O ενθουσιασμός των νέων παιδιών και των γονέων τους, που πέρασαν στα Πανεπιστήμια, κυριάρχησε στα ΜΜΕ, μαζί με τις παρηγορητικές προτροπές προς τα παιδιά που δεν πέτυχαν να εισαχθούν στις σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Όμως πίσω από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, υπάρχουν βαθμολογίες και στατιστικές, που είναι πιο σημαντικές και ουσιαστικές. Βαθμολογίες και στατιστικές, που μας επιτρέπουν να κάνουμε μια ποιοτική ανάλυση για τη δουλειά που γίνεται στα σχολεία και μια ποιοτική καταγραφή των νέων φοιτητών.

Το υπάρχον πολιτικό δυναμικό της χώρας δεν εγγυάται τη δημιουργία κυβέρνησης που θα χαρακτηρίζεται από σταθερότητα και προοπτική. Πολύ φοβόμαστε, ότι αν δεν αλλάξει κάτι στον εκλογικό νόμο ώστε να οδηγήσει στη δημιουργία μια ισχυρής κυβέρνησης, μπορεί η χώρα να παρασυρθεί σε ένα ατελέσφορο χορό γύρω από τα τοτέμ της Αριστεράς. Η αντίδραση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, στην γενικότερη συζήτηση που άνοιξε, δείχνει ακόμα πιο εμφατικά το μέγεθος του προβλήματος.

Γνωστό αντιμνημονιακό σύνθημα που δονούσε τις πλατείες των Αγανακτισμένων για να υποστηρίξει ότι ακόμα και το 2013 συνεχίζαμε να έχουμε χούντα, αλλά τόσο αληθινό ως δήλωση. Η Χούντα τελείωσε το 1974, μετά από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την ανικανότητά της να διαχειρισθεί την κρίση. Όμως ενώ όλοι ήξεραν αυτό το προφανές αίτιο της πτώσης της, στη μεταχουντική δημόσια σφαίρα επικράτησε η πεποίθηση ότι ήταν το Πολυτεχνείο η αιτία της πτώσης του καθεστώτος - μία ημι-αλήθεια.

Χθες στη Βουλή ο Α. Συρίγος είπε μόνον αλήθειες. Αμφισβήτησε τον μεταπολιτευτικό μύθο της Αριστεράς, κάτι που θα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Οι ευθύνες επ' αυτού της ΝΔ είναι σημαντικές. Ευτυχώς που βρέθηκε ένας άνθρωπος και αποκατέστησε την ιστορική αλήθεια. Και η Αριστερά τις περισσότερες φορές έχει κακή σχέση με την αλήθεια. Το αφήγημά της κινείται στα όρια του μύθου. Οι αλήθειες που είπε ο Α. Συρίγος «πόνεσαν» την Αριστερά, όμως εξίσου σημαντικά είναι και αυτά που δεν είπε.

Ακούω αρκετούς να λένε ότι ο βαθμός τοξικότητας στην πολιτική ζωή του τόπου έχει υποχωρήσει τόσο πολύ που δεν δικαιολογείται να τον επικαλείται ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση, ή τέλος πάντων, επειδή στο πρόσφατο παρελθόν βρεθήκαμε μέσα σε ένα κλίβανο με δηλητηριώδη πολιτικά αέρια, τώρα είμαστε μια χαρά. Με αυτό το πλευρό να κοιμούνται, όσοι το πιστεύουν και το υποστηρίζουν. Η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά. 

Διχάζει τον αμερικανικό πολιτικό κόσμο η απόφαση του Ίλον Μασκ να εγκαταλείψει την προσπάθεια εξαγοράς του Twitter. Η Αριστερά εμφανίζεται ανακουφισμένη καθώς υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο θα έδινε βήμα στον λόγο μίσους ενώ η Δεξιά εκφράζει την απογοήτευσή της για τη χαμένη ευκαιρία, όπως υποστηρίζει, να σωθεί η ελευθερία της έκφρασης.

Όλοι έχουν στο σόι τους ή στην παρέα τους τον μεσήλικα που στις γιορτές δηλώνει ότι θα «καθίσει στο τραπέζι της νεολαίας». Αυτόν τον μεσήλικα μας θύμισαν όλοι όσοι έσπευσαν να δηλώσουν συνεπαρμένοι, γοητευμένοι, προβληματισμένοι «από το φαινόμενο ΛΕΞ». Το τι διάβασαν τα ματάκια μας δεν λέγεται και μάλιστα στις πιο απρόσμενες πηγές. Θα ήταν αστείο εάν δεν ήταν αφόρητα πατερναλιστικό. Μετά όμως καταλάβαμε τι συνέβη και τι ήταν αυτό που στην πραγματικότητα κίνησε το ενδιαφέρον τους.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα εμφανίσθηκε ο όρος «παλαβή Αριστερά», για να δηλώσει προφανώς δύο πράγματα: πρώτον πως υπάρχει μια Αριστερά που δεν σκέφτεται ορθολογικά και δεύτερον, υπάρχει μια άλλη που σκέφτεται. Νομίζω πως όταν καταφεύγουμε σε ψυχιατρικούς όρους για να αναλύσουμε πολιτικές προτάσεις και πολιτικές θέσεις, τελικά συσκοτίζουμε την πραγματικότητα, αντί να τη διαφωτίζουμε. Ως εκ τούτου θεωρώ τον όρο «παλαβή Αριστερά» εντελώς αδόκιμο.

Η Γιανίνε Βίσλερ και ο Μάρτιν Σίρντεβαν εξελέγησαν σήμερα με απόλυτη πλειοψηφία στην ηγεσία του κόμματος της Αριστεράς, στο Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στην Ερφούρτη. Εκτός από την εκλογή της ηγεσίας, βασικό θέμα του Συνεδρίου που συνεχίζεται και αύριο είναι η θέση του κόμματος σε ό,τι αφορά τη Ρωσία και τον Βλαντίμιρ Πούτιν, η οποία από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία έχει προκαλέσει εσωτερικές εντάσεις και κριτική.

Το μεγάλο πρόβλημα της κυβέρνησης έγκειται στο γεγονός πως ένα μεγάλο μέρος των πολιτών ξαναπιστεύει πως υπάρχουν τα λεφτόδεντρα. Εννοείται πως η αριστερή αντιπολίτευση θεωρεί τα επιδόματα που δόθηκαν ανεπαρκή και πλειοδοτεί. Η κυβέρνηση και οι φιλικά προσκείμενοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης θα πρέπει να εστιάζουν την προσοχή τους στο πώς θα πείσουν τους πολίτες πως λεφτόδεντρα δεν υπάρχουν. Είναι μια ιστορική απάτη της Αριστεράς. Αν κάτι υπάρχει, είναι η δημιουργία εθνικού πλούτου που θα διαχυθεί στην κοινωνία.

Κέρδισε, λέει, η Αριστερά για πρώτη φορά στην Κολομβία. Και; Αυτό τι σημαίνει; Ότι οι ηττημένοι κατά κράτος κομμουνιστές επιστρέφουν; Σε αυτό επενδύει ο Αλέξης Τσίπρας; Δεν μας προκαλεί εντύπωση. Ο μύθος της Αριστεράς πρέπει με κάποιον τρόπο να διατηρηθεί. Και όταν δεν έχει κανείς προτάσεις για τα σύγχρονα προβλήματα, είναι υποχρεωμένος να δημιουργεί μύθους. Το 2015 ήταν η Βενεζουέλα, το 2022 είναι η Κολομβία. Η Ευρώπη, όμως, δεν είναι Νότια Αμερική…

Σαράντα τέσσερις έδρες λείπουν από τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση, για να μπορέσει ο Μακρόν να ξετυλίξει το μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα. Αν κρίνουμε από τις δηλώσεις των ηγετών της Αριστεράς και της Ακροδεξιάς, το αποτέλεσμα των εκλογών, δεν υπόσχεται τίποτα περισσότερο από τη γέννηση ενός επιπλέον προβλήματος. Η ταύτιση των θέσεων της ακροαριστεράς και της ακροδεξιάς, δεν περιγράφεται μόνο στο επίπεδο των δηλώσεων. Υπήρξε σύμπραξη στην μετακίνηση και μετανάστευση ψήφων, με σκοπό τη νίκη των δυνάμεων του «αντί».

Το να ερμηνεύουμε πολιτικές συμπεριφορές μεγάλης κλίμακας με ψυχολογικούς όρους ή ηθικές προσεγγίσεις, συσκοτίζει το πρόβλημα, γιατί δεν απαντά στο κεντρικό πολιτικό ερώτημα γιατί αυτή η ιστορική διαδρομή εκατοντάδων χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ανθρώπων έχει τα χαρακτηριστικά του μονόδρομου. Ανανήψας ή μεταμελημένος Δεξιός δεν έχει καταγραφεί.

Η κριτική μας προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ιδεολογική κριτική προς την ιδέα της Αριστεράς. Είναι κριτική στον παραλογισμό που επιδεικνύει η συγκεκριμένη Αριστερά. Και είναι εντυπωσιακό ότι αυτό που, με βάση την κοινή λογική, θεωρείται παραλογισμός, δεν τον διακονούν μόνο οργανωμένα κομματικά στελέχη. Θα ήταν κάπως «κατανοητό» στην ανάγκη τους να κάνουν οξεία αντιπολίτευση. Τον διακονούν και διανοούμενοι που πρόσκεινται στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Είναι θλιβερό το θέαμα άνθρωποι με διδακτορικά και τίτλους σπουδών να συμπαρατάσσονται με τη βαριοπούλα. Ο ιδεολογικός φανατισμός τούς έχει τυφλώσει και έχουν καταστεί οι ιμάντες μεταβίβασης της κομματικής γραμμής στα ΑΕΙ. Πίσω από το επικοινωνιακό δίλημμα «με τη βαριοπούλα ή τη βιβλιοθήκη» κρύβεται η ουσιαστική διακύβευση, που είναι «με την ανομία ή τη νομιμότητα; Ποιος διοικεί τα πανεπιστήμια; Οι μειοψηφίες ασκώντας βία ή τα νομίμως εκλεγμένα όργανα;»

Δεν είναι Αριστερά αυτή. Οχι γιατί δεν έκανε ως κυβέρνηση όσα οι ρομαντικοί φαντάζονταν και περίμεναν, αλλά γιατί πρόκειται για ένα λαϊκίστικο τσούρμο χωρίς αρχές, υπευθυνότητα, συγκρότηση και ιδεολογία. Τελευταία τους παράσταση η αντίδραση για τα γεγονότα της βιβλιοθήκης στο ΑΠΘ. Ο ΣΥΡΙΖΑ τι δουλειά έχει να τους στηρίζει; Με μια κυνική θεώρηση της πολιτικής, θα αναρωτιόμασταν τι συμφέρον έχει να συντάσσεται με μειοψηφικές περιθωριακές ομάδες ένα κόμμα που επαναδιεκδικεί την κυβερνητική εξουσία;

Οι εθιμοτυπικές πορείες, διαδηλώσεις, κομματικές παρελάσεις και τελετουργίες της 1ης Μαΐου κάθε χρόνο, υποτίθεται ότι τιμούν τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους, για καλύτερες εργασιακές συνθήκες και υψηλότερες αμοιβές. Ωστόσο αποτελούν μια ευκαιρία εκδήλωσης αγωνιστικής γυμναστικής και κομματικής επαγρύπνησης. Με το βλέμμα στο χθες, οι οργανωτές των εκδηλώσεων, αρνούνται να αντικρίσουν το αύριο και τις σύνθετες προκλήσεις του.

To 86% των Γάλλων ψηφοφόρων που υποστηρίζουν κόμματα της Αριστεράς τάσσεται υπέρ της συνεργασίας τους στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, σύμφωνα με έρευνα της εταιρίας δημοσκοπήσεων Odoxa Backbone-Consulting για την εφημερίδα Le Figaro

Χαρμολύπη είναι η ιδιόμορφη κατάσταση των ανάμεικτων συναισθημάτων της χαράς και της λύπης. Ο Φώτης Κόντογλου, με τη γραφή του, μίλησε για χαροποιόν πένθος. Στην Ελλάδα οι αριστεροί που εξακολουθούν και διατηρούν τις παραδοσιακές ευαισθησίες τους -αναφέρομαι βέβαια σε όσους πέρασαν κάποτε από την ανανεωτική αριστερά-αναμφίβολα χάρηκαν με τη νίκη του Εμανουέλ Μακρόν. Η επικράτηση της Λεπέν θα έπληττε τις αξιακές συντεταγμένες τους. Υπάρχει όμως και μια άλλη Αριστερά. Η κυνική, η υποκριτική, η εξουσιομανής.

Μια από τις λιγότερο σημαντικές, αλλά πιο αηδέστερες, συνέπειες της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία είναι η αποκάλυψη της ηθικής χρεοκοπίας της πολιτικής τμημάτων της βρετανικής αριστεράς που αυτοπροσδιορίζεται ως «αντιιμπεριαλιστική». Μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους είπαν ότι η Αμερική ευθύνεται για ό,τι έπαθε την 11η Σεπτεμβρίου. <b>Γράφει ο Dave Rich. </b>

Είναι να απορεί κανείς πώς η συντηρητική - φιλελεύθερη παράταξη εξακολουθεί ακόμα να δίνει εξετάσεις στην Αριστερά. Πίστεψα μετά τις μεγάλες νίκες του 2019 και τους 54 μήνες ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που προηγήθηκαν, πως η Νέα Δημοκρατία θα έκανε αυτό που δεν έκανε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Θα άνοιγε μέτωπο στο ιδεολογικό πεδίο με την ξεψυχισμένη Αριστερά. Αυτές τις σκέψεις κάνω με αφορμή το πώς αντέδρασαν κυβέρνηση και Νέα Δημοκρατία στην εμφάνιση του μαχητή Μιχαήλ στη Βουλή των Ελλήνων.

Η εισβολή της Ρωσίας στην ανεξάρτητη Ουκρανία, τα συνεχιζόμενα εγκλήματα πολέμου κατά αμάχων, η πρόκληση του μεγαλύτερου προσφυγικού κύματος στην ιστορία της Ευρώπης ξεγυμνώνει την Αριστερά, μεγαλοπρεπώς. Σαν να το χρώσταγε στην Ελλάδα, η Ιστορία. Δεν είναι η αδυναμία της ελληνικής Αριστεράς, να κάνει τις ορθές προτεραιοποιήσεις και να παραδεχθεί ότι ο εγκληματικός πόλεμος του Πούτιν δεν μπορεί να δικαιολογηθεί και να συμψηφιστεί με ότι έκαναν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στη Σερβία.

Αύριο γίνεται μια συναυλία κατά του πολέμου, που το οργανώνουν αριστεροί «φοιτητικοί σύλλογοι». Θα έλεγε κανείς ότι αυτοί που διαδήλωναν κατά των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων του ΝΑΤΟ και της Αμερικής, έστω και με καθυστέρηση, έστω και μουδιασμένοι, ξαναβρήκαν την ευαισθησία τους κατά των επεμβάσεων. Στην αφίσα διαβάζουμε «καμιά εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ- ΕΕ- Ρωσίας». Δηλαδή η Ρωσία είναι τελευταία στο αξιολογικό κριτήριο της καταγγελίας.

Δεν είναι λίγοι αυτοί, που πέφτουν από τα σύννεφα για τη στάση που κρατάει σημαντικό μέρος των Ελλήνων πολιτών, υπέρ της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Σοκάρονται παρακολουθώντας την εγχώρια αριστερά να στοιχίζεται μαζί με τους Χρυσαυγίτες, τους Βελόπουλους, τους Καμμένους και τους καλόγερους του Αγίου Όρους, δίπλα στις ερπύστριες του Πούτιν. Ωστόσο η συμπόρευση της Αριστεράς με το καθεστώς Πούτιν, έχει καταγραφεί εδώ και αρκετά χρόνια από ινστιτούτα στρατηγικών ερευνών του εξωτερικού και έχουν υπάρξει σχετικές δημοσιεύσεις.