Προχθές, στην εφημερίδα «Αυγή» των 700 αναγνωστών, μια γυναίκα αρθρογράφος, έγραψε ένα άρθρο με τίτλο «Φράουλες και αίμα στην Πολυτεχνειούπολη» παραπέμποντας στα γεγονότα που συνέβησαν στο πανεπιστήμιο Columbia τον Απρίλιο του 1968, κατά τη διάρκεια της φοιτητικής εξέγερσης. Προφανώς, η αρθρογράφος, συγκρίνει τα όσα διαδραματίστηκαν στη φοιτητική εστία Ζωγράφου με τα όσα έγιναν τότε...

Αυτό σημαίνει ότι θα κάνει οποιαδήποτε κυβίστηση χρειαστεί για να παραμείνει στην κεντρική πολιτική σκηνή, με πρωταγωνιστικό ρόλο. Κάτι σαν αυτό που έκανε ο δικός μας ο Α. Τσίπρας. Όταν κατάλαβε πως μαζί με την Ελλάδα θα χαντακωνόταν και ο ίδιος αν άκουγε τους ψυχοπαθείς του κόμματός του, έκανε τη γνωστή στροφή και του βγήκε. Κέρδισε μετά από δύο μήνες τις εκλογές και κυβέρνησε για άλλα τέσσερα χρόνια.

Αυτός ο χαρακτηρισμός συνέπεσε με τη δήλωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ πως η κυριαρχία της Ελλάδας επί των νησιών του Αιγαίου είναι αδιαμφισβήτητη. Προφανώς, η Τουρκία καταβάλλει το τίμημα της καιροσκοπικής πολιτικής της στον ουκρανικό πόλεμο. Και το τίμημα θα μεγαλώνει, όσο θα συνεχίζεται αυτή η πολιτική.

Αυτό το ερώτημα έθεσε ο Νότης Μηταράκης στο τηλεοπτικό δίκτυο Channel 4 και στο περιοδικό Der Spiegel, ζητώντας να επανορθώσουν τα ανακριβή ρεπορτάζ τους για τους 38 πρόσφυγες του Έβρου και τη νεκρή Μαρία, που ουδέποτε υπήρξε. Ο υπουργός, αναρωτήθηκε πού βρήκαν τη βάρκα οι περιπλανώμενοι δυστυχείς άνθρωποι και τελικά έφτασαν στην ελληνική όχθη. Είναι οφθαλμοφανές πως τους την παρείχε η τουρκική στρατοχωροφυλακή, ελπίζω χωρίς τη συνέργεια Ελλήνων.

Πάντα έρχεται μια στιγμή στην πολιτική που οι συνθήκες ωριμάζουν για τις μεγάλες αλλαγές. Για τις αλλαγές που αν γινόταν κατά το παρελθόν θα λειτουργούσαν σε βάρος των κυβερνήσεων. Σήμερα οι όροι έχουν αντιστραφεί. Η μη θεραπεία όλων αυτών των παθογενειών, αυτή δημιουργεί φθορά στην κυβέρνηση.

Οι εικόνες αποτυπώνουν το χάος που επικρατεί στα ρωσικά αεροδρόμια και στους μεθοριακούς σταθμούς από χιλιάδες νέα παιδιά που δεν θέλουν να πάνε στο ουκρανικό μέτωπο για να πολεμήσουν. Και αυτό είναι απολύτως λογικό σε μια κοινωνία που έχει μάθει να ζει με ανέσεις της, ακριβά κινητά, σύγχρονα αυτοκίνητα, καλά εστιατόρια, disco και τις άλλες μορφές διασκέδασης που υπάρχουν και στις δυτικές δημοκρατίες.

Να ξεκινήσω με το αυτονόητο. Και μόνο το γεγονός πως οι Ουκρανοί πολεμούν επί ένα επτάμηνο ακριβώς, αποτελεί ήττα της Ρωσίας του Πούτιν. Ποιος θα το φανταζόταν στις 24 Φεβρουαρίου 2022 πως η «ειδική επιχείρηση» του ρωσικού στρατού θα βάλτωνε και θα ανάγκαζε τον Πούτιν να κηρύξει στις 21 Σεπτεμβρίου μερική επιστράτευση... Πλήρης ο διασυρμός του ρωσικού στρατού που τρέπεται σε άτακτη φυγή μπροστά στην ουκρανική αντεπίθεση.

Ο Ερντογάν στη χθεσινή ομιλία του στη Γ. Σ. του ΟΗΕ αφιέρωσε σημαντικό χρόνο στις επιθέσεις του κατά της Ελλάδας κυρίως για τον τρόπο που υπερασπίζεται τα σύνορά της από την είσοδο παράνομων μεταναστών. Κύρια αναφορά του —όχι τυχαία— ήταν τα όσα γίνονται στο Αιγαίο. Η στόχευσή του ήταν πολύ συγκεκριμένη, καθώς αναφέρθηκε σε μια περιοχή στην οποία η Τουρκία έχει βλέψεις. Η βιαιότητα της επίθεσης εξέπληξε ακόμα και τους συμπαθούντες, τον Τούρκο πρόεδρο, παρατηρητές.

Πρώτα-πρώτα έχει αποδειχθεί ότι στην πολιτική δεν αποκλείεται τίποτα. Από τη στιγμή που συγκυβέρνησαν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ ήδη ο δεύτερος είχε παραπεμφθεί από τον πρώτον στο Ειδικό Δικαστήριο, τότε τα πάντα είναι πιθανά. Όμως κάθε σενάριο θα πρέπει να στηρίζεται πάνω σε λογικές ή έστω λογικοφανείς προτάσεις. Διαφορετικά εμπίπτει στην κατηγορία του « νάχαμε να λέγαμε». Ίσως ο πιο ισχυρός λόγος που μπορεί να υπαγορεύσει μια τέτοια λύση είναι ο φόβος.

Οι απόψεις που εξέφρασε ο Αλέξης Τσίπρας για τα εθνικά θέματα τον καθιστούν έναν τυχοδιώκτη πολιτικό, επικίνδυνο για την εθνική ασφάλεια, την άμυνα της πατρίδας μας και τη θέση της στη διεθνή σκηνή. Τάχθηκε ουσιαστικά κατά των εξοπλισμών τη στιγμή που η Ελλάδα δέχεται εδώ και καιρό απειλές, όχι μόνον από τον Ερντογάν, αλλά από όλο το πολιτικό σύστημα της Τουρκίας.

Υπάρχει περίπτωση να βαδίσουμε προς τρίτες εκλογές; Θεωρητικά, ναι. Όσο θεωρητική είναι η τερατογένεση μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ—ΠΑΣΟΚ—ΜέΡΑ 25, άλλο τόσο θεωρητική είναι και η περίπτωση των τρίτων εκλογών, η οποία βεβαίως έχει και αυτή τα χαρακτηριστικά της τερατογένεσης. Και στις δύο περιπτώσεις θα πρέπει να συντρέξουν σωρεία προϋποθέσεων. Στην περίπτωση της κυβερνητικής τερατογένεσης θα πρέπει πρώτα-πρώτα να μπει στη βουλή το κόμμα Βαρουφάκη. Ακολούθως τα τρία κόμματα να συγκεντρώνουν 151 έδρες.

Αυτό που χαρακτήρισε το φεστιβάλ «Σπούτνικ» της αποκαλούμενης νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι το υβρεολόγιο ενός γνωστού για τη χυδαιότητα του τσολιά, με φόντο την εικόνα του Πούτιν, κάτω από την οποία υπήρχε σε κυριλλική γραφή το γνωστό υβριστικό σύνθημα για τον πρωθυπουργό. Θα μου πείτε «γιατί εκπλήσσεσαι». Το κόμμα που εκτσογλάνισε την πολιτική ζωή του τόπου είναι πολύ λογικό να έχει και μια ανάλογη νεολαία.

Ο Χρήστος Παπανίκος είναι κατά το γούστο μου ένας χαρισματικός σκιτσογράφος. Κάποιοι, και δεν ήταν λίγοι, άπαντες προερχόμενοι από τον χώρο της Αριστεράς, τον στοχοποίησαν για το περιεχόμενο του έργου του. Το ουσιαστικό πρόβλημα για όλους αυτούς είναι ένα. Ο Χρήστος Παπανίκος με τα σκίτσα του αποδομεί τον λόγο τους. Μάλιστα μια περσόνα της Αριστεράς ανάρτησε στο twitter και τη φωτογραφία του για να μάθουν όλοι -και κυρίως «αυτοί που πρέπει»- ποιος είναι και φυσιογνωμικά. Αυτό το θεωρώ σαν μια μορφή επικήρυξης.