Η πρωτοβουλία του Δήμου Αθηναίων να συμπράξει με ιδιώτες «στα φανερά», δεν ήταν απλώς σωστή, είναι ιστορική. Ο Δήμος Αθηναίων έσπασε ένα από τα ταμπού του κρατισμού που δαιμονοποιεί τον ιδιώτη και την ιδιωτική εταιρεία βαφτίζοντάς τους «εχθρούς» και σίγουρα τους θεωρεί ανάξιους να συμμετέχουν ενεργά σε παρεμβάσεις στο δημόσιο χώρο.

Τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου 7 Δεκεμβρίου το επιτελείο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη πρέπει να πήγε για ύπνο ανακουφισμένο. Οι πορείες για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είχαν τελειώσει χωρίς προβλήματα. Για άλλη μια φορά «δεν κάηκε η Αθήνα».

Όσο δυσάρεστο και να δείχνει (και ίσως και να είναι) παραμένει γεγονός: οι πολίτες που έδωσαν στη Νέα Δημοκρατία την άνετη αυτοδυναμία, το brand «Κυριάκος Μητσοτάκης» αγόρασαν. Ας σταματήσουν, επιτέλους, οι διάφοροι «μαθητευόμενοι μάγοι» της κυβέρνησης να εκνευρίζουν το Κέντρο με τον παλαιοκομματισμό και τις σοβιετικού τύπου ιδεοληψίες τους για τον τρόπο λειτουργίας της αγοράς και την οικονομίας.

Στον δημόσιο διάλογο, όταν η συζήτηση φτάνει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όλοι έχουμε αποδειχτεί τραγικά ανειλικρινείς και δέσμιοι των ταμπού: ο προοδευτικός κόσμος δεν υπερασπίζεται την ανάγκη εκπόνησης ενός στρατηγικού σχεδίου προσέγγισης με την Τουρκία σε κάθε δυνατό και πιθανό επίπεδο, από τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου μέχρι τα Πανεπιστήμια, τον πολιτισμό και τον τουρισμό.\r\n\r\n

Θα περίμενε κανείς ότι μετά από δέκα χρόνια κρίσης κατά τη διάρκεια των οποίων είδαμε ολόκληρη την ιστορία μας, ό,τι είχαμε ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή ως έθνος, σε fast forward, το να αρκούμαστε σε διαπιστώσεις για όσα συμβαίνουν θα ήταν κάτι που δεν θα το επιτρέπαμε πρωτίστως εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας.

Η εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου έβαλε στη συζήτηση το βαθμό της συνυπευθυνότητας των πολιτών στην εφαρμογή των νόμων. Πριν από δέκα χρόνια, η ιδέα ότι όσοι πολίτες καταγγέλλουν τους παραβάτες της νομοθεσίας είναι «ρουφιάνοι» θα είχε κάποια απήχηση. Όσοι τόλμησαν σήμερα να το ισχυριστούν, βρέθηκαν μπροστά σε μια πάνδημη αντίδραση και γρήγορα «λούφαξαν» στη γωνία τους.

Είμαστε πρόθυμοι να βάλουμε το χέρι μας στη φωτιά, ακόμα και να καταθέσουμε ενόρκως ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, όσοι χρησιμοποιούν τις λέξεις «λαθρομετανάστης» και «λαθροεισβολέας» δεν είναι ούτε ακροδεξιοί ούτε φασίστες. Δειλοί είναι οι άνθρωποι και πλήρως υποταγμένοι στις επιταγές της πολιτικής ορθότητας που επιζητά έναν κόσμο ουδέτερο, ασφαλή, όπου οι λέξεις και τα φορτία τους δεν θα προσβάλλουν ποτέ κανένα γιατί θα είναι κενές νοήματος.

Στον 21ο αιώνα οι θρησκείες και η Εκκλησία αναζητούν το ρόλο τους. Αν ανοιχτούν στην κοινωνία στέργοντας τους αδύναμους και κινητοποιώντας τους ισχυρούς να αναλάβουν δράση, αν λειτουργήσουν ως ηθικό παράδειγμα, ως σημείο αναφοράς, αν με λίγα λόγια αναλάβουν τον σπουδαίο πνευματικό τους ρόλο θα έχουν κερδίσει το στοίχημα, την αποδοχή και τον σεβασμό ακόμα κι ανάμεσα σ’αυτούς που δεν πιστεύουν.

Τα πολιτικά μνημεία λειτουργούν ως αναπαραστάσεις, πρόκειται δηλαδή για χονδροειδείς απόπειρες αφήγησης μιας ιστορίας. Τα μνημεία αφηγούνται μια εκδοχή της ιστορίας. Και όπως ξέρουμε, πλέον, όλοι η ιστορία ποτέ δεν έχει μία εκδοχή. Στα μνημεία (από την αρχαιότητα) και στους ανδριάντες δεν υπάρχει καμία αλήθεια, αποτυπώνουν μόνο εκδοχές μια ιστορίας.

Το ζήτημα που ανέκυψε με τους διορισμούς των διοικητών των νοσοκομείων και την εν είδη αποδιοπομπαίου τράγου απομάκρυνση ενός από αυτούς, δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση κι ένα λανθασμένο χειρισμό. Περισσότερο εντυπωσιακό ή ακόμα και σοκαριστικό είναι το γεγονός ότι άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας, αρνούνται να αποχωρήσουν οικειοθελώς από τον ενεργό δημόσιο βίο, αφήνοντας χώρο στους νεότερους.

Ο Γ.Α.Παπανδρέου εκφράζει μια μερίδα του προοδευτικών πολιτών, όχι μεγάλη αλλά διακριτή, που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί φιλελεύθεροι, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν και βέβαια είναι εντός του φιλελεύθερου κανόνα γιατί «αριστεροί φιλελεύθεροι» υπάρχουν.

Τα δομικά προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης και τον σκληρά ταξικό της χαρακτήρα αποκάλυψε για άλλη μια φορά η έρευνα PISA, τα στοιχεία της οποίας επεξεργάστηκε και δημοσίευσε ομάδα ειδικών της ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ. Οι Έλληνες μαθητές πάτωσαν στην κυριολεξία αφού κατέγραψαν τις χειρότερες επιδόσεις στα στοιχειώδη, όπως η κατανόηση κειμένου και οι απλοί μαθηματικοί υπολογισμοί.

Βρίσκουμε εξαιρετικά εύστοχο τον χαρακτηρισμό των αγώνων που δίνουν οι πραγματικοί φοιτητές για να κρατήσουν τα πανεπιστήμια ανοιχτά ως «κίνημα». Ναι, γινόμαστε μάρτυρες ενός κινήματος για τα ανοιχτά πανεπιστήμια. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι βέβαια ο διαχρονικός εκφραστής της θέσης ότι τα Πανεπιστήμια δεν μπορούν να λειτουργούν εσαεί ως πεδία τελετουργικών συγκρούσεων και εκπλήρωσης των φαντασιώσεων ολόκληρου του φάσματος της αριστεράς.

Όσο και να μην το θέλουμε, είναι εξαιρετικά δύσκολο για όσους ασχολούμαστε με την πολιτική από διάφορες θέσεις, να μην παρατηρούμε με πικρία ότι η μόνη συναίνεση που υπάρχει, διαχρονικά, μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων της χώρας είναι στο να μην αλλάξει απολύτως τίποτα. Αυτή ακριβώς η εντύπωση της συνενοχής στην ακινησία εμπεδώθηκε με την τελευταία αναθεώρηση του Συντάγματος που ψηφίζεται σήμερα και είναι η τέταρτη από το 1975.\r\n\r\n

Ήταν πράγματι σημαντικό η κυβέρνηση να εκπέμψει το μήνυμα «Εμείς δεν είμαστε σαν τους προηγούμενους», μήνυμα που ενώ είχε γίνει σαφές στους τομείς της οικονομίας και της δημόσιας ασφάλειας, κάπου είχε χαθεί στο μεταναστευτικό. Παράλληλα, δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός στην επικοινωνία για να διακρίνει το μήνυμα ανάμεσα στις γραμμές της ανακοίνωσης-τελεσίγραφο που εξέδωσε το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ζητώντας την άμεση εκκένωση των υπό κατάληψη κτιρίων.\r\n\r\n

Στο ποδόσφαιρο οι κυβερνήσεις τα δίνουν όλα: ρυθμίσεις χρεών, κάθε είδους επιδότηση της δραστηριότητάς του με τα χρήματα των φορολογούμενων και βέβαια διαχειρίζονται, πάλι με τα χρήματα των φορολογούμενων και σε βάρος της δημόσιας ασφάλειας, την παραβατικότητα που οι ανώνυμες αυτές εταιρείες διατηρούν συνειδητά στις ομάδες τους. Και να σημειώσουμε εδώ ότι η υπογράφουσα αγαπάει πιο πολύ το ποδόσφαιρο από τα ατομικά αθλήματα.

Τη νεκρολογία του Ποταμιού, όσοι αρθρογραφούμε, την έχουμε γράψει από είκοσι φορές ο καθένας. Είναι σπάνιο ένα τόσο πολλά υποσχόμενο κόμμα να έδειχνε την ίδια στιγμή κι από την αρχή, το ίδιο θνησιγενές. Αυτό, το δεύτερο, είχε να κάνει λιγότερο με τη ρητορική ενός κόμματος που επέλεξε να απευθυνθεί με τρόπο ρηχό, χαζοχαρούμενο και εν τέλει απολιτικό σ’ενα σκληροπυρηνικά πολιτικοποιημένο κοινό που είχε μάλιστα σκληραγωγηθεί μέσα στο εμφυλιοπολεμικό περιβάλλον που δημιούργησε από το 2010 ο ΣΥΡΙΖΑ.

Έχουν τελικά γούστο όσοι κάθε τόσο κατηγοριοποιούν τους υπουργούς της κυβέρνησης με βάση τις αποχρώσεις των φρονημάτων τους και γράφουν ότι το «πράσινο» έπεσε πολύ στο μείγμα της κυβέρνησης που έφτιαξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κάποιοι άλλοι μάλιστα το έχουν ποσοτικοποιήσει και υπολογίζουν ότι τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό ανέρχονται στο 30%.

Διαβάσαμε ότι στις αρχές Οκτωβρίου ανέλαβε καθήκοντα ο νέος πρόεδρος του Technion. Το Technion είναι το περίφημο Πολυτεχνείο του Ισραήλ με έδρα τη Χάιφα. Ιδρύθηκε το 1912, 32 ολόκληρα χρόνια πριν την αναγνώριση του Ισραήλ από τον ΟΗΕ, από Εβραίους της Διασποράς. Όσοι οραματίστηκαν μια ασφαλή «εβραϊκή πατρίδα» έβλεπαν στην ίδρυση ενός τεχνολογικού ινστιτούτου την ικανή και αναγκαία συνθήκη της επιβίωσης της πατρίδας αυτής, όταν θα κατάφερναν να την ιδρύσουν.

Η στάση που κρατάει η κυβέρνηση στην υπόθεση Novartis είναι σωστή. Έχουμε υποστηρίξει κατ’επανάληψη ότι η χώρα πρέπει να κρατήσει το βλέμμα της σταθερά στο μέλλον, η δημόσια συζήτηση να αφορά την ανάπτυξη της οικονομίας αλλά και τον τρόπο που θα διαχειριστούμε εθνικές προκλήσεις όπως το μεταναστευτικό. Η Ελλάδα πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να υπερβεί την πολιτική της κρίση και το πολιτικό σύστημα να κερδίσει πάλι την αξιοπιστία του.

Υπάρχουν πολλοί Έλληνες που ενοχλούνται με αυτούς που εκστομίζουν βαριές κουβέντες με ελαφρότητα, με όσους, δηλαδή, δεν αναγνωρίζουν ότι οι λέξεις έχουν νόημα και φορτίο. Υπάρχουν πολλοί Έλληνες που αποδέχονται την επιτελεστικότητα του λόγου άσχετα αν αυτή δεν αποδεικνύεται εύκολα, αν αποδεικνύεται και καθόλου, στα δικαστήρια. Αναγνωρίζουν δηλαδή ότι οι λέξεις δημιουργούν «κλίμα» και το «κλίμα» δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για το φαινόμενο της πολιτικής βίας.

Δεν είναι δυνατόν η δημόσια σφαίρα να στοιχειώνει κάθε τόσο από πολιτικά βαμπίρ που μόλις μυριστούν αίμα εμφανίζονται με αξιώσεις να πρωταγωνιστήσουν στο παρόν μας ενώ το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας θυμίζουν το γραφικό παρελθόν μιας χώρας που ανέδειξε και αυτές τις κωμικές φιγούρες και οδηγήθηκε στην οικονομική και πολιτική χρεοκοπία.\r\n\r\n\r\n

Στον πολίτη, την καθεμία και τον καθένα από εμάς δηλαδή, είναι πραγματικά αδιάφορο ποιο είναι το παρασκήνιο που οδήγησε στην εισβολή των ελεγκτών της Επιτροπής Ανταγωνισμού στα γραφεία των διοικήσεων των συστημικών τραπεζών. Αυτό που μετράει είναι ότι επιτέλους, είδαμε κι εμείς στην Ελλάδα να συμβαίνει κάτι που το γνωρίζουμε μόνο από τον ξένο κινηματογράφο και τις σειρές του Netflix.

Η Αθήνα έχει περάσει πολλά και ο κ. Μπακογιάννης δείχνει ότι έχει καταλάβει ότι οι Αθηναίοι χρειάζονται να νιώθουν ότι η πόλη έχει Δήμαρχο και υπηρετεί σωστά αυτή τη στρατηγική. Πέρα από την καθαριότητα που οφείλει να είναι, πράγματι, το πρώτο μέλημα κάθε Δημάρχου πρέπει να συμμαζευτεί κάπως η καθημερινότητα. Να μπει τάξη στο χάος περιορίζοντας τις εκπλήξεις, την τυχαιότητα.