Ως γνωστόν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει παντού εκτός από την Ελλάδα. Πανηγυρίζει για τη Γερμανία, αν και δεν ανήκει στη σοσιαλιστική ομάδα, όπου ανήκει το SPD. Οι Συριζαίοι έχουν ψυχολογική ανάγκη κάπου να κερδίσουν, γιατί κάτι θα πρέπει να πουν στο κοινό τους. Να τους δώσουν ελπίδα καθώς, όπως όλα δείχνουν, έρχεται άλλη μια τετραετία στην αντιπολίτευση. Ένα σοβαρό κόμμα θα άφηνε τα πανηγύρια και θα προσπαθούσε να εξετάσει τι φταίει γι' αυτήν τη στασιμότητα.

Και οι δύο πολιτικοί άνδρες ήταν υπέρμαχοι του ιστορικού συμβιβασμού στην Ιταλία και στην Ελλάδα. Και ο Μόρο και ο Μπακογιάννης δολοφονήθηκαν για την πολιτική που υπερασπιζόταν, κατά δήλωση των ίδιων των δολοφόνων τους. Και στην Ελλάδα και στην Ιταλία υπήρχε ένα κομμάτι της επαναστατικής Αριστεράς που, επειδή πίστευε στον ένοπλο αγώνα και στην όξυνση της ταξικής και της πολιτικής πάλης, αγωνιζόταν εναντίον των δυνάμεων που απέβλεπαν στις συναινέσεις και στις συγκλίσεις.

Eίναι πρόκληση οι άνθρωποι που οδήγησαν τη ΔΕΗ στο χείλος της χρεοκοπίας, κάτι που θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες στην Εθνική Οικονομία, να μιλούν για ξεπούλημα το τίμημα των 750 εκατομμυρίων ευρώ. Γλίτωσαν, λόγω μεγαθυμίας της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας την εξεταστική και τώρα ζητάνε και τα ρέστα.

Οι αποκρατικοποιήσεις και το άνοιγμα της αγοράς σε νέους παίκτες αναδιαμόρφωσε το τοπίο και στο συνδικαλιστικό χώρο, με σαφείς πολιτικές προεκτάσεις. Δεν είναι τυχαίες λοιπόν οι κραυγές της Αριστεράς με το τετριμμένο σύνθημα για «ξεπούλημα». Κανένα ξεπούλημα δεν γίνεται όταν μπαίνουν στα ταμεία μιας επιχείρησης 750 εκατομμύρια. Το μόνο που γίνεται είναι το τσάκισμα μιας καταχρηστικής ισχύος, αυτής των συνδικάτων, που ταλαιπωρούσε για δεκαετίες την οικονομία και την κοινωνία.

Δεν γνωρίζω και ούτε με ενδιαφέρει να μάθω την πολιτική τοποθέτηση του. Οι αιρετοί άρχοντες πρωτίστως αξιολογούνται από το έργο τους. Τι έκανε προχθές ο δήμαρχος Γαλατσίου; Κάποιοι πιτσιρικάδες έκαναν κατάληψη στο σχολείο τους. Μη φανταστείτε πως υπήρχαν συγκεκριμένα αιτήματα. Ο γνωστός χαβαλές των καταλήψεων. Μόλις το πληροφορήθηκε ο δήμαρχος Γαλατσίου άφησε τη θαλπωρή του γραφείου του και πήγε και άνοιξε το σχολείο.

Φαίνεται πως όσο θα πλησιάζει η ημέρα των εσωκομματικών εκλογών τόσο θα ανεβαίνουν οι τόνοι της αντιπαράθεσης μεταξύ των υποψηφίων και θα αρχίσουν να εμφανίζονται κτυπήματα κάτω από τη μέση. Αυτός ο χώρος κουβαλά ακόμα το τραύμα του 2007. Σήμερα και κυρίως αύριο, το ζητούμενο είναι να παραμείνουν όλοι ενωμένοι ανεξαρτήτως του ποιος ή ποια θα νικήσει στις εκλογές. Δε νομίζω πως αυτό έχει γίνει αντιληπτό κυρίως από τους παρατρεχάμενους των υποψηφίων.

Είναι γεγονός πως ο Α. Τσίπρας παίζει μπάλα μόνος του. Και να θέλει να μοιράσει παιχνίδι δεν βλέπει ικανούς συμπαίκτες για να τους δώσει πάσα. Ερασιτέχνες, αψίκοροι, επιρρεπείς στα λάθη. Όλο με κόκκινες κάρτες. Πώς να τους εμπιστευθεί; Και ο ίδιος βέβαια δεν είναι κανένας Μαραντόνα. Δεν είναι σαν τον Αντρέα που τη μια στιγμή έβαζε γκολ με το χέρι και την άλλη περνώντας καμιά δεκαριά αντιπάλους. Το να μιμείσαι κάποιον στη φωνή δε σε καθιστά όμοιό του.

Άστραψε και βρόντηξε ο κ. Π. Πολάκης γιατί ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Στ. Κούλογλου έγραψε στην ιστοσελίδα του πως το ματς Μητσοτάκη εναντίον Τσίπρα στη ΔΕΘ έληξε ισόπαλο. Εννοείται πως ο κ. Πολάκης πιστεύει πως ο Α. Τσίπρας συνέτριψε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν γνωρίζω αν όντως το πιστεύει πραγματικά ή αν το υποστηρίζει για λόγους κομματικού πατριωτισμού. Γιατί σε αυτή τη συγκυρία η «ισοπαλία» δε συμφέρει στο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ομιλία Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη παρουσίασε ενδιαφέρον όχι τόσο για τις εξαγγελίες του, αλλά για τους συμβολισμούς στους οποίους παρέπεμπε. Τόσο το πράσινο χρώμα όσο και η κατάληξη της ομιλίας του (να σηκώσουμε τον ήλιο), αποτελούσαν ευθεία αναφορά στο ΠΑΣΟΚ. Και ήταν απολύτως λογικό. Πρώτα πήρε τη φωνή του Αντρέα, μετά ένα σημαντικό μέρος των στελεχών του ΠΑΣΟΚ και προχθές έκλεψε το χρώμα και το βασικό σύνθημα του. Αύριο, τι;

Αυτές τις ημέρες ουδείς θα ήθελε να ήταν στη θέση του Α. Τσίπρα. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη με 11 μονάδες χάντικαπ και θα πρέπει κάτι να πει για να αλλάξει το πολιτικό κλίμα. Έλα όμως που ό,τι και να πει ουδείς -πλην των συντρόφων του, και αυτοί όχι όλοι- θα τον πιστέψει! Έχει καταγραφεί στη συνείδηση των πολιτών ως αναξιόπιστος πολιτικός, για να μη χρησιμοποιήσω τη βαρύτερη λέξη «ψεύτης».

Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να έχασε μέσα σε δύο χρόνια το βασικό απόθεμα ασφαλείας που είχε έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, όμως συντηρείται μια διαφορά που υπερβαίνει αυτήν των εθνικών εκλογών του 2019, λόγω των γνωστών προβλημάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά τα δομικά προβλήματα δύσκολα πλέον θεραπεύονται ώστε να μειωθεί αυτή η διαφορά, πολύ δε περισσότερο να διεκδικηθεί η εκλογική νίκη. Η Νέα Δημοκρατία κινδυνεύει μόνον από αυτογκόλ.

Η φθορά της κυβέρνησης δεν ήταν η αναμενόμενη για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα δείχνουν πως έχασε περίπου τρεις μονάδες, τις οποίες όμως δεν καρπώθηκε ούτε κατ΄ ελάχιστον το κόμμα τους. Όσο οι δημοσκοπήσεις θα δείχνουν πως η εξουσία είναι ένα απόμακρο όνειρο, τόσο θα αυξάνονται οι φυγόκεντρες δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόμμα εξουσίας χωρίς την προοπτική της εξουσίας είναι ένα αδειανό πουκάμισο.

Ο Ανδρέας Γεωργίου έχει αθωωθεί καμιά δεκαριά φορές κι όμως οι «επαγγελματίες» διώκτες του συνεχίζουν απτόητοι το έργο της οικονομικής εξόντωσής του. Τώρα κινδυνεύει να χάσει το σπίτι στο οποίο διαμένει η μητέρα του, γιατί ένα μέλος της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας τον μήνυσε για συκοφαντική δυσφήμηση. Είναι γνωστό πως οι διώκτες του είχαν και έχουν πολιτικά κίνητρα και αποτέλεσαν κατά το πρόσφατο παρελθόν τη δεξιά συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο πρωθυπουργός δεν έχει κανένα λόγο για πρόωρες κάλπες. Ένας θεσμικός πολιτικός, δεν κάνει εκλογές όταν κρίνει πως θα τις κερδίσει, αλλά θέτει το κυβερνητικό έργο στην κρίση των πολιτών στο τέλος ή προς το τέλος της τετραετίας. Αυτή η κυβέρνηση έχει μπροστά της 21 μήνες για να παρουσιάσει το έργο της. Δεν είναι μικρό χρονικό διάστημα, με δεδομένο πως οι υπουργοί έχουν τα πολύ συγκεκριμένα πλάνα τους σε εξέλιξη.

Ο Αντώνης Σαμαράς υπέστη σφοδρή κριτική για το γεγονός πως δεν ψήφισε επί της αρχής η Νέα Δημοκρατία το πρώτο μνημόνιο. Η δικαίωση του Αντώνη Σαμαρά ήρθε και από το στόμα της Α. Μέρκελ η οποία δήλωσε πως «η πιο δύσκολη στιγμή στην θητεία μου ήταν όταν ζήτησα τόσο πολλά από τους Έλληνες». Αυτό το «τόσα πολλά» είχε επισημάνει τότε το 2010 ο Αντώνης Σαμαράς και σήμερα γνωρίζει την δεύτερη δικαίωση του.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε από τη Θεσσαλονίκη πως δεν έχει καμιά υποχρέωση να είναι συναινετικός με ανθρώπους και πολιτικούς χώρους που δεν επιδιώκουν τη συναίνεση. Ήταν η πολιτική στάση στην οποία κατέληξε μετά την υπόθεση Αποστολάκη. Η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη πως δεν θα είναι συναινετικός, αποτελεί την ουσιαστική πολιτική είδηση από τη συνέντευξη του στη ΔΕΘ. Σπάνια πρωθυπουργός ξεκαθάρισε με τόση σαφήνεια πως τα περιθώρια συναίνεσης έχουν εξαντληθεί.

Το κείμενο των 158 προσωπικοτήτων αποτελεί μια ιδεολογική πλατφόρμα συντηρητικής κατεύθυνσης. Χωρίς καταγγελτικές κραυγές ας αποδεχθούμε πως και ο συντηρητικός χώρος έχει κάθε δικαίωμα να εκφραστεί. Και βέβαια, να εισπράξει τα εύσημα από τους ομοϊδεάτες και την κριτική από τους απέναντι. Η παρέμβαση των 158 σε αυτό το στάδιο, τουλάχιστον, δεν αποτελεί προπομπό δημιουργίας πολιτικού κόμματος

Κάποιοι άσπονδοι εσωκομματικοί φίλοι του Χρ. Βερναρδάκη διέδιδαν πως είχε πείσει τον Α. Τσίπρα ότι είχαν ανακαλύψει μιαν άλλη μέθοδο δημοσκοπήσεων που έδειχνε την διαφορά μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ στις ευρωεκλογές, στο όριο του στατιστικού λάθους. Ποτέ δεν πίστεψα αυτές τις διαδόσεις. Ήρθε όμως αυτό το σχόλιο του για το «κάθαρμα ετών 56» και θεωρώ πλέον πως τα όσα του καταμαρτυρούν οι σύντροφοι του μπορεί να είναι και αλήθεια.

Και μόνον η έκφραση «γιορτές μίσους» μαρτυρεί την ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, κυρίως γιατί αυτόν τον χαρακτηρισμό τον αποδέχθηκε αμαχητί και η άλλη πλευρά περιθωριοποιώντας αυτές τις γιορτές. Ως γνωστόν, έτσι αποκλήθηκαν οι τελετές στην μνήμη των νεκρών του εμφυλίου πολέμου που έπεσαν από την πλευρά των νικητών. Η Αριστερά τις αποκάλεσε με αυτόν τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό, γιατί απλούστατα ήθελε να ξεριζώσει από την συλλογική μνήμη κυρίως αυτά που διέπραξε και στο πού απέβλεπε.

Ένα τσούρμο αριστερών σε διατεταγμένη υπηρεσία, εξύβριζαν ομαδικά, έξω από την Μητρόπολη, τον πρωθυπουργό που παρέστη στην τελετή αποχαιρετισμού του Μίκη Θεοδωράκη. Όπως γράφτηκε αυτοί οι χουλιγκάνοι ουσιαστικά δεν αποδοκίμαζαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά ασελγούσαν στην μνήμη του μεγάλου μας Μίκη. Όταν σε στιγμές εθνικού πένθους ολιγομελείς ομάδες εγκαθέτων βρίσκουν την ευκαιρία να φωνάξουν υβριστικά συνθήματα, αυτή η πράξη βεβηλώνει την μνήμη του νεκρού. Άθλια η ιδέα αυτών που οργάνωσαν αυτήν την εκδήλωση.

Η κυρία Φ. Γεννηματά επιχείρησε ανανέωση στο στελεχικό δυναμικό του κόμματός της και όντως εμφάνισε αρκετά νέα πρόσωπα νεαρής ηλικίας. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις δεν βρίσκεται στην ηλικία αλλά στις απόψεις. Πολλές φορές νέα παιδιά έχουν παλιά μυαλά και σκουριασμένες θέσεις, καθώς χωρίς παιδεία και κριτική σκέψη, απλώς αναπαράγουν τα όσα ακούν. Είναι οι περίφημοι «νέοι, γέροι». Προχθές ο εκπρόσωπος του ΚΙΝΑΛ χρησιμοποίησε την έκφραση «Μαξίμου Α.Ε.».

Το ότι είναι άριστη η επιλογή του κ. Στυλιανίδη φαίνεται από το βιογραφικό του. Ο σωστός άνθρωπος στην σωστή θέση. Ακόμα και οι πολιτικοί αντίπαλοι της κυβέρνησης δεν βρήκαν να προσάψουν κάτι στην επιλογή του προσώπου, αλλά αναφέρονται στην ένδεια στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Είναι ολοφάνερο πως ο πρωθυπουργός επιζητούσε για αυτήν την νευραλγική θέση ένα άτομο που, λόγω των ικανοτήτων του, θα τύχαινε μιας όσο το δυνατόν μεγαλύτερης συναίνεσης. Και το πέτυχε.

Αυτή η κυβέρνηση δεν σήκωσε κεφάλι. Δεν προλαβαίνει να αντιμετωπίζει προβλήματα. Δεν είχε την πολυτέλεια για μια περίοδο ομαλών εξελίξεων ώστε, απερίσπαστη, να αφοσιωθεί στο πρόγραμμα της. Η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά σε ένα παρατεταμένο καθεστώς εκτάκτου ανάγκης. Αίφνης, μάς προέκυψε το πρόβλημα των ανατιμήσεων σε βασικά αγαθά. Η ελληνική κυβέρνηση, όπως και σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις της ΕΕ -γιατί το πρόβλημα είναι παγκόσμιο- θα κληθεί να αντιμετωπίσει την δυσπραγία πολλών νοικοκυριών να αντεπεξέλθουν στις ανατιμήσεις.

Όταν μια προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους αναχωρεί για το μεγάλο ταξίδι πολλοί προσπαθούν να οικειοποιηθούν ή να ερμηνεύσουν κατά το δοκούν την πορεία του. Αυτό συμβαίνει και με τον Μίκη Θεοδωράκη. Ευθύς εξ αρχής να το ξεκαθαρίσω. Ναι, ο Μίκης ανήκει στην Αριστερά, ο Μίκης του εμφυλίου και των διώξεων, ο Μίκης της Δραπετσώνας, της Ρωμιοσύνης και των Λαμπράκηδων, αλλά υπάρχει και ο Μίκης της Μακεδονίας και του αριστερόστροφου φασισμού.