Τόσο η κεντρική πολιτική και η διπλωματία της Ρωσίας, όσο και οι εντός και εκτός της χώρας εξυπηρετητές των απόψεών της συνοψίζουν την επιχειρηματολογία για τη δικαιολόγηση της ρωσικής επιβουλής κατά της εθνικής ακεραιότητας της Ουκρανίας σε μια σειρά από πολιτικούς μύθους. Ειδικά στη χώρα μας αυτοί οι μύθοι διασπείρονται με μεγάλη επιμονή ενώ γίνεται συντονισμένη προσπάθεια αυτοί οι μύθοι να προβληθούν ως αξιωματικές αλήθειες. Παρακάτω εξετάζονται οι πέντε πιο διαδεδομένοι – κατά την κρίση μας – τέτοιοι μύθοι.

Ο αποκλεισμός των πολλών από την πολιτική διαδικασία δεν προμηνύει ποτέ αγαθά αποτελέσματα. Η εξουσία φθείρει και διαφθείρει, κοινότοπη αλλά άφευκτη πραγματικότητα βαθιά ριζωμένη στην ανθρώπινη φύση. Οι ΗΠΑ νίκησαν την ΕΣΣΔ όχι παρά το ότι ήταν δημοκρατία, αλλά επειδή ήταν δημοκρατία, αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Ένας λαός που είχε τη δυνατότητα να μεταβολίζει αλλεπάλληλες απογοητεύσεις και καταστροφές, παράγοντας σχέδια για το μέλλον. Μια χώρα που μπορούσε να απορροφά σκληρά κύματα των καιρών και να μετατρέπει τη δυναμική ενέργεια των κύκλων της ιστορίας σε αναμορφωτική δύναμη για νέους δρόμους δημιουργίας. Η Ελλάδα τελικά κατάφερε να βγει στο ξέφωτο της ευημερίας και της δημοκρατίας.

Όσοι ζήσαμε ενσυνείδητα την 11η Σεπτεμβρίου 2001 θυμόμαστε τι κάναμε τη στιγμή που είδαμε τις εικόνες από το Διεθνές Κέντρο Εμπορίου της Νέας Υόρκης. Η επίδραση των εικόνων ήταν καταλυτική, έθετε από μόνη της ένα όριο σε όσα γνωρίζαμε ως τότε και όσα θα ακολουθούσαν από εκεί κι έπειτα. Λόγω της δύναμης των εικόνων έχει εντυπωθεί ανεξίτηλα η στιγμή στη μνήμη μας.

Μόνο με στρατηγική ενίσχυση των μέτρων πρόληψης είναι δυνατόν να υπάρξει αισθητή μεταβολή στην έκβαση φαινομένων όπως αυτά που είχαμε όλες τις προηγούμενες ημέρες. Οι συνήθεις τακτικές αντιμετώπισης είναι εκ προοιμίου ατελέσφορες. Ποιες είναι οι οκτώ προτάσεις για το τι πρέπει να αλλάξει στη διαχείριση δασικού πλούτου, στην πυροπροστασία και στις σχέσεις πολιτείας - κοινωνίας.

Στο βιβλίο του «Περιπέτειες της μεσαίας τάξης - Κοινωνιολογικές καταγραφές στην Ελλάδα της ύστερης Μεταπολίτευσης» (εκδ. Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη, 2021), ο Παναγής Παναγιωτόπουλος μάς υπόσχεται αφενός μια μελετητική σύνθεση όψεων της κρίσης που διέρχεται η μεσαία τάξη στην Ελλάδα και τον δυτικό κόσμο, αφετέρου μια βάση πρόσληψης των ερευνητικών εξελίξεων και έμπνευσης νέων ερευνητικών δρόμων.

Εκτός από την ηλικιακή συνάφεια, αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει πραγματικά συνάφεια εμπειριών ανάμεσα σε κάποιον που γεννήθηκε με πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή και σε κάποιον που γεννήθηκε επί Κώστα Σημίτη, τους συνδέει και κάτι άλλο. Παραμένουν στην πλειοψηφία τους αόρατοι για την ελληνική πραγματικότητα, απουσιάζουν από το προσκήνιο της πολιτείας και της κοινωνίας, είναι οι μεγάλοι απόντες.

Είναι σαφές ότι το βίντεο που προβλήθηκε στην πρόσοψη του κτηρίου της Βουλής κρίθηκε ως ο καλύτερος τρόπος να τιμηθεί δημόσια η θέση και συμβολή των Ενόπλων Δυνάμεων. Οι κατακρίσεις δεν έμειναν στο αισθητικό πεδίο, άλλωστε ποιος μπορεί ποτέ να καλύψει αισθητικά τους πάντες, προχώρησαν ακόμα και σε αιτιάσεις θεσμικής δεοντολογίας. Το πρόβλημα με το βίντεο δεν είναι εκεί…