπάθωσε, άσχετα αν αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως «σάλτο μορτάλε», είναι γεγονός ότι αναφέρει αλήθειες που απογυμνώνουν την πολιτική ΣΥΡΙΖΑ. Καταπελτικός ο λόγος του κάνει φύλλο και φτερό τις υποσχέσεις του κόμματος για την Υγεία.

Όσο η Ελλάδα ήταν το hot spot της Ευρώπης, κρατώντας εδώ τις φυλές της οικουμένης, οι δυτικοί του θεατρικού ανθρωπισμού ύψωναν αυστηρό δάχτυλο επιτίμησης, επειδή δεν τους εξασφαλίζαμε ανθρώπινες συνθήκες ζωής. Τώρα που η Ελλάδα τους παρέχει γρηγορότερα άσυλο, οι Ευρωπαίοι ένοιωσαν τι σημαίνει άτακτη εισβολή και θορυβήθηκαν.

Υπό τον φόβο των πρόωρων εκλογών διάγουν στον ΣΥΡΙΖΑ καθώς τα ποσοστά τους εξακολουθούν αναιμικά. Και αντί να αναπροσαρμόσουν την αντιπολιτευτική τους τακτική, αφού η νυν δεν εναρμονίζεται με τον σφυγμό του λαού, έχουν επιδοθεί σε... θερμομέτρηση του ΚΙΝΑΛ, ενόψει της εκλογής προέδρου του.

Οι εμβαθύνσεις δεν αφορούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τους αγγίζουν τα βαθιά προβλήματα της Αριστεράς και η κρίση της. Εδώ τα παιδία παίζει. Στέκονται στον αφρό -ίσως γιατί μόνο αυτό μπορούν. Χθες για παράδειγμα εξέδωσαν μια λάβρη ανακοίνωση με αφορμή το Τατόι, κατηγορώντας τον Μητσοτάκη για «προσβολή που διέπραξε απέναντι στον ελληνικό λαό». Το αντιμετώπισε ισχυρίζονται «σαν περιουσία που δεν ανήκει δικαιωματικά στον ελληνικό λαό»!

Ερωτηθείς ο Αλέξης Τσίπρας για τις διαφορές των υποψηφίων Προέδρων του ΚΙΝΑΛ «αν άλλο η κ. Γεννηματά, άλλο ο κ. Λοβέρδος, άλλο ο κ. Ανδρουλάκης», απάντησε ότι είναι προφανές ότι ο κ. Λοβέρδος έχει ένα τελείως διαφορετικό σχέδιο και το εκπέμπει». Και για μην μείνουμε με την απορία τι εκπέμπει ο Λοβέρδος, φρόντισε να το… φανερώσει: «μιλώ για την ανάγκη το ΚΙΝΑΛ να γίνει δορυφόρος της ΝΔ»!

Με τέτοια πολιτική πως θα επιτύχει - όπως το προσπαθεί - την προσέγγιση αυτοδιοικητικών προσωπικοτήτων εκτός του κομματικού του χώρου στις επόμενες εκλογές; Ας μην ψάχνει τις ύποπτες μεθοδεύσεις στις εταιρίες δημοσκοπήσεων, και ας μην κυνηγάει ανεμόμυλους. Ας καταλάβει την «αιτία του κακού», δηλαδή να ψαχτεί στην πολιτική του, που είναι πάντα ένα μείγμα ιδεοληψίας και κουτοπόνηρης μικροπολιτικής σκοπιμότητας.

Όταν ένας αριστερός αρχηγός θεωρεί ότι σε μια πανδημία που συνέβη μετά από εκατό χρόνια (ισπανική γρίπη 1918) αναγκάζοντας όλα τα δημόσια συστήματα υγείας του πλανήτη να επωμισθούν το βάρος της αντιμετώπισής της, αποτελεί μεγάλη ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς έναντι της Δεξιάς, κάτι δεν πάει καλά με την Αριστερά του. Πολύ δε περισσότερο όταν ως σημείο αναφοράς λαμβάνεται... η πτώση του τείχους του Βερολίνου, αναζητώντας πολιτική επικύρωση από μη συγκρίσιμα μεταξύ τους γεγονότα.

Διαβάζοντας τις παροτρύνσεις πρώην «βουλεύτριας» του ΣΥΡΙΖΑ να κατέβει ο κόσμος στο δρόμο, θα νόμιζε κανείς ότι είμαστε μια χώρα σε ληθαργική κατάπτωση, όπου ο κόσμος θεάται όσα αφορούν τη ζωή του παθητικά από τον καναπέ του σαλονιού του, μέσω της «κατευθυνόμενης» τηλοψίας. Και όμως: Χθες βγήκαν τα στοιχεία της ΕΛΑΣ σχετικά με τον αριθμό των συγκεντρώσεων του τελευταίου τριμήνου. Μένεις έκπληκτος, και αν δεν ζούσες στη χώρα θα νόμιζες ότι η αυτή βρίσκεται σε… προεπαναστατική περίοδο! 

Το όνομα είναι γνωστό αλλά όχι και τρανταχτό. Παρόλα αυτά δημιούργησε έντονες αντιδράσεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Αφορά την προσχώρηση του Συμεών Κεδίκογλου, πρώην βουλευτή και υφυπουργού του ΠΑΣΟΚ, την οποία κομματικοί και βουλευτές υποδέχτηκαν με δυσθυμία. Όπως ειρωνεύτηκε κάποιος βουλευτής για να δείξει την συγκυριακότητα των εισδοχών, όταν τον ρωτήσαμε ποιοι άλλοι έχουν σειρά, μας απάντησε: «Περίμενε. Ακόμα είμαστε στο "Κ" (Κεδίκογλου)».     

Μόνο στη χώρα της Φαιδράς Πορτοκαλέας οι στίχοι ενός δημιουργήματος έμμελε να γίνονταν πολιτική προθήκη. Δεν κρίνουμε το δημιουργό ούτε την ποιότητα του καλλιτεχνικού δημιουργήματος. Ως εκεί όμως. Είναι πολιτική ελαφρότης οι - εκ της θέσεώς τους βολεμένοι πλέον - βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να εντάσσουν στο πολιτικό τους οπλοστάσιο και ως επιχείρημα μια άναρθρη καταγγελτική κραυγή (την οποία δικαιούται πάντως να εκφράζει ο δημιουργός).

Κάνουν ό,τι μπορούν για να δικαιώσουν όσους τους κατηγορούν ότι «σιτίζονται πολιτικά» ρευστοποιώντας την πλούσια πολιτική πρόσοδο που κληρονόμησαν από τους χαρισματικούς γεννήτορες. Ούτως ή άλλως το ΚΙΝΑΛ παραμένει ακίνητο σε τέναγος. Αν αντέχει ακόμη - όσο αντέχει - οφείλεται στη συναισθηματική μνήμη κάποιων ηλικιών, και στην αντιπάθεια - έως και απέχθεια - ενός κόσμου της Κεντροαριστεράς προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Επιβεβαίωσε εαυτόν ο κ. Τσίπρας στην Κ.Ο. του κόμματος. Λόγος εν εξάλλω που προσπαθεί να τροφοδοτήσει εχθροπάθεια «μέσα και έξω από τη Βουλή». Και παράλληλα υψιπετής, που θα χωρούσε στα παλιά εφηβικά λευκώματα («Μια δίκαιη κοινωνία στην οποία ο καθένας μπορεί να έχει όνειρα, φιλοδοξίες και στόχους»).

Εκεί που η πολιτική αμβλυωπία της Ένωσης βρίσκει τη… δοξαστική της επιβεβαίωση, είναι η σχέση με την Τουρκία, έναντι της οποίας δείχνει από υποτονική έως ασθενής. Δυσαρεστήθηκε και επέβαλε μέτρα για τους Ναβάλνι και Προτάσεβιτς, αλλά δεν ενοχλείται διόλου για τους χιλιάδες δημοκρατικούς πολίτες, δημοσιογράφους, αξιωματικούς, ανθρώπους του πνεύματος, που δεινοπαθούν στις τουρκικές φυλακές.

Η λαϊκή ρήση λέει ότι γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. Η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ δεν την ενστερνίζεται, κατά πως φαίνεται, για την υπόθεση Καλογρίτσα. Χθες με non paper ενημερώνει ότι «η σημερινή κατάθεση Καλογρίτσα στην Προανακριτική χάρισε για μια ακόμα φορά άφθονο γέλιο και νέες αντιφάσεις». Θα δείξει το μέλλον αν έχουν σιγουριά ή άγνοια κινδύνου με τέτοιες διαβεβαιώσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ενοποιηθεί καθότι οι κουλτούρες στο εσωτερικό του είναι ανομοιογενείς έως αντιμαχόμενες. Και ο Τσίπρας δεν είναι ούτε Γεώργιος Παπανδρέου να ενοποιήσει τις σκόρπιες ομάδες και τα κομματίδια της Κεντροαριστεράς, ούτε Ανδρέας να γίνει η κεντρομόλος δύναμη έλξης του κεντροαριστερού ακροατηρίου. Η αντοχή του ΚΙΝΑΛ, το οποίο νόμισε ότι θα απορροφήσει, το αποδεικνύει.

Οι ευρωπαικές ηγεσίες αλλάζουν σταδιακά στάση απέναντι στους μετανάστες. Πέραν της ακαριαίας αντίδρασης της ισπανικής κυβέρνησης, προ μηνών η Δανή Πρωθυπουργός Φρέντερικσεν εξέφρασε τη φιλοδοξία να μην υπάρξει πλέον καμία αίτηση ασύλου, η ανεκτική Σουηδία αυστηροποίησε το νόμο για το δικαίωμα μόνιμης παραμονής, ενώ η Γερμανία άρχισε να επιστρέφει μετανάστες που θεωρούνται ότι συνδέονται με ισλαμικά δίκτυα.

Στην επικράτεια του σουρεαλισμού με επιταχυνόμενη ταχύτητα, συνεχίζει να περιδινίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Χθες επιδόθηκε σε μια τραγελαφική - αν όχι αντικοινοβουλευτική - πρακτική. Zήτησε ονομαστική ψηφοφορία για τη συνεπιμέλεια, όπως είχε δικαίωμα. Αλλά οι βουλευτές του δεν παρέμειναν να ψηφίσουν δύο επίμαχα άρθρα, χαρακτηρίζοντας ως περιστολή των διαδικασιών τη λειτουργία του Κοινοβουλίου υπό τις υγειονομικές συνθήκες που επιβάλει ο κορoνοϊός.

Τελικά η πραγματικότητα ξεπερνά εαυτόν σε κάθε επεισόδιο, και συν τοις άλλοις αναδεικνύει την αφέλεια των καταγγελλόμενων ως μηχανορράφων. Υπάρχει μια μη ηθικολογική λαϊκή ρήση που δημιουργήθηκε τον καιρό που στην ελληνική ύπαιθρο άνθιζε η ζωοκλοπή. Ρωτάει: «Ξέρεις να κλέψεις;» -Ξέρω! «Ξέρεις να κρυφτείς;» -Όχι! «Μα τότε γιατί τι κλέβεις;».

Δεν κομίζομεν γλαύκαν λέγοντας ότι ο Ερντογάν δεν είναι φιλειρηνιστής και δεν τον έπιασε ο πόνος για τους Παλαιστίνιους ως δεινοπαθούντα λαό. Είναι κοινός τόπος το ενδιαφέρον του για την ηγεμονία στον μουσουλμανικό κόσμο. Ως εκ τούτου, θα έλεγε κανείς, είθε για την Ελλάδα να επιχειρήσει οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Γάζας. Θα ήταν το τελικό του στραπατσάρισμα.

Οι υποθέσεις Καλογρίτσα και Παπαγγελόπουλου θα αποτελούσαν τη Λυδία λίθο, στο επιχρυσωμένο και πολυδιαφημισμένο ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο χρυσοποίκιλτος μανδύας, που άλλοι ύφαναν παλιά με το αίμα τους και τις θυσίες τους, έγινε διάτρητος, αδύναμος να καλύψει την εξουσιαστική παραβατικότητα μαθητευόμενων μάγων.

«Φράχτης του μίσους, αποκρουστική και ντροπιαστική εικόνα» για τον εκπρόσωπο του ΜέΡΑ 25, «φράχτης μισανθρωπίας» για τον πρώην υπουργό. Και οι δύο δεν έχουν κατανοήσει ότι αυτό που συνέβη πέρυσι στον Έβρο δεν ήταν μια αυτόνομη κίνηση απελπισμένων ανθρώπων. Ήταν μια υβριδική επίθεση του Ερντογάν να στείλει μέσα σε μια εβδομάδα εκατοντάδες χιλιάδες πεινασμένους ανθρώπους που δεν θα είχαν που την κεφαλήν κλίναι.