Είναι δυνατόν μια αποτυχημένη εξέγερση και όσα ακολούθησαν στην Ιταλία να παρασταθεί μέσα από ένα… σεξιστικό άγαλμα; Η απάντηση είναι βεβαίως αρνητική. Η ερώτηση πάντως δεν είναι ακριβής. Το σωστό, έξω και πέρα από κάθε «πολιτική ορθότητα», είναι να ερωτηθεί η ιταλική κοινωνία αν άγαλμα γυναίκας με ωραίες αναλογίες είναι σεξιστικό ως έργο τέχνης.

Καλοπροαίρετες οι διευκρινήσεις του υφυπουργού Θεόδωρου Λιβάνιου, ότι «η τέχνη ως μορφή έκφρασης δεν μπορεί να υπόκειται σε κανενός είδους περιορισμού». Η τέχνη όχι. Η μετάδοσή της όμως μπορεί, αφού «οι κυρώσεις που επιβάλλονται αφορούν τον πάροχο του περιεχομένου και όχι τον καλλιτέχνη». Πώς άραγε κατοχυρώνεται η ελευθερία της τέχνης; Με επαπειλούμενο τον πάροχο, πώς θα φτάσει το έργο του καλλιτέχνη στο ακροατήριο;   

Λίγες μέρες πριν έγραψα για τον φερετζέ της αριστεράς, την επίκληση του αφηρημένου Ανθρώπου με το άλφα κεφαλαίο για να δικαιολογηθούν εγκλήματα επί πραγματικών ανθρώπων με το άλφα μικρό. Σήμερα, θέλω να μιλήσω για τον αντίστοιχο φερετζέ της δεξιάς: την κατάχρηση της κατηγορίας της «κορεκτίλας».