Αυτά που συμβαίνουν στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ της περιόδου 2010 - 2012, τα καλύπτει το απόφθεγμα «τους φτύνεις και αυτοί λένε πως βρέχει». Εκείνη η περίοδος χαρακτηρίστηκε από την εισαγωγή του πολιτικού χουλιγκανισμού και από την άσκηση συγχρόνως μνημονιακών πολιτικών σε ένα κοινωνικό σώμα που μέχρι τότε είχε μάθει μόνον να εισπράττει.

Τον ιερό βράχο της Ακροπόλεως, πολλές φορές επέλεξε το ΚΚΕ για να προβάλει τα αντιμονοπωλιακά - αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα του. Γι' αυτήν την  βεβήλωση ουδείς ποτέ διαμαρτυρήθηκε, πλην κάποιων «γραφικών» που οι προοδευτικοί βάφτισαν αμέσως αντικομμουνιστές, και το θέμα έκλεισε. Ξαφνικά, οι ευαίσθητες ψυχούλες ενοχλήθηκαν που ο οίκος Dior θα κάνει φωτογράφηση των μοντέλων του στην Ακρόπολη.

Ο Α. Τσίπρας εμφανίσθηκε στην βουλή με new look, αλλά με πολιτικό λόγο πεπαλαιωμένο. Βγαλμένο από την περίοδο 2011-2014. Με πολιτικό λόγο αναντίστοιχο με την πολιτική κατάσταση, με πολιτικό λόγο βγαλμένο από την μνημονιακή περίοδο, δεν κερδίζονται εκλογές το 2021 ή το 2022. Τον Κανένα δεν τον ξεπερνάς αλλάζοντας σακάκι. Θέλει πολλά παραπάνω.

Στο πλαίσιο της πολιτικής καζούρας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι επιστρατεύθηκε ο συμπαθής ράπερ Μιθριδάτης για να βοηθήσει τον Α. Τσίπρα να καλύψει την διαφορά του τουλάχιστον από τον κ. Κανένα. Στους τρεις, τρίτος είναι βαρύ για αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τον Κανένα τον προτιμούν κυρίως νέοι, που κινούνται έξω από το σύστημα, το αμφισβητούν και στέκονται κριτικά απέναντι του, όπως στέκονται απέναντι και στα κόμματα που πιστεύουν ότι το υπηρετούν.

Αυτό είπε ο Α. Τσίπρας μιλώντας στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ και αναμφίβολα είναι θετικό. Πράγματι, δείχνει πως έχει αντιληφθεί ότι οι καταστροφολογικές κραυγές δεν αποφέρουν πολιτικά οφέλη και επιχειρεί να ανατάξει την πολιτική του κόμματος του. Έργο δύσκολο, καθώς τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι διαπαιδαγωγημένα πολιτικά με έναν αντικοινοβουλευτισμό που έχει τις ρίζες του στην ιστορία της Αριστεράς.

Τελικά, τι είναι αυτό που εξωθεί την Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, να είναι τόσο επιφυλακτική στην καταδίκη των βάναυσων συμπεριφορών καθεστώτων όπως της Λευκορωσίας, της Ρωσίας, της Βενεζουέλας, της Κούβας; Φαίνεται πως τελικά το πρόβλημα βρίσκεται στις σχέσεις που έχουν αυτά τα κόμματα της Αριστεράς με αυτό που αποκαλούμε δυτικό τρόπο ζωής, δυτικό πολιτισμό, δυτικό πολιτικό σύστημα.

Από την υπόθεση Καλογρίτσα αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι είναι πως ένα κόμμα όσα «ηθικά πλεονεκτήματα» και να κουβαλά στις αποσκευές του-- ή νομίζει ότι κουβαλά-- τα χάνει όταν ανεβαίνει στην εξουσία. Εκεί επικρατούν άλλοι κανόνες. Το παιχνίδι της εξουσίας είναι σκληρό και οι ήττες κοστίζουν. Και το κυριότερο, ερασιτεχνισμοί τύπου Παππά, δε συγχωρούνται.

Στον ΣΥΡΙΖΑ επανεμφανίζεται η νηπιακή πολιτική σκέψη που πάντα χαρακτήριζε το ορθόδοξο-δογματικό ΚΚΕ. Στο κυριακάτικο φύλλο της ΑΥΓΗΣ, ο γνωστός ρυπαρογράφος, αρνητής του Τσέρνομπιλ, εξομοιώνει την κυβέρνηση του Μητσοτάκη με την χούντα των συνταγματαρχών. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατώντας να κατανοήσει τις αλλαγές που συντελούνται στις συνειδήσεις των πολιτών και στην ελληνική κοινωνία ξαναζεί την λογική του «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος».

Προς Θεού δεν συγκρίνω την εικόνα της σημερινής Δημόσιας Τηλεόρασης με αυτήν που παρουσίαζε επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης. Θα ήταν άδικο για τους ανθρώπους που, μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια, απέδειξαν τι δυνατότητες υπάρχουν στην δημόσια τηλεόραση, αν απαλλαγεί από το σφικταγκάλιασμα της πολιτικής εξουσίας. Οι εκάστοτε κυβερνώντες βλακωδώς πίστευαν πως αν μετέτρεπαν την ΕΡΤ σε έναν προπαγανδιστικό βραχίονα του κυβερνητικού έργου θα κέρδιζαν πόντους.

Η μαύρη προπαγάνδα δεν υπόκειται σε κανένα περιορισμό. Περιστρέφεται γύρω από την κατασκευή γεγονότων τα οποία στη συνέχεια τα παρουσιάζει στο ακροατήριο που επιθυμεί. Τις περισσότερες φορές αποβλέπει στην υπονόμευση του ηθικού του αντιπάλου και στην απαξίωση κάθε ηθικού ερείσματος που αυτός διαθέτει στην κοινή γνώμη.

Ό,τι και να γράψουμε για την εκπομπή της ΕΡΤ «μουσικό κουτί» θα είναι λίγο. Τόσο οι δύο βασικοί συντελεστές της όσο και όλοι οι συνεργάτες τους χαρίζουν ποιότητα και ήθος. Προχθές απέδειξαν πως δεν έχουν και κανένα πολιτικό ταμπού. Κάλεσαν έναν σημαντικό καλλιτέχνη, με εξαιρετικές δημιουργίες, ο οποίος όμως δεν ήταν απλώς απέναντι στο κυβερνών κόμμα. Ήταν και παραμένει σταθερά και κραυγαλέα απέναντι σε αυτό που έχει αποκληθεί «σύστημα».

Οι κυρίες Γιαννάκου και Κεφαλογιάννη έχουν διατυπώσει συγκεκριμένες αντιρρήσεις για το νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια, και είναι λογικό, αν δεν γίνουν οι τροποποιήσεις που ζητούν, να το καταψηφίσουν εν όλω ή εν μέρει. Και ξέσπασε ξαφνικά αναταραχή. Σενάρια συνωμοσίας, προσωπικές στρατηγικές και άλλες ευφάνταστες υποθέσεις για κάτι το τόσο απλό και σύνηθες σε ένα δημοκρατικό κόμμα. Η διαφωνία στην Νέα Δημοκρατία και σε όλα τα δημοκρατικώς οργανωμένα κόμματα είναι κατοχυρωμένη ιστορικά.

Το ρεπορτάζ αναφέρει πως την Δευτέρα μπήκαν στην Ισπανία 6.000 μετανάστες προερχόμενοι από το Μαρόκο. Η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή, ώστε ο Ισπανός πρωθυπουργός ματαίωσε το ταξίδι του στο Παρίσι. Μάλιστα η ισπανική κυβέρνηση ανέπτυξε και δύναμη τεθωρακισμένων στην περιοχή της Θέουτα, ενώ συγχρόνως προχώρησε σε 2.700 επαναπροωθήσεις στο Μαρόκο.

Θα περίμενα μετά από δέκα χρόνια μνημονιακής κρίσης να έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται στο πολιτικό σύστημα minimum συναινέσεις σε επιμέρους ζητήματα. Χαμηλώνουμε πολύ τον πήχη όταν δηλώνουμε ικανοποιημένοι επειδή υπάρχει ένα πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στην κοινωνία το οποίο δεν αμφισβητεί τους βασικούς γεωπολιτικούς άξονες της πατρίδας.

Ως γνωστόν το τείχος του Βερολίνου υψώθηκε ένα ωραίο αυγουστιάτικο πρωινό για να μην επιτρέψει στην «καπιταλιστική κόλαση» να «μολύνει τον σοσιαλιστικό παράδεισο». Έκανα αυτές τις σκέψεις όταν διάβασα τις αντιδράσεις που προκάλεσε η επίσκεψη της Προέδρου της Δημοκρατίας της κ. Σακελλαροπούλου στον φράκτη του Έβρου. Ποιοι αντέδρασαν; Οι αριστεροί, κάθε απόχρωσης, οι δικαιωματιστές και οι κάθε λογής «ευαίσθητες» ψυχούλες.

Το περιστατικό είναι γνωστό και πρόσφατο. Ένας κύριος έκανε παρατήρηση σε μια παρέα νεαρών για το κορονοπάρτι και ένας εξ αυτών τον μαχαίρωσε, ενώ άλλοι τέσσερις τον προπηλάκισαν. Σε χρόνο μηδέν και οι πέντε συνελήφθησαν. Πώς έγινε αυτό; Η ΕΛ.ΑΣ. έψαξε στις κάμερες της περιοχής, βρήκε το υλικό που ζητούσε και προχώρησε στις συλλήψεις. Ηθικόν δίδαγμα: κάμερες παντού.

Στις ευρωπαϊκές χώρες διαβιούν περίπου τριάντα εκατομμύρια μουσουλμάνοι, αριθμός σημαντικός αν λάβουμε υπ' όψη ότι δε μοιράζεται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες αναλογικά. Η φιλελεύθερη Ευρώπη καλείται να υπερασπιστεί με τα μέσα που διαθέτει τον τρόπο ζωής της. Διαφορετικά πολύ φοβούμαι πως αυτό θα το κάνουν δυνάμεις που τελικά με την παρέμβαση τους θα ακυρώσουν τον πολιτικό πολιτισμό μας.

Πραγματικά είναι να απορεί κανείς που υπάρχουν Έλληνες πολίτες και πολιτικοί που υποστηρίζουν την Χαμάς. Δεν αναφέρομαι στην Παλαιστινιακή Αρχή που, παρ' όλα τα λάθη που έκανε στο παρελθόν, έχει βρει ένα modus vivendi με το Κράτος του Ισραήλ. Αναφέρομαι σε μια τρομοκρατική οργάνωση που επιδιώκει, όπως είναι γνωστό, να εξαφανίσει το Ισραήλ από τον χάρτη. Μια οργάνωση με δεδηλωμένο αντισημιτισμό, με τους οπαδούς της να διαδηλώνουν κρατώντας σημαίες με την σβάστικα.

Βεβαίως, οι ευθύνες δεν βρίσκονται στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και στην ΕΛ.ΑΣ., αλλά στο υπουργείο Δικαιοσύνης που δεν πέταξε στο καλάθι των αχρήστων τον ποινικό νόμο του Παρασκευόπουλου και ας τον έφτιαξαν εξαίρετοι νομικοί. Μόνο που, αν δεχθούμε την καταγγελία έγκριτου πολιτικού σχολιαστή, κάθε άρθρο του νέου ποινικού νόμου ήταν «αγορασμένο με εκατομμύρια ευρώ».

Θα μπορούσα να πω το κοινότοπο πως «ο εχθρός τού εχθρού μου, φίλος μου», και να τελειώνω. Όμως αυτό δεν είναι διόλου κολακευτικό για τον φίλο μου, καθώς ως μόνο προσόν του θεωρείται η έχθρα του απέναντι και στον δικό μου τον εχθρό. Δηλαδή δεν μας ενώνει τίποτα άλλο παρά ένας κοινός εχθρός. Αυτό που μας ενώνει με το Ισραήλ είναι πρώτα απ΄όλα η πίστη στο δημοκρατικό πολίτευμα.

Η κ. Αχτσιόγλου, χωρίς να το θέλει, έθεσε το δίλημμα που θα κυριαρχεί από εδώ και μπρος μέχρι και τις εκλογές. Στις κάλπες, όποτε στηθούν, οι πολίτες θα κληθούν να απαντήσουν σε αυτό το δίλημμα. Η Νέα Δημοκρατία δεν χρειάζεται να ψάχνει αυτό που θα διακυβευθεί στις επόμενες εκλογές. Της το προσέφερε η κ. Αχτσιόγλου.

Αυτά που είπε δημοσίως ο Τζανακόπουλος για τις «εκκαθαρίσεις», αυτά που είπε προχθές η σύντροφος του για την κανονικότητα, τα όσα λέει κατά καιρούς ο Πολάκης και ο Τσίπρας, όλα αυτά τα συζητούν στα κομματικά όργανα διεξοδικά. Δεν τους ξεφεύγουν αυτά που εμείς θεωρούμε πως είναι ακρότητες. Γι' αυτούς είναι απολύτως φυσιολογικά και εκπλήσσονται που εμείς εκπλησσόμαστε με τα όσα λένε.

Η ελληνική-ελληνοκυπριακή πλευρά επιθυμεί την λύση του προβλήματος; Έχοντας οχυρωθεί πίσω από την λύση της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας μήπως δεν επιθυμούν τελικά μιαν οριστική λύση; Μήπως υπάρχει σύμπτωση συμφερόντων Ελλάδας και Κύπρου να παραμείνει η κατάσταση ως έχει; Στην ελληνική εξωτερική πολιτική άλλωστε βολεύει να υπάρχει το αγκάθι του Κυπριακού σφηνωμένο στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας.

Η αυταπάτη είναι ένα πολιτικό όπλο που βοηθά στην κατάκτηση της εξουσίας. Οι εκ των υστέρων δικαιολογίες αφορούν τα συνειδησιακά προβλήματα των πολιτικών απατεώνων -αν έχουν- ή την διατήρηση της σχέσης τους με αυτούς που εξαπάτησαν. Στην πολιτική δεν υπάρχει αυταπάτη. Υπάρχει μόνον απάτη.