Του Σάκη Μουμτζή
Ο Ρασπούτιν –ο πραγματικός—έγινε γνωστός όχι μόνον για την επιρροή που εξασκούσε, μέσω ενός θρησκευτικού μυστικισμού στην τσαρική οικογένεια, αλλά γιατί συγχρόνως υπαγόρευε σημαντικές πολιτικές αποφάσεις. Όποιος έπεφτε στην δυσμένεια του είχε κακό τέλος.
Όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο τον δολοφόνησε ένας Ρώσος πρίγκηπας στην Πετρούπολη, τις τελευταίες ημέρες του 1916.
Το όνομα του έγινε συνώνυμο της ραδιουργίας, της συνωμοσίας και της εξωθεσμικής επιρροής.
Ο Αντρέι Βισίνσκι ήταν προεπαναστατικά ένας μενσεβίκος μεγαλοδικηγόρος, με ακριβά γούστα. Στην συνέχεια –μετά την Ρωσική Επανάσταση—εισήλθε στο δικαστικό σώμα, υπηρέτησε πιστά το σταλινικό καθεστώς και ήταν ο γενικός εισαγγελέας στις δίκες της Μόσχας ( 1936-1938).
Εξέφρασε, λόγω και έργω, με τον καλύτερο τρόπο το δόγμα Στάλιν «καλύτερα 10 αθώοι στην φυλακή παρά ένας πράκτορας του εχθρού ελεύθερος». Οι αγορεύσεις του ήταν ένα διαρκές υβρεολόγιο κατά των κατηγορουμένων οι οποίοι είχαν ήδη παραδεχθεί, με συντριβή, την ενοχή τους.
Τώρα, γιατί τα γράφω αυτά. Μου ήρθαν στο μυαλό, διαβάζοντας την αναφορά του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ι.Αγγελή. Βέβαια δεν είναι συγκρίσιμες οι ιστορικές συνθήκες ούτε ίδιας απαξίας οι συμπεριφορές.
Επί πλέον θυμήθηκα την εισαγγελέα κυρία Τσατάνη, την κυρία Ράικου με τις αποκαλύψεις της, όπου για πρώτη φορά εμφανίσθηκε το όνομα «Ρασπούτιν», τις δηλώσεις του κ.Δ.Παπαγγελόπουλου, στις αρχές Φεβρουαρίου 2018, πως το σκανδάλο Novartis είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του Ελληνικού κράτους.
Η φιλοσοφία του σύγχρονου Ρασπούτιν ποια ήταν; «Στείλτον στο δικαστήριο κι ας βρει εκεί το δίκιο του». Είναι ένοχος, μέχρις αποδείξεως της αθωότητος του. Πλήρης διαστροφή των αξιών του νομικού μας πολιτισμού και του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Πλήρης υποταγή της Δικαιοσύνης στους πολιτικούς σχεδιασμούς ενός κόμματος και μιας κυβέρνησης.
Βέβαια, η φιλοσοφία του εγχώριου Ρασπούτιν είναι πιο κομψή από το χυδαίο δόγμα Πολάκη : «αν δεν βάλουμε δυό-τρείς στην φυλακή, δεν κερδίζουμε εκλογές».
Ο Ρασπούτιν, αναπληρωτής υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με ύψιστη πολιτική προστασία και με διασυνδέσεις με ένα εκδοτικό συγκρότημα, αποπειράθηκε να καταλύσει το πολίτευμα μας. Περί αυτού πρόκειται.
Όπως, με περισσή σαφήνεια, σημειώνει ο Β.Βενιζέλος: « ο σφετερισμός της ιδιότητος του κρατικού οργάνου για να αλλοιωθούν θεμελιώδεις θεσμοί του πολιτεύματος, όπως η διάκριση των εξουσιών, είναι ο ορισμός του άρθρου 134 του Ποινικού Κώδικα.»
Ως γνωστόν, το ανωτέρω άρθρο προβλέπει για τους παραβάτες του την ποινή της ισόβιας ή πρόσκαιρης κάθειρξης.
Επειδή ο σύγχρονος Ρσπούτιν είναι και νομικός, αυτό επιβαρύνει ιδιαιτέρως την θέση του. Οταν ενορχήστρωνε τις κατηγορίες κατά των πολιτικών του αντιπάλων, με την συνέργεια επίορκων κρατικών λειτουργών, γνώριζε άριστα τι διέπραττε.
Δηλάδή, είχε πλήρη επίγνωση πως καταπατούσε το άρθρο 134 του Ποινικού Κώδικα, που στοιχειοθετεί το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας.
Είναι σίγουρο πως η νέα Βουλή που θα προκύψει από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου θα έχει πολλή δουλειά επί του θέματος. Ο Κ.Μητσοτάκης θα επιδιώξει την καλλιέργεια ενός συναινετικού κλίματος. Αυτό όμως δεν μπορεί να αφήσει ατιμώρητες τις παραβατικές συμπεριφορές υπουργών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Είναι προφανές πως πρόκειται για δύο διακριτές πολιτικές που δεν αναιρεί η μια την άλλη. Η ανομία των ετών 2015-2019 δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητη.
Στέλνουμε τότε λάθος μήνυμα.
