Είναι όντως πρωτότυπο να απεργείς και να καταγγέλλεις κάτι που δεν το έχεις δει και δεν το έχεις διαβάσει γιατί δε δημοσιεύθηκε ακόμα. Είναι κάτι σαν προληπτική διαμαρτυρία. Βέβαια, στην Ελλάδα της επαναστατικής γυμναστικής και της ταλαιπωρίας των πολιτών από μια δράκα αριστερών διαδηλωτών, κάτι τέτοιο δεν προκαλεί εντύπωση. 

Η νικήτρια των εκλογών στη Μαδρίτη, η 42χρονη Ιζαμπέλ Ντίαζ Αγιούζο, ακολουθώντας την πολιτική των καθαρών ιδεολογικών γραμμών, υπερασπίστηκε τις πάγιες συντηρητικές θέσεις του Λαϊκού Κόμματος, όχι με ενοχικά σύνδρομα και απολογούμενη, αλλά με επιθετικό λόγο, χωρίς να φοβηθεί πως θα κατηγορηθεί για εμφυλιοπολεμική ρητορεία. Μάλιστα η Αριστερά, κατέβηκε στις εκλογές με το σύνθημα του ισπανικού εμφυλίου πολέμου «non passaran» και συνετρίβη.

Δεν ήταν τέσσερα θύματα μιας τυφλής βίας, όπως υποστηρίζουν άκριτα και άστοχα κάποιοι. Ήταν θύματα στοχευμένης βίας με συγκεκριμένο ιδεολογικό πρόσημο. Δεν ήταν μόνον αυτοί που πέταξαν τις μολότοφ. Ήταν και αυτοί που επιδοκίμαζαν την πράξη τους και κυρίως αυτοί που εμπόδιζαν τα πυροσβεστικά οχήματα να προσεγγίσουν τον τόπο της φωτιάς. Ήταν ένα έγκλημα στου οποίου τη διάπραξη πολλοί συνετέλεσαν.

Ως γνωστόν η Αριστερά αγωνίζεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Ή τουλάχιστον αυτό διατείνεται. Είναι αλήθεια ότι στο παρελθόν πολλές κατακτήσεις των εργαζομένων δεν θα επιτυγχάνονταν χωρίς τους αγώνες των συνδικάτων στους οποίους πρωτοστατούσαν τότε στελέχη της Αριστεράς. Ένα παγκόσμιο φαινόμενο, που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο περιορίστηκε στον ελεύθερο κόσμο, καθώς στις σοσιαλιστικές χώρες οι απεργίες απαγορεύονταν.

Ένας σώφρων πολιτικός έχει τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό του, αλλά έχει συγχρόνως και ένα plan b για κάθε περίπτωση. Τόσο μια θεσμική μακρόπνοη τακτική, όσο και ένας αιφνιδιασμός θα πρέπει να συνυπάρχουν στο πολιτικό οπλοστάσιο του. Επιθυμεί να κρατά στα χέρια του όσο το δυνατόν περισσότερες εναλλακτικές, ώστε να μην αισθάνεται εγκλωβισμένος σε μονόδρομη πορεία.

Για να ορθοποδήσει ο τόπος απαιτείται και η διαμόρφωση ενός νέου ηθικού πλαισίου μέσα στο οποίο ο πλούτος και η επιτυχία μετά από σκληρή δουλειά, θα έχουν σημαντική θέση. Το αν θα κερδίσουμε τα στοιχήματα που θα βρεθούν στον δρόμο μας αυτό εξαρτάται από εμάς και από αυτούς που εκλέξαμε. Όλοι προσδοκούμε την δεύτερη Ανάσταση που θα αφορά την ζωή μας.

Ποτέ άλλοτε η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης δεν βρέθηκε μπροστά σε ένα τόσο κρίσιμο σταυροδρόμι. Λόγω της πανδημίας που ανέτρεψε μοντέλα και σχεδιασμούς σε παγκόσμιο επίπεδο, η ελληνική οικονομία εκκινεί από το σημείο μηδέν. Είναι καθαρά πολιτικό το ζήτημα αν η πατρίδα μας θα καταφέρει να κτίσει μιαν οικονομία πάνω σε εντελώς διαφορετική βάση από αυτήν ενός συστημικού κρατισμού που κυριαρχεί στην Ελλάδα από το 1950.

Φαίνεται πως ο δρόμος προς την σοσιαλδημοκρατία περνά μέσα από «εκκαθαρίσεις» και «ξεστοκαρίσματα». Τον ανοίγουν ο Τσίπρας, ο Πολάκης, ο Τζανακόπουλους και ο προσφάτως αποκτηθείς Φωτόπουλος, δικαιώνοντας πλήρως όλους αυτούς που προέβλεπαν αυτήν την πορεία. 

Η δήλωση του Α. Τσίπρα για το «ξεστοκάρισμα» του εμβολίου της AstraΖeneca, υπάρχει ένα σοβαρό ενδεχόμενο να οφείλεται στην άγνοια τού τι σημαίνει η λέξη «στοκ». Λίγο ακραία αυτή η εκδοχή, αλλά συμβαδίζει με τη γενικότερη παιδεία του. Στοκ σημαίνει απούλητο προϊόν. Μπορεί να είναι ελαττωματικό, μπορεί εκτός εποχής, πάντως αυτή η λέξη δεν είναι κολακευτική για το προϊόν, καθώς πωλείται όσο κι όσο.

Οι αντοχές αυτής της κυβέρνησης εκπλήσσουν ακόμα και τους φίλους της. Δεν διαχειρίζεται απλώς μια φυσική καταστροφή ή ένα έκτακτο γεγονός. Σε αυτές τις περιπτώσεις που έχουν μικρή χρονική διάρκεια, εφ' όσον γίνουν κάποιες κινήσεις, σαφώς ορισμένες, τότε οι πολίτες συσπειρώνονται γύρω από την κυβέρνησή τους για να αντιμετωπιστεί το έκτακτο συμβάν. Τα παραδείγματα πολλά. Η σημερινή κυβέρνηση, επί ένα χρόνο, παλεύει με μια πρωτόγνωρη κατάσταση που ταλαιπωρεί όλο τον πλανήτη.

Είναι γεγονός πως οι ηγέτες δοκιμάζονται στις κρίσεις με δύο τρόπους. Με το πώς τις αποφεύγουν και με το πώς τις διαχειρίζονται όταν δεν μπορούν να τις αποφύγουν. Υπάρχει και μια κατηγορία ηγετών που διακρίνεται στο να προκαλεί κρίσεις. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και παρ' ολίγον οι Έλληνες πολίτες να πλήρωναν ακόμα βαρύτερο τίμημα από αυτό που πλήρωσαν, για τις τυχοδιωκτικές επιλογές τους.

Το εντυπωσιακό δεν βρίσκεται στο αναμενόμενο, όσο ρηξικέλευθο και αν είναι αυτό, αλλά στο απρόσμενο, στο αναπάντεχο. Έτσι η προχθεσινή δήλωση του Προέδρου Τζο Μπάιντεν για τη Γενοκτονία των Αρμενίων, μπορεί να μας ικανοποίησε πλήρως, όμως δεν μας εξέπληξε, καθώς είχε προαναγγελθεί. Η ευχάριστη έκπληξη ήταν η χρήση της λέξης «Κωνσταντινούπολη».

Σχεδόν κάθε ημέρα που περνά κάνουν κάτι και μας θυμίζουν πώς μας κυβέρνησαν. Και να θέλουμε να τους ξεχάσουμε αυτοί δεν μας αφήνουν. Και μετά διαμαρτύρονται γιατί υπάρχει ακόμα το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, λες και αυτό προέκυψε από ανθρώπους ψυχωτικούς. Απεναντίας συσπειρωθήκαμε όλοι όσοι διαθέταμε κοινή λογική, έχοντας την αυταπάτη αρχικά, πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον παραλογισμό και την ανοησία επιτυχώς. Δυστυχώς πέσαμε έξω, γιατί αποδείχθηκε ότι σε ταραγμένες εποχές το παράλογο δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με την λογική.

Αυτή είναι η «υψηλή» τακτική ΣΥΡΙΖΑ. Ανοίγει η κυβέρνηση την εστίαση, διαμαρτύρονται για την υγεία των πολιτών. Δεν την ανοίγει, κατηγορούν την κυβέρνηση πως οδηγεί τον κλάδο σε οικονομική καταστροφή. Εκτιμούσε ο Α. Τσίπρας πως δεν θα παρασκευαζόταν εμβόλια. Όταν παρασκευάσθηκαν, ισχυρίσθηκε πως η κυβέρνηση δεν θα πιάσει τον στόχο των εμβολιασμών που έθεσε. Όταν έπιασε τον στόχο άλλαξαν θέμα.

Την άλλη εβδομάδα στην Γενεύη συνέρχεται η πενταμερής διάσκεψη για το Κυπριακό και με την παρουσία παρατηρητή εκ μέρους της ΕΕ. Είναι ευκαιρία να εξετάσουμε τον ρόλο ενός εκ των βασικών πρωταγωνιστών της ίδρυσης, το 1959, της Κυπριακής Δημοκρατίας, του Ευάγγελου Αβέρωφ. Ανέλαβε το Υπουργείο Εξωτερικών της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Μάιο του 1956, μετά την παραίτηση από αυτήν την θέση του Σπ. Θεοτόκη τον οποίον ο Μακάριος κατηγορούσε για φιλοαγγλική στάση.

Αυτό το σύνθημα εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην περίοδο του «αντιμνημονιακού αγώνα». Βλακώδες και ανιστόρητο. Όσοι το κραύγαζαν δεν ήξεραν τι σημαίνει χούντα και δεν γνώριζαν πως αυτή, ούτως ή άλλως, δεν τελείωσε το 1973, αλλά ένα χρόνο μετά το 1974. Μήπως όλοι αυτοί υπονοούσαν τότε, πως όλα αυτά τα χρόνια, από το 1967, ζούσαμε υπό χουντικό καθεστώς και δεν το καταλάβαμε;

Κυκλοφορεί η άποψη πως οι πιτσιρικάδες -που τελικά από τις φωτογραφίες προκύπτει πως δεν είναι και τόσο πιτσιρικάδες- είναι χαβαλέδες που θέλουν να πιούν το ποτό τους, να κάνουν την πλάκα τους και όταν βαρεθούν να πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν. Αυτή η αντίληψη θα είχε βάση αν δεν ζούσαμε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Αν δεν υπήρχαν όλες αυτές οι απαγορεύσεις.

Είναι γεγονός ότι η στάση της Ελληνικής κυβέρνησης στην Άγκυρα αιφνιδίασε όλους αυτούς που εθισμένοι στην comme il faut αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων, δεν πίστευαν σε αυτό που έβλεπαν. Επειδή είναι στην ανθρώπινη φύση να μην παραδεχόμαστε εύκολα το λάθος μας, όλοι αυτοί επινόησαν το παραμύθι ότι ο Δένδιας «έσυρε» τον Μητσοτάκη στην σκληρή γραμμή.

Η συμφωνία που υπέγραψε η Ελλάδα με ισραηλινή εταιρεία αμυντικών ηλεκτρονικών συστημάτων, ύψους 1.68 δισεκ., έκανε τον γύρο του κόσμου. Είναι ένα ακόμα βήμα για την περαιτέρω σύσφιγξη των σχέσεων μεταξύ των δύο κρατών, που δηλώνει πως υπάρχει σε αυτήν την συνεργασία στρατηγικό βάθος. Είναι αλήθεια πως οι ελληνικές ελίτ κάπως αργά ανακάλυψαν αυτόν τον πολύτιμο εταίρο, καθώς ταλαιπωρούνταν κυρίως από ιδεοληψίες και από μια εσφαλμένη εκτίμηση για την ισχύ των Αράβων.

Δεν πρωτοτυπώ, απλώς υιοθετώ μια πολιτική θέση που την προβάλλουν πολιτικοί, ιστορικοί και δημοσιολόγοι, εδώ και πολλά χρόνια. Απλώς κάθε χρόνος που περνά και το Κυπριακό πρόβλημα δεν επιλύεται, η λύση των δύο χωριστών κρατών θεωρείται η πλέον λειτουργική και άρα η μοναδική βιώσιμη.

Πλην ελαχίστων, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών στάθηκε θετικά απέναντι στον τρόπο που μίλησε ο Έλληνα υπουργός των Εξωτερικών προχθές στην Άγκυρα. Ήταν μια ακόμα ένεση ηθικού που τόσο χρειαζόμαστε στην σχέση μας με την Τουρκία. Όπως μετά την πρώτη εντύπωση καλόν είναι να εξετάσουμε και τις συνέπειες αυτής της στάσης, αν υπάρξουν, στις σχέσεις των δύο κρατών.

Στα «ένδοξα» χρόνια της Γ' Διεθνούς η διαφωνία ισοδυναμούσε με βιολογική εξόντωση. Και είναι απολύτως φυσιολογικό από την στιγμή που εξοντώθηκαν κομματικά μέλη που δεν διαφωνούσαν, αλλά απλώς έπρεπε να συμπληρώσουν την ποσόστωση των εκτελέσεων. Οι καιροί άλλαξαν, αλλά οι νοοτροπίες παρέμειναν οι ίδιες. Μπορεί εδώ και πολλές δεκαετίες η διαφωνία να μην σημαίνει θάνατο, όμως σημαίνει ηθική διαπόμπευση στον μικρόκοσμο της Αριστεράς.

Κανένας δεν μπορεί να αμφιβάλει πως η κυβέρνηση περνά την πιο δύσκολη φάση από τότε που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας. Η πολυαναμενόμενη λήξη του υγειονομικού συναγερμού είναι μέλλουσα και αβέβαιη. Ουδείς γνωρίζει πότε θα λήξει και υπό ποιες μορφές θα λήξει. Ως εκ τούτου η κυβέρνηση, με διαρκείς ενέσεις αισιοδοξίας, προσπαθεί να τονώσει το ηθικό των πολιτών, αλλά μάλλον επιδεινώνει την κατάσταση, καθώς οι προσδοκίες διαψεύδονται. 

Ο Α. Τσίπρας μπορεί να υποσχεθεί ό,τι θέλει, σε όποιον θέλει. Κανένας δεν θα του ζητήσει τον λόγο, γιατί δεν θα χρειαστεί να υλοποιήσει τα όσα εξαγγέλλει. Για να τα υλοποιήσει θα πρέπει να κυβερνήσει, και κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα.  Τζάμπα κουβέντες. Άλλωστε, η αξιοπιστία του και η σοβαρότητα του κρίθηκαν πολλές φορές στο παρελθόν.