Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Στον πολίτη, την καθεμία και τον καθένα από εμάς δηλαδή, είναι πραγματικά αδιάφορο ποιο είναι το παρασκήνιο που οδήγησε στην εισβολή των ελεγκτών της Επιτροπής Ανταγωνισμού στα γραφεία των διοικήσεων των συστημικών τραπεζών. Αυτό που μετράει είναι ότι επιτέλους, είδαμε κι εμείς στην Ελλάδα να συμβαίνει κάτι που το γνωρίζουμε μόνο από τον ξένο κινηματογράφο και τις σειρές του Netflix.
Η δυσπιστία προς την πολιτική και το πολιτικό σύστημα πηγάζει από την εντύπωση ότι τελικά αυτή τη χώρα την κυβερνά ο οποιοσδήποτε εκτός από αυτούς που οι πολίτες έχουν επιλέξει: από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, τα επιχειρηματικά και οικονομικά συμφέροντα που φτιάχνουν ανενόχλητα καρτέλ μέχρι το παρακράτος της ανομίας που στη συνοικία των Εξαρχείων φοράει την προβιά της πολιτικής.
Αυτό που τελικώς μένει ως επίγευση, ως βίωμα, εδώ και δεκαετίες είναι ότι αυτός που στα σίγουρα δεν κυβερνά είναι η εκάστοτε κυβέρνηση.
Μπορεί το φαινόμενο να μην περιγράφεται με τέτοιες απλοϊκές και αφοριστικές διατυπώσεις και να απαιτούνται σύνθετα ερμηνευτικά εργαλεία γιατί σίγουρα ακούγεται απλοϊκό σ' ένα δημοκρατικό πολίτευμα να μιλάμε για δημοκρατικά αιρετούς απατεώνες και κατ'εξακολούθηση εξαπατημένο εκλογικό σώμα αλλά στο τέλος της ημέρας και οι αντιρρήσεις ότι «οι πολίτες τους εκλέγουν» είναι εξίσου υπεραπλουστευτικές εκλογικεύσεις και ρηχές σοφιστείες. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Αν όχι εξαπατημένοι, οι Έλληνες πολίτες είναι σίγουρα εγκλωβισμένοι σ' ένα σύστημα ασύμφορο που τους αποδίδει τα ελάχιστα με αντάλλαγμα το μέγιστο που είναι η ψήφος τους.
Έτσι λοιπόν, κάθε πολιτική ηγεσία που φιλοδοξεί να «γράψει τη δική της ιστορία» πρέπει να ηγηθεί της κοινωνίας και να δείξει αν στη χώρα αφεντικό είναι ο λαός δια των εκπροσώπων του ή τα οργανωμένα συμφέροντα.
Είναι πραγματικά κρίμα που δεν κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και στο facebook κάποιο βίντεο από το «ντου» της Επιτροπής Ανταγωνισμού στις Τράπεζες να το βλέπει η νοικοκυρά, ο συνταξιούχος, ο φοιτητής, η ταμίας του σούπερ μάρκετ, η νεαρή κομμώτρια, ο ντελιβεράς και να αγαλλιάζει η καρδιά τους που επιτέλους κάποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο και δείχνει πρόθυμος να τους προστατεύσει από αυτούς που θέλουν να κερδοσκοπήσουν σε βάρος τους.
Οι κυβερνήσεις βγαίνουν μέσα από την κάλπη αλλά τις στηρίζει «ο έπαινος του δήμου και των σοφιστών», το εκλογικό σώμα που ανάμεσα στις εκλογικές αναμετρήσεις γίνεται δείγμα στις δημοσκοπήσεις διαμορφώνοντας τις αντιλήψεις της πραγματικότητας. Κι ας μην συγχέουμε τη διαχείριση των εντυπώσεων με τον λαϊκισμό. Λαϊκίζουν οι κυβερνήσεις που ακολουθούν τον λαό ως followers, όχι όσες του δείχνουν τι κάνουν για το όφελός του, για την ευημερία του και την ευτυχία του. Δεν είναι λαϊκισμός να «επικοινωνείς» τις επιτυχίες σου.
Μετά τις τράπεζες ποιος έχει σειρά, λοιπόν;
Οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας;
Οι πάροχοι υπηρεσιών διαδικτύου;
Οι ασφαλιστικές εταιρείες;
Μια απλή περιήγηση στα social media αρκεί για να διαβάσει κανείς ιστορίας «τρέλας και ταλαιπωρίας» με μόνιμο θύμα τον πολίτη που αισθάνεται απροστάτευτος.
Η κυβέρνηση μπορεί να κάνει τη διαφορά δείχνοντας σε όλους ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο. Τόσο απλά. Η αρχή έγινε και ελπίζουμε να έχει και συνέχεια.
