Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Άννα Κορακάκη, Κατερίνα Στεφανίδη, Στέφανος Τσιτσιπάς αλλά και Λεωνίδας Καβάκος και Θεόδωρος Κουρεντζής. Τι κοινό έχουν αυτοί οι νέοι Έλληνες;
Διέπρεψαν στα ατομικά αθλήματα ή ως σολίστ (διευθυντής ορχήστρας ο Κουρεντζής) γιατί έφυγαν στο εξωτερικό και σίγουρα γιατί οι γονείς τους αφιέρωσαν τη δική τους ζωή για να τους δώσουν όσα σε άλλες δυτικές κοινωνίες τα παρέχει η οργανωμένη πολιτεία.
Ακόμα και στον Αθλητισμό η ελληνική πολιτεία είναι γαλαντόμος μόνο στο ποδόσφαιρο, στις ανώνυμες ποδοσφαιρικές εταιρείες που θεωρητικά δεν έχουν ανάγκη τη στήριξή της. Στο ποδόσφαιρο οι κυβερνήσεις τα δίνουν όλα: ρυθμίσεις χρεών, κάθε είδους επιδότηση της δραστηριότητάς του με τα χρήματα των φορολογούμενων και βέβαια διαχειρίζονται, πάλι με τα χρήματα των φορολογούμενων και σε βάρος της δημόσιας ασφάλειας, την παραβατικότητα που οι ανώνυμες αυτές εταιρείες διατηρούν συνειδητά στις ομάδες τους. Και να σημειώσουμε εδώ ότι η υπογράφουσα αγαπάει πιο πολύ το ποδόσφαιρο από τα ατομικά αθλήματα.
Κι αν παρ'ελπίδα κάποιο άτομο, μια Ελληνίδα ή ένας Έλληνας, της μεσαίας τάξης καταφέρει να ανεβεί στο βάθρο του νικητή θα πρέπει μέσα σε όλα να υποστεί και τα Ορκ της αντίδρασης που θα σπεύσουν να αποδομήσουν τον χαρακτήρα του αφού είναι αδύνατον να αμφισβητήσουν την επιτυχία του.
Τα ίδια ισχύουν στις Επιστήμες, στα Γράμματα, στην Επιχειρηματικότητα. Οι μονάδες, τα άτομα που ανήκουν στη μεσαία τάξη μπορούν να διακριθούν μόνο αν έχουν την τύχη να γεννηθούν σε οικογένειες που έχουν ψηλά στο αξιακό τους σύστημα την προκοπή και τη δυνατότητα να επενδύσουν κάποια από τα εισοδήματά τους ή το ίδιο τους τον χρόνο στα όνειρα των παιδιών τους.
Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί συμβαίνει αυτό. Τα ελεύθερα άτομα δεν ομαδοποιούνται, δεν γίνονται εύκολα πελάτες. Η ποδοσφαιρική ομάδα φέρνει ψήφους αναπαράγοντας νόμιμα την εξουσία του συστήματος. Ο τενίστας, ο σολίστας του βιολιού, ο επιχειρηματίας που τα καταφέρνει χωρίς να έχει πελάτη το κράτος πόσες ψήφους να φέρει; Όλοι αυτοί όχι μόνο δεν φέρνουν ψήφους αλλά βάζουν «τρελές ιδέες» και στους υπόλοιπους.
Αυτό μας έλειπε! Ν'αρχίσουν όλοι να θέλουν ατομικές επιτυχίες.
Και μετά ν'αρχίσουν να ζητούν περισσότερα ατομικά δικαιώματα;
Και μετά τι; Να αρχίσουν να εκφράζουν τη δυσφορία τους απέναντι σ' ένα κράτος που θέλει να ρυθμίζει τα πάντα, από την οικονομική δραστηριότητα μέχρι τα κρεβάτια τους;
Δεν είμαστε για τέτοια!
Άσε τα άτομα να βουρλίζονται. Κι αν παρ' ελπίδα καταφέρουν να πετύχουν ενώ κάναμε ό,τι μπορούσαμε να το αποτρέψουμε, θα τρέξουμε δίπλα τους μπας και αρπάξουμε λίγη από τη λάμψη τους.
Αυτή είναι η ιστορία της ελληνικής πολιτείας, 200 χρόνια τώρα. Μόνο που οι Έλληνες θέλουν ένα κράτος που θα αφήνει τους πολίτες του να διαπρέπουν ως άτομα και επ' ωφελεία του συνόλου. Θέλουν ένα κράτος με μεγαλύτερη οικονομική ελευθερία που να επιτρέπει τις συνέργειες αλλά και τη διακοπή τους εύκολα, ένα κράτος που θα παρέχει καλή Παιδεία, ένα κράτος που θα επιτρέψει στη μεσαία τάξη και τους μη προνομιούχους να δημιουργήσουν, να παράξουν πλούτο, να πάρουν τη χώρα στα χέρια τους.
Η χειραφέτηση της μεσαίας τάξης ήταν η βασική υπόσχεση που έδωσε η Νέα Δημοκρατία στις τελευταίες εκλογές και οι Έλληνες αδημονούν για την εκπλήρωση αυτής της υπόσχεσης.
