Όλα αρχίζουν με το «δεν αντέχουμε», μετά πάνε στο «να βοηθήσει η κυβέρνηση», μετά συνεχίζουν με το «τους υποχρεώσαμε να δώσουν», ακολουθεί το «αυτά που έδωσαν δεν φτάνουν ούτε για ζήτω» και καταλήγουν στο «δεν τα δίνει σε μας, αλλά μέσω ημών στους κερδοσκόπους». Και δεν μεγεθύνω τεχνηέντως την μπούρδα κάποιου τυχάρπαστου. Σε κατεβατά αναρτήσεων αναφέρομαι και σε σχόλια επί σχολίων που κινούνται πάνω σ' αυτό το παρανοϊκό μοτίβο.

Το μεγάλο πρόβλημα της κυβέρνησης έγκειται στο γεγονός πως ένα μεγάλο μέρος των πολιτών ξαναπιστεύει πως υπάρχουν τα λεφτόδεντρα. Εννοείται πως η αριστερή αντιπολίτευση θεωρεί τα επιδόματα που δόθηκαν ανεπαρκή και πλειοδοτεί. Η κυβέρνηση και οι φιλικά προσκείμενοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης θα πρέπει να εστιάζουν την προσοχή τους στο πώς θα πείσουν τους πολίτες πως λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν. Είναι μια ιστορική απάτη της Αριστεράς. Αν κάτι υπάρχει, είναι η δημιουργία εθνικού πλούτου που θα διαχυθεί στην κοινωνία.

Μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να βρεθεί στο κέντρο μιας καταιγίδας λαϊκισμού και να κινδυνεύσει ακόμη και με διάλυση, λόγω της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία; Η απάντηση, που πλέον όλοι προσπαθούν να ξορκίσουν, είναι ότι όσο παρατείνονται πολεμικές επιχειρήσεις του Πούτιν, τόσο ο κίνδυνος στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, στην κοινωνική συνοχή, μεγαλώνει. Η ηγεσία της ΕΕ οφείλει να ακολουθήσει το δρόμο του και να κάνει «ό,τι χρειαστεί» στην κρίση τιμών ενέργειας.

Όσα και να δώσει το κράτος ως έκτακτο βοήθημα για την ακρίβεια, οι πολίτες δε θα είναι ποτέ ευχαριστημένοι και μάλιστα, οι περισσότεροι θα αισθάνονται και αδικημένοι. Ειδικά όταν το κρατικό βοήθημα συνδέεται με εισοδηματικά κριτήρια, τότε όλοι θυμούνται τη φοροδιαφυγή και γκρινιάζουν δείχνοντας με το δάχτυλο αυτούς που ενώ δεν πληρώνουν φόρους, έχουν βρεθεί δικαιούχοι κάποιου έκτακτου επιδόματος. Τα λεφτόδεντρα ποτέ δε θα ικανοποιήσουν τους θιασώτες τους, είναι αλήθεια καρμικών διαστάσεων αυτή.