«Μα γιατί τον ευχαριστούμε; Εδώ κόντεψε να καταστρέψει την Ελλάδα,» θα αναρωτηθεί ένας σώφρων άνθρωπος. Κι όμως πρέπει να τον ευχαριστήσουμε γιατί, μόλις μέσα σε 54 μήνες, κατόρθωσε και γκρέμισε όλο το οικοδόμημα της Αριστεράς που χτιζόταν επί 70 σχεδόν χρόνια.

Είναι θλιβερό το φαινόμενο ένας αρχηγός κόμματος να περιφέρει το ιδεολογικό σαρκίο του από εδώ και από εκεί. \r\nΚαι το φαινόμενο γίνεται θλιβερότερο όταν αυτός είναι πρωθυπουργός. Έτσι, ξαφνικά πληροφορηθήκαμε πως ο Α. Τσίπρας έχει τις ρίζες του στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Αυτό τουλάχιστον δήλωσε ο ίδιος προχθές.

Όσοι πιστεύουν πως ο Α.Τσίπρας, σε μια κρίση δημοκρατικότητος, αποφάσισε να σπάσει το εμπάργκο στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι, πλανώνται. Όσοι πιστεύουν πως ο Α.Τσίπρας έσπασε το εμπάργκο του Σκάι για να συζητήσει και να ενημερώσει, πλανώνται και αυτοί. Με ποιους να συζητήσει; Με αυτούς που, επί ένα χρόνο, ο ίδιος και τα στελέχη τους εξύβριζαν και εξυβρίζουν καθημερινά;

Ο πρωθυπουργός την μεγαλύτερη απογοήτευση την πήρε όταν δεν κατάφερε να μαλώσει στο debate με τον Κυρ. Μητσοτάκη. Γιατί περί αυτού θα επρόκειτο. Ας μην νομίζει ο αναγνώστης πως θα διεξαγόταν μια συζήτηση πολιτισμένων ανθρώπων. Αυτό το debate θα ήταν η τελευταία ευκαιρία του μήπως και πάρει κάποιους πόντους. Ως εκ τούτου ο Α. Τσίπρας θα μετέβαλε την συζήτηση σε ριγκ.

Τελικά φάνηκε πως ο «Κούλης» είχε τον Τσίπρα στο τσεπάκι του. Τον έκανε μια μπουκιά. Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα ήταν κάτι το σχετικά εύκολο. Τα δύσκολα αρχίζουν από την επομένη των εκλογών. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα έχει να επιλύσει, χωρίς καμιά καθυστέρηση, τέσσερα ακανθώδη προβλήματα: ΔΕΗ, ΕΡΤ, αστικές συγκοινωνίες Αθήνας και κυρίως Θεσσαλονίκης, και επιβολή του Νόμου και της Τάξης.\r\n\r\n

Ο άνθρωπος είναι αθεόφοβος. Έμαθε μια έκφραση και την χρησιμοποιεί κάθε φορά που είναι σίγουρος πως θα συμβεί αυτό το «ένα στο εκατομμύριο». Το είπε μια φορά για την Μέρκελ, το είπε δεύτερη φορά για τις ευρωεκλογές και το επαναλαμβάνει για τρίτη φορά μέσα σε ένα μήνα για τις εθνικές εκλογές.

Είναι πράγματι άχαρο να περιμένει κάποιος το βέβαιο τέλος του που θα επέλθει μετά από λίγες ημέρες. Αδρανής, μετρά τις ώρες, καθώς δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο. Σε αυτήν την κατάσταση του μελλοθανάτου βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις 26 Μαΐου. Μέχρι τότε η ηγετική του ομάδα και οι ψηφοφόροι του βαυκαλιζόταν με την ιδέα είτε μιας διαχειρίσιμης ήττας είτε με την ιδέα ακόμα και της νίκης.

Η περίπτωση Μοροπούλου έφερε στην επιφάνεια τον τρόπο επιλογής των υποψηφίων βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας. Και αναδύθηκαν πικρίες και παράπονα από πολλές και από πολλούς. Αυτό είναι λογικό και ανθρώπινο. Όμως, εξίσου λογικό είναι πως κάποιες και κάποιοι δεν θα συμμετείχαν τελικά στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας. Δεν χωρούν όλοι.

Κάθε πολιτικός χώρος χρησιμοποιεί κάποιες λέξεις που τον χαρακτηρίζουν. Αν τις ακούσεις, καταλαβαίνεις αμέσως πού ανήκει ο ομιλητής. Είναι γεγονός πως τα δύο άκρα έχουν στο πολιτικό τους λεξιλόγιο εκφράσεις που σπέρνουν τον διχασμό, το μίσος, τον φθόνο. Επιδιώκουν να δημιουργήσουν εχθρούς τους οποίους και θα πολεμήσουν στη συνέχεια. Γι΄αυτό και συχνά τα συνθήματα τους θυμίζουν πολεμικές ιαχές.

Στη συνέντευξη στο CNN ο Α. Τσίπρας έδειξε τον παλιό, «καλό» του εαυτό, που όλοι γνωρίζαμε. Δεν συνετίστηκε από την ήττα της 26ης Μαΐου. Εμπαθής, διχαστικός, επιθετικός, δήλωσε πως «οι μεταρρυθμίσεις της Νέας Δημοκρατίας μυρίζουν αίμα». Φυσικά, η Νέα Δημοκρατία δεν θα εμπλακεί σε διάλογο με έναν άνθρωπο που παραληρεί. Που ουσιαστικά βγάζει κραυγές.

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δεν οφειλόταν μόνο στο αντιμνημονιακό ρεύμα που κυριαρχούσε στην Ελλάδα. Ούτε στον βουβό, χρόνιο έρωτα ενός σημαντικού τμήματος της Ελληνικής κοινωνίας με την Αριστερά. Οφειλόταν και στο γεγονός πως ανέκαθεν η Αριστερά—λόγω της θεωρίας της—ήταν ο φορέας του κρατισμού. Δηλαδή ενός οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού συστήματος στο οποίο τα πάντα ελέγχονται ή ρυθμίζονται από το κράτος.

Και ο πιο ευφάνταστος πολίτης δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως αυτό το σύνθημα θα κυριαρχούσε σε μια Ελλάδα που είχε για 45 χρόνια υποταχθεί στον ιδεολογικό λόγο της Αριστεράς. Ποιος θα μπορούσε να σκεφθεί πως το σύνθημα με το οποίο διαπαιδαγωγήθηκαν πολιτικά σχεδόν δύο γενιές Ελλήνων -«ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά»- θα έμπαινε στο περιθώριο της Ιστορίας;

Το ύστατο καταφύγιο των απελπισμένων είναι η καταστροφολογία. Δηλαδή, τι θα συμβεί αν ο αντίπαλος έρθει στην εξουσία. Και εκεί παρουσιάζονται όλα τα δεινά του κόσμου. Ένα από αυτά είναι ο ρεβανσισμός. Δηλαδή η ανταπόδοση από τους νικητές τα όσα υπέστησαν όταν είχαν ηττηθεί.

Είναι ολοφάνερο πως ο Α. Τσίπρας δεν μπορεί να διαχειρισθεί την κατάσταση. Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με ορθολογικό τρόπο την επικείμενη ήττα. Και είναι απολύτως φυσιολογικό για έναν πολιτικό που γνώρισε μέσα σε εφτά χρόνια, έξι νικηφόρες εκλογικές αναμετρήσεις. Η οίηση δεν του επέτρεψε να σκεφθεί πως στη ζωή υπάρχουν και οι ήττες.

Ο Ρασπούτιν –ο πραγματικός—έγινε γνωστός όχι μόνον για την επιρροή που εξασκούσε, μέσω ενός θρησκευτικού μυστικισμού στην τσαρική οικογένεια, αλλά γιατί συγχρόνως υπαγόρευε σημαντικές πολιτικές αποφάσεις. Ο σύγχρονος Ρασπούτιν, αναπληρωτής υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με ύψιστη πολιτική προστασία και με διασυνδέσεις με ένα εκδοτικό συγκρότημα, αποπειράθηκε να καταλύσει το πολίτευμα μας. Περί αυτού πρόκειται.

Ακόμα θυμάμαι το δάκρυ του Πικραμμένου. Τώρα αυτό το δάκρυ παίρνει την εκδίκηση του και βρίσκει την δικαίωση του, συγχρόνως. Ακόμα θυμάμαι τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, με το γνωστό ύφος, να εκφέρει με οργή την εμβληματική πλέον φράση «θα τους πάω μέχρι τέλους»...

Είθισται, όταν ένας πολιτικός αρχηγός ηττάται, να αναζητούνται τα αίτια της ήττας του. Κάποιοι σχολιαστές λειτουργούν με την λογική της εκ των υστέρων κριτικής και αποδίδουν ευθύνες, άλλοι απαλλαγμένοι από το σύνδρομο του δικαστή, απλώς ερμηνεύουν τις πράξεις τους. Σε αυτήν την κατηγορία πιστεύω πως ανήκω. Δεν θα ασχοληθώ με το τι θα μπορούσε να κάνει ο Τσίπρας διαφορετικό από αυτό που έκανε.

Ο κύβος ερρίφθη. Εκλογές στις 7 Ιουλίου. Το δίλημμα δεν είναι Νέα Δημοκρατία ή ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτοδύναμη Νέα Δημοκρατία ή χάος. Σήμερα κανένας δεν αμφιβάλλει για τον νικητή των εκλογών. Η διακύβευση των εκλογών είναι η κυβερνητική σταθερότητα.

Από την θεωρία τους οι μαρξιστές θεωρούσαν την μεσαία τάξη μια παρασιτική τάξη που αποτελείτο από αυτούς που χλευαστικά αποκαλούσαν «νοικοκυραίους». Είναι όλοι αυτοί, που μέσα στην οχλοβοή της Μεταπολίτευσης, τσουβαλιάστηκαν ως λάτρεις της « ησυχίας, τάξης κι ασφάλειας». Λες και ήταν κακό αυτό! Σημεία των καιρών που επιβίωσαν μέχρι τις ημέρες μας.

Το είδαμε και αυτό! Ο άνθρωπος που υπέγραψε το τρίτο και το πιο άγριο μνημόνιο, ξαφνικά, έναν μήνα πριν από τις εκλογές ξανάγινε αντιμνημονιακός. Ο άνθρωπος που με δική του επιλογή —όπως ομολογούν οι υπουργοί του— εξόντωσε με την υπερφορολόγηση την μεσαία τάξη για να καταστήσει τους Έλληνες επιδοματούχους, έβαλε το δίλημμα «νέα λιτότητα ή ΣΥΡΙΖΑ».

Όσο περνούν οι ημέρες και πλησιάζει η 7η Ιουλίου φαίνεται πως μια παράταξη αποτελεί τον σταθεροποιητικό παράγοντα του πολιτικού μας συστήματος. Η Νέα Δημοκρατία. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, τι να πούμε; Οι βουλευτές και τα στελέχη του δεν έχουν συνέλθει ακόμα από την μεγάλη ήττα και των ευρωεκλογών και των περιφερειακών εκλογών.

Η κ. Φ. Γεννηματά οικοδόμησε όλη την στρατηγική της πάνω στο άρθρο 37 παρ.3 του Συντάγματος που αναφέρεται στις διερευνητικές εντολές, οι οποίες δίνονται περιοριστικά στα τρία πρώτα κόμματα, αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία. Είναι απολύτως θεμιτό να θέλει η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, το κόμμα της να ξεπεράσει την Χρυσή Αυγή και να καταλάβει αυτό την τρίτη θέση. Αυτό, άλλωστε, είναι θετικό και για την δημοκρατία μας.

Τυχερό αυτό το παιδί. Εχθροί και φίλοι έχουν βαλθεί να του δώσουν την αυτοδυναμία στις εκλογές, όποτε και αν γίνουν. Κάνουν ό,τι μπορούν γι΄αυτό. Και καλά οι φίλοι. Αλλά οι εχθροί; Είναι δυνατόν ο Αλέξης στην αρχή, η Φώφη στην συνέχεια να δουλεύουν για τον Κυριάκο;

O σχεδιασμός κάποιων ολιγαρχών είναι η ΝΔ να μην επιτύχει την αυτοδυναμία. Δεν θέλουν τον Κ.Μητσοτάκη πρωθυπουργό, γιατί δεν διαπραγματεύεται προεκλογικά μαζί τους την στήριξη τους. Δεν τον ελέγχουν, και αυτό είναι έξω από την λογική τους, όπως αυτή κυριαρχεί στην πολιτική ζωή του τόπου εδώ και μερικές δεκαετίες, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις πολιτικών.