Προ ημερών και μάλιστα κατά τη διάρκεια μιας επαγγελματικής συνάντησης πληροφορηθήκαμε, έκπληκτοι, ότι κατά τη διάρκεια του lockdown ο Δήμος Αθηναίων σύναψε μια πολύ έξυπνη και αποτελεσματική συνεργασία με την Beat (γνωστότερη ως Taxi Beat) για να καλύψει τις ανάγκες των δικαιούχων της βοήθειας στο σπίτι προσφέροντας μια σειρά από υπηρεσίες: από μεταφορά τροφίμων μέχρι βοήθεια υγειονομικής φύσεως.

Έχουμε επιχειρηματολογήσει πολλές φορές πάνω στην ιδέα ότι στη μεταπολιτευτική Ελλάδα τις εκλογές δεν τις έχει κερδίσει ποτέ κανείς, πάντα κάποιος τις χάνει (εξαίρεση ίσως οι εκλογές του 2000) και στο γεγονός ότι ο δείκτης της πρόθεσης ψήφου των δημοσκοπήσεων, όταν δεν έχουν προκηρυχθεί εκλογές, όταν δηλαδή η ερώτηση τίθεται υποθετικά, δεν επιτρέπει να εξάγουμε ασφαλή συμπεράσματα.

Μόνο χαριτολογώντας πρέπει να ονομάζουμε «επιστροφή» ό,τι ζούμε από σήμερα γιατί δεν έχουμε επιστρέψει πουθενά. Έχουμε σαλπάρει στο άγνωστο και χωρίς καμία υπόσχεση, μόνο με την ελπίδα ότι σύντομα θα πατήσουμε σε στέρεο έδαφος απαντήσεων, απτών λύσεων, δυνατότητας πρόληψης. Όμως πρέπει να προχωρήσουμε έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, η οικονομική ζωή της χώρας πρέπει να πάρει μπροστά.

Είναι ασφαλές να υποθέσουμε πως αν οι δημοσκοπήσεις του έδιναν έστω και μικρό προβάδισμα, ο Μπενιαμίν Γκριβό, υποψήφιος Δήμαρχος του Παρισιού με το κόμμα «Δημοκρατία Σε Κίνηση» (La Republique En Marche- LREM) του Εμανουέλ Μακρόν, θα το σκεφτόταν διπλά και τρίδιπλα να παραιτηθεί εξαιτίας ενός «ροζ βίντεο».

Προχθές κάποιοι είπαν ότι με το Μεταναστευτικό η Νέα Δημοκρατία θα έρθει αντιμέτωπη με τους δαίμονες της. Το πρόβλημα δεν το έχει μόνο η Νέα Δημοκρατία. Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία θα έρθει αντιμέτωπη με το σκοτάδι με το οποίο τα τελευταία χρόνια αναμετρηθήκαμε μόνο περιστασιακά, όταν επηρμένες εξουσίες ένιωσαν ότι αμφισβητούνται οι επιλογές τους «από τους αγράμματους και τους λαϊκούς».

Οι διαρκείς αναφορές στη Χούντα και την μετεμφυλιακή Ελλάδα από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο χαρακτηρισμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη ως «καθεστώς» από τη Άκρα Δεξιά συνιστούν ντροπιαστικές συμπεριφορές γιατί είναι από τις φορές που ο λόγος δεν είναι φορέας κάποιας ιδέας, έννοιας, μηνύματος αλλά είναι μια συμπεριφορά, εν προκειμένω κατάπτυστη.\r\n\r\n

«Επιτέλους!». Πράγματι, αυτή είναι η λέξη που αναφωνεί όποιος διαβάζει το χθεσινό ρεπορτάζ της «Καθημερινής», σύμφωνα με το οποίο το Πανεπιστήμιο Αθηνών προχωρά στην ίδρυση και λειτουργία ξενόγλωσσων προγραμμάτων σπουδών στην Ιστορία και την Αρχαιολογία αλλά και στις Ορθόδοξες Σπουδές. Έλεος όμως! Είναι δυνατόν, την ίδια στιγμή, να διαβάζουμε για την ίδρυση Πανεπιστημίων Τουρισμού και Άμυνας;

Το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη σ’αυτή, την πρώτη φάση της διακυβέρνησης από τη Νέα Δημοκρατία, ίσως να είναι σημαντικότερο κι από τα Υπουργεία Οικονομικών και Ανάπτυξης γιατί ενώ η Οικονομία παραμένει το απόλυτο μέτρο αποτίμησης της πραγματικότητας, ο κ. Χρυσοχοΐδης, μέσα σε όλα, φέρει το βάρος της διαμόρφωσης των εντυπώσεων στην κοινή γνώμη.

Η προέλευση του υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ, Άκη Σκέρτσου, από τον ΣΕΒ έκανε κάποιους να μιλήσουν για μια επιλογή που έχει σκοπό να υπηρετήσει τον νεοφιλελευθερισμό και την «ιδεολογία των αγορών». Πράγματι, ο κ.Σκέρτσος είναι θιασώτης της ελεύθερης οικονομίας και τους ελευθέρως επιχειρείν αλλά διαβάσαμε με ενδιαφέρον ότι αυτό που προκρίνει είναι η κοινωνική συνοχή.

Δεν το συνηθίζουμε, για την ακρίβεια δεν το έχουμε κάνει ποτέ μέχρι σήμερα αλλά η Ειρήνη Αγαπιδάκη, Λέκτορας Δημόσιας Υγείας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κύπρου έγραψε στη σελίδα της στο Facebook όσα πρέπει να ειπωθούν με αφορμή τον τραγικό θάνατο της νοσηλεύτριας από την Αρμενία. Της παραχωρούμε τη στήλη μας λοιπόν.

Ο διευθυντής του γραφείου του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Στέλιος Πέτσας και η αρθρογράφος του liberal.gr, Bίβιαν Ευθυμιοπούλου είναι οι σημερινοί καλεσμένοι της εκπομπής «Τέτοιοι είναι» στο Action24 με τον Θανάση Μαυρίδη και τον Κωνσταντίνο Χαροκόπο.

Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε γιατί οι δημοσκοπήσεις είχαν κεντρική θέση στο δημόσιο διάλογο όλους τους προηγούμενους μήνες. Από αυτή τη συζήτηση κρατάμε την πρωτοφανή θέση ότι στην περίπτωση που η Νέα Δημοκρατία κέρδιζε τις Ευρωεκλογές με 5% διαφορά θα ήταν… ήττα.\r\n\r\n

Πρέπει να είναι η χειρότερη περίοδος της Μεταπολίτευσης για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Με τον εθνολαϊκισμό των πλατειών να επελαύνει και την οικονομική καταστροφή να μας υποχρεώνει να ιεραρχούμε διαφορετικά τα διακυβεύματα, για κάποιους η συζήτηση για τα δικαιώματα όλα αυτά τα χρόνια ήταν πολυτέλεια.\r\n\r\n

Όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας τα τελευταία εικοσιτετράωρα σχετικά με το πόσο μακριά βρισκόταν ο Πρωθυπουργός από την πραγματικότητα της χώρας αφού οι δικοί του άνθρωποι τον είχαν πείσει ότι η διαφορά με τη ΝΔ ήταν μικρή, είναι σοκαριστικά.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ιδιαίτερη αγωνία για το αποτέλεσμα των εκλογών της Κυριακής. Και όχι γιατί βλέπουμε την ένταση του αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρεύματος, την βουβή οργή για τα ψέματα αλλά γιατί διαισθανόμαστε ότι η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να ψηφίσει θετικά, επιλέγοντας να πάει μπροστά με μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της ΝΔ.

Όσα λέει ο κ.Τσίπρας περί ελίτ είναι αποκαλυπτικά για τη φύση του πρώην ΣΥΡΙΖΑ νυν ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Πρόκειται κατά βάση για ένα εθνολαϊκιστικό κόμμα με σποραδικές και σίγουρα ασαφείς αναφορές στον Μαρξισμό-Λενινισμό και ήταν εύστοχη η παρατήρηση του κ.Κυριάκου Μητσοτάκη ότι η ρητορική αυτή ταυτίζεται με την ακροδεξιά, αντισυστημική ρητορική του Όρμπαν, της Λεπέν, του Φάραντζ και των λοιπόν ομοϊδεατών τους.

Όσοι παρακολουθούμε την ειδησεογραφία καθημερινά, ανθολογώντας τις σημαντικότερες ειδήσεις και δηλώσεις των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής, γνωρίζουμε ότι την έκφραση «ξαναζεσταμένο φαγητό» ο Πρωθυπουργός την χρησιμοποιεί όταν θέλει να αποδομήσει ή να απαξιώσει κριτική που έχει στόχο να αποδείξει ότι είναι ανίκανος να διοικήσει τη χώρα αν όχι επικίνδυνος.

Χθες περάσαμε όλο το πρωινό επικοινωνώντας με παλαιούς και έμπειρους δημοσιογράφους απευθύνοντάς τους την ίδια ερώτηση: «Θυμάσαι ποτέ Πρωθυπουργό που να μην αγαπούσε τον ελληνικό λαό; Το ‘80 που το κλίμα ήταν πάλι πολύ τεταμένο, που τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη ήταν στην ημερήσια διάταξη, θυμάσαι τον Παπανδρέου ή τον Μητσοτάκη να τα βάζουν με το λαό;».\r\n\r\n

Ας είμαστε ειλικρινείς. Είναι κάτι σαν πολιτισμικό χαρακτηριστικό, κάτι σαν λαϊκή δοξασία το να δηλώνεις δυστυχής και πένης ακόμα κι όταν ευημερείς. Υπάρχει και το σχετικό ανέκδοτο αυτοσαρκαστικού χαρακτήρα: «Ρωτάς ένα νεοέλληνα τι κάνει και αμέσως παίρνει ύφος μισοκακόμοιρο για να σου απαντήσει: «Ε, τι να κάνω μωρέ; Μπορείς ποτέ να πεις ότι είσαι καλά»;

Όσα ακούμε και διαβάζουμε από τους υποστηρικτές του δικτάτορα Μαδούρο δεν εκπλήσσουν κανένα που έχει απορρίψει την αριστερά ως κοσμοθεωρία, χωρίς να χρειαστεί να τη δει να κυβερνά για να καταλάβει περί τίνος, ακριβώς, πρόκειται. Το αριστερό σύμπαν δομείται πάνω σε πλήθος λογικών χασμάτων, αυθαίρετων παραδοχών, υποθέσεων με βαθιά συναισθηματικό υπόβαθρο και πάνω απ΄όλα πάνω στον πολιτικό σχετικισμό.\r\n

Όσα χρόνια αρθρογραφούμε και παρεμβαίνουμε με σχόλια στη δημόσια συζήτηση επιχειρηματολογούμε, μεταξύ άλλων, πάνω στην ιδέα ότι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στη ζωή ενός υγιούς ανθρώπου είναι να βρεθεί πρόσφυγας ή οικονομικός μετανάστης. Να βρεθεί δηλαδή να ζει σε μια ξένη στον ίδιο κοινωνία, ακόμα και την πιο φιλόξενη, χωρίς να είναι ένας από τους stakeholders της,

Την εποχή του αντιμνημονίου, το 2011-2012 δηλαδή, αν άκουγες μια πολιτική εκπομπή χωρίς να ξέρεις ποιοι συνομιλούν και χωρίς να τους βλέπεις, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσεις τους χρυσαυγίτες από τους συριζαίους αν το θέμα της συζήτησης ήταν η οικονομία. Στα θέματα της οικονομίας και της καθημερινότητας η ομοιογένεια στο λόγο τους ήταν σοκαριστική.

Διαβάσαμε άρθρα και σχόλια στο Facebook που με ύφος περισπούδαστο και υποκρινόμενοι, σταθερά, τους μετριοπαθείς επισήμαιναν πόσο «ώριμη» αποδείχθηκε η γαλλική αντιπολίτευση την επομένη της πυρκαγιάς στη Notre Dame γιατί δεν έσπευσε να ζητήσει παραιτήσεις. Τι κι αν η κυβέρνηση Μακρόν δεν επιδόθηκε στα αίσχη που ζήσαμε εμείς εδώ; Η συζήτηση δεν είχε να κάνει καθόλου με τα γεγονότα στο Παρίσι. Στόχος τους ήταν να προσβάλλουν για πολλοστή φορά τα θύματα στο Μάτι.

Τα βρίσκουμε όταν ερχόμαστε στη ζωή και τα αφήνουμε στο ίδιο σημείο να στέκουν μόλις φύγουμε, γενιές επί γενεών με αποτέλεσμα, τα μνημεία της πολιτιστικής κληρονομιάς, να μας δημιουργούν την εντύπωση ότι έχουν κάνει κάποια μυστική συμφωνία με το χρόνο ώστε εκείνος να μην ασχολείται μαζί τους.