Οι τελευταίες δύο εβδομάδες ήταν τρικυμιώδεις, όχι μόνο για την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά και για όσους από εμάς υποστηρίζουμε την οικονομία της ελεύθερης αγοράς. Γράφει ο Michael Ben-Gad.

Σύμφωνα με το κοινωνικό όραμα του Μίλτον Φρίντμαν δεν υπάρχει κάποιος σωστός τρόπος ζωής, στην τήρηση του οποίου οι άνθρωποι θα πρέπει να στοχεύουν. Ο Κέυνς πίστευε ότι μια αξιοβίωτη ζωή είναι αυτή που περνά κάποιος πίνοντας σαμπάνια με τη Βιρτζίνια Γουλφ. Ο Φρίντμαν πίστευε ότι κάποιοι άνθρωποι απλώς προτιμούν τα fish and chips και δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα με αυτό.

Τον τελευταίο καιρό ακούμε όλο και περισσότερο το όνομα του μεγάλου οικονομολόγου Μέιναρντ Κέϋνς. Μόνο που τα χρήματα που πέφτουν στις οικονομίες των χωρών που πλήττονται από την πανδημία δεν είναι κεϋνσιανισμός: νερό είναι που προσπαθεί να σβήσει την πυρκαγιά. Είναι βέβαιο ότι η πανδημία θα μας αναγκάσει να μιλήσουμε για μια σειρά από ζητήματα πολύ διαφορετικά.

Ποιος ευθύνεται για όλες τις κρίσεις πέρα από αυτή του COVID-19; Φυσικά οι νεοφιλελεύθεροι. Όμως, οι κεϋνσιανές λύσεις στις κρίσεις του 21ου αιώνα αγνοούν τρία προφανή προβλήματα. Είναι δύσκολο να κινητοποιηθούν άνθρωποι γύρω από παλιές ιδέες. Τα λάθη που αποκαλύφθηκαν το 1970 δεν εξαφανίστηκαν. Και, το πιο σημαντικό, δεν έχουν να πουν τίποτα για το σημαντικότερο πρόβλημα: Την περιβαλλοντική κρίση.

Μετά από δέκα δύσκολα χρόνια η χώρα βρίσκεται σε ένα σημείο, όπου την σημερινή συγκυριακή κυκλική ανάκαμψη θα μπορούσε να την αντικαταστήσει μια σοβαρότερη προσπάθεια σταθεροποίησης της οικονομίας. Ως θετικά αποτιμώνται, η εξομάλυνση του δημοσιονομικού ελλείμματος, η σταθερή πορεία διόρθωσης του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών και η σταδιακή ανάκτηση της εμπιστοσύνης των αγορών. <b> Γράφει ο Ηλίας Πεντάζος. </b>