Οι Ουκρανοί πολεμούν για λογαριασμό ολόκληρης της Ευρώπης, για κάθε πολίτη της ΕΕ χωριστά και ο πόλεμος αφορά τον περιορισμό της ισχύος μιας χώρας που τα τελευταία χρόνια έχει επηρεάσει τη ζωή μας με διάφορους τρόπους. Από την εμπλοκή της Ρωσίας σε εθνικές εκλογές κρατών-μελών της ΕΕ, μέχρι τους λογαριασμούς του ρεύματος και του σούπερ μάρκετ, επειδή ο Βλαντιμίρ Πούτιν θέλει να μας στείλει το μήνυμα ότι η καθημερινότητά μας εξαρτάται από το πώς θα ξυπνήσει εκείνος το πρωί.

Κι όμως, όποιος είχε την τύχη να συνομιλήσει με τη Μαριέττα Γιαννάκου καταλάβαινε αμέσως ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να τη σταματήσει. Η ζωή της ήταν βγαλμένη, λες, μέσα από τα εγχειρίδια επιτυχίας στη ζωή. Σε όλα όσα έκανε, το βλέμμα της ήταν πάντα στραμμένο στους ανθρώπους. Η πολιτική της δράση είχε ως μόνο στόχο να είναι επωφελής για την κοινωνία. Η Μαριέττα Γιαννάκου όπως και άλλες σημαντικές ελληνίδες πολιτικοί, θα δείχνει πάντα το δρόμο στις Ελληνίδες σε μια εποχή που χρειαζόμαστε αυτό το είδος γυναικών στην πολιτική.

Έχουν πλάκα όσοι ισχυρίζονται ότι ο λόγος που τα κράτη - μέλη της ΕΕ δεν έχουν κοινή εξωτερική πολιτική είναι γιατί ασχολούνται με την υπεράσπιση του Κράτους Δικαίου, την προστασία του περιβάλλοντος, τα gay rights. Σύμφωνα με την ακροδεξιά μεταφυσική, εάν τα κράτη-μέλη δεν είχαν ποδηλατόδρομους, δεν διοργάνωναν gay pride, δεν περιόριζαν τη χρήση του πλαστικού, εάν δηλαδή δεν ήταν απορροφημένα να εφαρμόζουν «φιλελέφτ ατζέντες», οι εχθροί της Δημοκρατίας, θα μπορούσαν να έχουν αποτρέψει τη ρωσική επιθετικότητα.

Από το 2015 που ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη κυβέρνηση επιχείρησε πολλές φορές να υπονομεύσει το πολίτευμα. Ήταν το μόνο στο οποίο εμφανίστηκε συνεπής προς τις ιδέες του και τις προγραμματικές του διακηρύξεις. Απέναντι στις συστηματικές ενέργειες, θεσμικά όργανα, φορείς, προσωπικότητες του δημόσιου βίου, δεν θεώρησαν σκόπιμο να παρέμβουν για να καταγγείλουν τις αδιανόητες μεθοδεύσεις. Κανένας δεν θέλησε να εξηγήσει στους Έλληνες ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όταν δεν κινούνταν στις παρυφές του Συντάγματος παραβίαζε κατάφωρα το Σύνταγμα.

Η κυβέρνηση έχει πολλά να εξηγήσει στους νέους. Πρέπει να μάθουμε να λέμε αλήθειες με την άνεση που οι λαϊκιστές διαπιστώνουν απλώς προβλήματα, τοκίζοντας στην εύλογη απογοήτευση. Αφού πληρωθεί το «πρώτο ένσημο» πρέπει ο νέος να νιώσει ότι καταλαβαίνουμε τη θέση του αλλά μετά να βρούμε το κουράγιο να του πούμε την αλήθεια διαβεβαιώνοντάς τον ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι ένα σύνθημα κενό νοήματος αλλά η ικανή και αναγκαία συνθήκη αυτή η χώρα κάποτε να αλλάξει.

Και μόνο το γεγονός ότι για να λανσαριστεί ως εσωκομματικός αντίπαλος του Α.Τσίπρα, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος επέλεξε να μιλήσει σε μια ιστορική εφημερίδα της συντηρητικής παράταξης λέει πολλά... Από τότε που χάρις στον κ.Τσίπρα, ο κ.Τσακαλώτος μπήκε στη ζωή των Ελλήνων, προσπαθεί να μας πείσει ότι μόνος αυτός είναι ένας φάρος γνώσης και μόρφωσης, καταδικασμένος να πολιτεύεται ανάμεσα σε χαζούς, βλάκες, αμόρφωτους, άσχετους και κυνικούς. Ένας τραγικός ήρωας!

Ο λόγος που θεωρούμε περίπλοκη την πολιτική φιλία στη βάση αρχών είναι γιατί όποιος την επιλέγει, θα πρέπει να έχει εκ των προτέρων σκεφτεί τι θα κάνει στην περίπτωση που διαφωνήσει ή τσακωθεί με τον αρχηγό. Είναι επικίνδυνα αφελής όποιος εντάσσεται σε πολιτικές ομάδες υπό συγκεκριμένη ηγεσία, εάν δεν έχει επεξεργαστεί μερικά σενάρια, καλά και κακά, για το πως μπορεί να εξελιχθεί κάθε του επιλογή. Πάντως, όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες είναι ένα καλό μάθημα για τους νεότερους που θέλουν να ασχοληθούν ενεργά με την πολιτική.

Γιατί δεν μαθαίνουμε; Γιατί αδυνατούμε να ενσωματώσουμε τον όγκο της εμπειρίας που έχουμε σωρεύσει ως κράτος εδώ και πολλά χρόνια, κάθε φορά που μας δόθηκε η ευκαιρία; Από την αρχή της πανδημίας έχουμε ευχηθεί να μην πάει χαμένη όλη η εμπειρία που θα αποκτήσει το οργανωμένο κράτος κατά τη διαχείρισή της, όπως συνέβη με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, την επιτυχημένη διοργάνωση των οποίων θεωρούμε ορόσημο στην ιστορία της χώρας.

Αισθανόμαστε ότι θα «ληστέψουμε εκκλησία» αν μπούμε στη διαδικασία να επιχειρηματολογήσουμε κι εμείς πάνω στο γιατί η άποψη που εξέφρασε ο Γιώργος Τσίπρας προχθές στη Βουλή και που προκάλεσε σάλο, είναι λανθασμένη δεδομένου ότι είναι κενή κάθε νοήματος. Η ατυχής αυτή φράση είναι όμως μια καλή αφορμή να θυμηθούμε ότι η εθνική κυριαρχία που πρέπει και είναι αυτοσκοπός δεν περιορίζεται στη στρατιωτική άμυνα της χώρας.

«Ανήκομεν εις την Δύσιν», θύμισε ο πρωθυπουργός απευθυνόμενος μεν στον κ.Τσίπρα, αλλά στην πραγματικότητα προς όσους έχουν δει σε άλλη μια κρίση την ευκαιρία να υπονομεύσουν την εμπιστοσύνη των Ελλήνων στη Δύση, δηλαδή στη Δημοκρατία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε μια στιγμή πως ό,τι έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα, το χρωστάμε σε αυτό τον θεμελιώδη προσανατολισμό. Η Ελλάδα ανήκει στη Δύση. Και αυτό ας το χωνέψουν όλοι. Στα αριστερά αλλά και στα δεξιά. 

Ασχολούμαστε επί χρόνια και, πάνω από όλα, υστερικά με ό,τι αφορά τις συντάξεις. Και όταν έρχεται η ώρα οι δικαιούχοι να εισπράξουν αυτές τις...χιλιοτραγουδισμένες συντάξεις, δεν μπορούν, πριν να περάσουν χρόνια. Κάπως έτσι συμβαίνει και με την περίθαλψη των ηλικιωμένων. Μας αρέσει να κομπάζουμε ότι διατηρούμε κάποιες παραδοσιακές αρχές με ουσία και νόημα, αλλά ως πολίτες ανεχόμαστε από τις κυβερνήσεις να μην κάνουν κυριολεκτικά τίποτα στον σχεδιασμό πολιτικών για την τρίτη ηλικία.

Κατά τη διάρκεια των πανδημικών ετών όλοι έχουμε πέσει πάνω στον όρο «doom scrolling» δηλαδή στην τάση μας να κάνουμε «κλικ» σε τίτλους που υποδηλώνουν πολύ κακές ειδήσεις για τη φύση του κορονοϊού και την εξέλιξη της πανδημίας. Τα Μέσα το γνωρίζουν εμπειρικά από τα «κλικ» και τις επισκεψιμότητες που καταγράφουν. Το ερώτημα που θέτει, ρητορικά, ο Γλυκοφρύδης εάν όντως «αυτή είναι η Ελλάδα» είναι και πραγματικό. Δεν είναι αυτή η Ελλάδα. Είμαστε καλύτεροι από τις ειδήσεις που διαβάζουμε. 

Σε μια χώρα που έχει χάσει πολύτιμο χρόνο είναι μάταιο και, σε ορισμένες περιπτώσεις, απάνθρωπο να εμμένουμε στη μεταρρυθμιστική ορθοδοξία από φόβο μην και μας κατηγορήσουν για νεοφιλελευθερισμό. Και μάλιστα ποιοι; Οι επαγγελματίες εργατοπατέρες. Μπορούμε να διαβουλευόμαστε συνεχώς τις βέλτιστες πρακτικές για το πώς μεταρρυθμίζεται ο Δημόσιος Τομέας χωρίς να χρειαστεί να καταφεύγει στη βοήθεια του ιδιωτικού. Όμως, αυτό δε γίνεται ήδη; Κοντά πέντε δεκαετίες τώρα συζητάμε ατέρμονα, μανιχαϊστικά, παραμένοντας παθιασμένοι στα λόγια και αλλεργικοί στα έργα.

Τι θα συμβεί όταν σε πολύ λίγα χρόνια από σήμερα όταν όλες αυτές οι δουλειές που δεν απαιτούν εξειδίκευση, αντικατασταθούν από τα ρομπότ; Και τι θα συμβεί όταν την ίδια στιγμή είναι απολύτως βέβαιο ότι οι άνθρωποι θα ζουν περισσότερα από 100 χρόνια; Το μέλλον είναι ήδη εδώ και οι δυτικές κυβερνήσεις συνεχίζουν να κρατούν τους πολίτες εν υπνώσει. Το κακό είναι ότι αυτές τις ιδεοληψίες που μέχρι χθες τις είχαν μόνον οι Σοσιαλιστές, τις έχουν ενστερνιστεί και οι Κεντροδεξιοί. Η απάντηση στα πραγματικά προβλήματα δεν μπορεί να έρχεται από τα μουσεία των ιδεών. 

Η μεγαλύτερη επιτυχία του Κυριάκου Μητσοτάκη μέχρι σήμερα είναι ακριβώς αυτή: έδειξε τον τρόπο που μια κυβέρνηση μπορεί να γίνει φιλολαϊκή χωρίς να καταφύγει στις μεθόδους του πελατειακού κράτους κι αν τα είχε πάει καλύτερα στην οργάνωση της Πολιτικής Προστασίας, ένα έργο βέβαια που είναι δύσκολο και χρονοβόρο, το αίσθημα της εμπιστοσύνης προς το Κράτος θα είχε ενισχυθεί ουσιωδώς.

Ειλικρινά, δεν θυμόμαστε πως αποκαλούνταν το κομμάτι του εκλογικού σώματος που μετακινούνταν ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ και όριζε κάθε φορά τον νικητή των εκλογών, όταν στο πολιτικό σύστημα πρωταγωνιστούσαν αυτά τα δύο κόμματα. Κέντρο πάντως δεν το έλεγαν «τότε». Σήμερα, αν κάποιοι ετοιμάζονται να δώσουν «τη μάχη του Κέντρου» θα παίξουν σε ένα έργο χωρίς θεατές. 

Το σημείωμα αυτό δεν αφορά τη συζήτηση για τις παιδαγωγικές προεκτάσεις της υιοθέτησης της ομοιόμορφης αμφίεσης στο σχολείο. Αυτό που θέλουμε να σχολιάσουμε, γιατί μας έκανε εντύπωση, είναι η ευκολία με την οποία μέρος της κοινής γνώμης δείχνει να πιστεύει ότι η ποδιά, δηλαδή η πειθαρχία στην αμφίεση, θα λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ελληνικά σχολεία. Πριν σπεύσουμε να υιοθετήσουμε ως καλή ιδέα την επιστροφή της ομοιόμορφης ενδυμασίας στο σχολείο, ας φροντίσουμε αυτό το σχολείο να έχει δασκάλους και θέρμανση. 

Σήμερα, μπαίνοντας στον τρίτο χρόνο της πανδημίας, έχουμε καταλάβει ότι δεν έχουν όλοι πρόσβαση στις υπηρεσίες δημόσιας υγείας και ότι το εισόδημα είναι μόνο ένας παράγοντας που μπορεί να προκαλεί αυτή την ανισότητα. Δε χρειάζεται να είσαι φτωχός για να μην έχεις πρόσβαση σε μια αντικαρκινική θεραπεία. Κάποιες φορές αρκεί το να είσαι ηλικιωμένος και να θεωρηθεί ότι δεν αξίζει να δαπανηθούν πόροι σε εσένα. Όσο απίστευτο και αν ακούγεται, είναι ακριβώς έτσι.

Η Ελλάδα έχει τη μοναδική ευκαιρία να γίνει μια εντελώς διαφορετική χώρα. Η συγκυρία είναι ιδανική γιατί ο πρωθυπουργός έχει την πολιτική βούληση, αλλά έχουμε επιτέλους και τα απαιτούμενα κονδύλια. Μια πράσινη χώρα με προνομιακό συνδυασμό ενός μοναδικού περιβάλλοντος και μιας μυθικής πολιτιστικής κληρονομιάς μπορεί να παράξει όγκο πλούτου για όλους. Ωστόσο, η ιστορία με τη μικρή φάλαινα αποκάλυψε, πάλι, πλήθος κενών στην περιβαλλοντική προστασία, αλλά και αρκετή υποκρισία.

Έχουμε λόγους να πιστεύουμε πως για όσους έχουν μνήμες από την πολιτική ζωή της χώρας τις δεκαετίες '80 και '90, αντιλαμβάνονται το ΚΙΝΑΛ ως κραταιό ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, ως ένα μικρό, μεγάλο κόμμα. Αν αυτή η αίσθηση είναι ακριβής, τότε το φαινόμενο δεν προκαλεί εντύπωση αφού καταφέρνει να δηλώνει παρών σε κάθε ανάλυση που αφορά το παρόν και το μέλλον της χώρας. Αυτός είναι ο λόγος που κάθε φορά που η ηγεσία του πολιτεύεται ως ένα μικρό, «χθεσινό» κόμμα δημιουργεί αμηχανία και απογοήτευση, ακόμα και στον ιστορικό του αντίπαλο, τη Ν.Δ., χωρίς ένα κραταιό ΠΑΣΟΚ απέναντί της.

Βολική, για τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν λέει να «βάλει μυαλό», η απόπειρα να μπουν στο ίδιο κάδρο η ιστορία Φουρθιώτη με τη σκευωρία Novartis. Η κοινή γνώμη δεν πρέπει να παρασυρθεί και να βρεθεί να σχολιάζει αντιστικτικά ή κατ' αντιπαράθεση ή στο ίδιο context αυτές τις δύο πολύ διαφορετικές υποθέσεις. Για την ιστορία Φουρθιώτη, ξέρουμε ότι κάποιοι υπουργοί και κομματικοί αξιωματούχοι επέδειξαν πολύ κακή κρίση στην επιλογή των συνομιλητών τους. Η υπόθεση Novartis όμως είναι ένα εντελώς άλλης τάξης ζήτημα. Πρόκειται για μια σκευωρία.

Πλέον αισθανόμαστε και ηλίθιοι όταν εμείς πιέζουμε για μεταρρυθμίσεις τη στιγμή που διάφοροι «Μαυρογυαλούροι» παρεισφρέουν στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Ποιοι είναι αυτοί που στελεχώνουν την Ελληνική Εταιρεία Προγεννητικής Αγωγής ώστε να καταφέρνουν να εντάσσονται στα ΕΣΠΑ και να προτείνονται από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής στα σχολεία; Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που ενστερνίζονται λούμπεν απόψεις να έχουν επαφές με το κράτος και να το πείθουν να χρηματοδοτεί αντιεπιστημονικές μπούρδες;

Σε άρθρο μας στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» στις 13/8/2018, λίγες μέρες μετά την πολύνεκρη πυρκαγιά στο Μάτι, είχαμε αναρωτηθεί εάν οι συμπολίτες μας που φιλοδοξούσαν να ενταχθούν στα ψηφοδέλτια των κομμάτων στις εκλογές, είχαν αναρωτηθεί εάν θα τα κατάφερναν να διαχειριστούν μια ανάλογης σοβαρότητας κρίση. Το θυμηθήκαμε παρατηρώντας τις αντιδράσεις των αυτοδιοικητικών στις εκκλήσεις για βοήθεια.

Από τη δεύτερη πανδημική χρονιά, με τα περιοριστικά μέτρα να παρατείνονται παγκοσμίως προκαλώντας οδύνη και στη συγκυρία της ανακάλυψης του εμβολίου για τον κορονοϊό, των μαζικών εμβολιασμών και της συζήτησης που, μοιραία, ανέκυψε για την υποχρεωτικότητά του, γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς παραποίησης της ιστορικής μνήμης του Ολοκαυτώματος των Εβραίων από τους Ναζί. Βλέπουμε διαρκώς αρνητές της πανδημίας και των εμβολίων να χρησιμοποιούν το κίτρινο αστέρι.