Η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει μία σειρά μέτρων άρσης περιορισμών για τους πλήρως εμβολιασμένους. Οι παρεμβάσεις αυτές δεν θα ήταν ορθό να χαρακτηριστούν ως προνόμια, αλλά ως διευκολύνσεις για την ομαλή επιστροφή τους σε συνθήκες κανονικότητας, ενώ για όσους αρνούνται να εμβολιαστούν θα διατηρηθούν οι περιορισμοί.

Oσοι αρνούνται να εμβολιαστούν είναι συνταγματικά θεμιτό να υπόκεινται σε περιορισμούς, που μπορεί να περιλαμβάνουν ακόμη και την απομάκρυνση από την εργασία τους, αν η έκθεσή τους στον ιό ενδέχεται να προκαλέσει ασθένεια άλλων ανθρώπων. Στον αντίποδα, στο ερώτημα αν είναι συνταγματικά ανεκτά τα προνόμια σε όσους έχουν εμβολιαστεί, η απάντηση είναι καταφατική με μια προϋπόθεση. Όλος ο πληθυσμός να έχει πρόσβαση στον εμβολιασμό.

Όσοι δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν και όσοι θέλουν να διαφυλάξουν ως ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο αν εμβολιάστηκαν, μπορούν να το επιλέξουν. Στο πλαίσιο όμως της οργανωμένης κοινωνικής συμβίωσης, η άρνηση εμβολιασμού είναι συνταγματικά ανεκτό να επιφέρει συγκεκριμένες έννομες συνέπειες υπό συνθήκες πανδημίας.

Είναι θέμα χρόνου να υποχωρήσει η πανδημία, όχι όμως και ο φόβος. Η επάνοδος μιας, τουλάχιστον επιφανειακής, κανονικότητας δεν θα εξαφανίσει από το συλλογικό ασυνείδητο το πλανητικό lockdown των τελευταίων μηνών. Οι μεταβολές που επήλθαν την περίοδο της πανδημίας αφήνουν ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα.

Η πανδημία κατέστησε κρίσιμη τη συζήτηση για τη συμβατότητα του υποχρεωτικού εμβολιασμού με το Σύνταγμα. Η συζήτηση αυτή δεν είναι νέα. Αναζωπυρώνεται στη διάρκεια πανδημιών, αλλά και με αφορμή την επανεμφάνιση παιδικών ασθενειών που είχαν εκλείψει. Με ποια κριτήρια οφείλουμε να αξιολογήσουμε τη συνταγματικότητα των υποχρεωτικών εμβολιασμών;