Ως γνωστόν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει παντού εκτός από την Ελλάδα. Πανηγυρίζει για τη Γερμανία, αν και δεν ανήκει στη σοσιαλιστική ομάδα, όπου ανήκει το SPD που ήταν ο μεγάλος νικητής των προχθεσινών εκλογών. Χάρηκε για τη θεαματική άνοδο των Πρασίνων, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπέρ του λιγνίτη και κατά των ανεμογεννητριών. Το αδερφό κόμμα Die Linke, οι πρώην και νυν κομμουνιστές, υπέστη σοβαρή ήττα καθώς έχασε το 50% της δύναμης του και εισέρχεται στη Βουλή χάρη στις ιδιομορφίες του γερμανικού εκλογικού νόμου. Επ' αυτού σιωπή, γιατί χαλά το πανηγυρικό κλίμα.
Ας σημειωθεί πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ διαρρήδην υποστήριζε και υποστηρίζει πως ουδεμία σχέση έχει με τη σοσιαλδημοκρατία των «προδοτών» Κάουτσκι και Μπερνστάιν. Οι ίδιοι είναι απόγονοι του Λένιν. Δικά τους είναι τα λόγια, αυτοί τα γράφουν στα έντυπα τους.
Πανηγύρισε ο ΣΥΡΙΖΑ για την Ισπανία, όπου οι Podemos, τα αδερφάκια του, καταποντίστηκαν και βρίσκονται κοντά στη διάλυση. Μέχρι και για τον Μπάιντεν πανηγύρισαν οι αθεόφοβοι. Τώρα περιμένουν με αγωνία τις εκλογές στην Μπουρκίνα Φάσο. Κάτι θα βρουν κι εκεί για να χαρούν.
Για να μην αναφερθώ στα πανηγύρια τους για τη ΔΕΘ, όπου βέβαια ο Κυριάκος, όπως έδειξαν όλες οι μετρήσεις, τα πήγε πολύ καλύτερα από τον Τσίπρα. Μάλωσαν μεταξύ τους για την ισοπαλία του Κούλογλου που τελικά θα ήταν ένα πολύ θετικό αποτέλεσμα για τον αρχηγό τους.
Μήπως έχουν κρίση ταυτότητας; Ή μήπως γενικώς είναι μέσα στην τρελή χαρά; Μήπως όλα αυτά, τελικά, είναι αποδράσεις από την μιζέρια τους στην Ελλάδα;
Αναμφίβολα κρίση ταυτότητας δεν έχουν. «Πούρο, χαβιάρι και Βελουχιώτη Άρη». Μια χαρά περνάνε αυτοί. Γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι και τι θέλουν, τουλάχιστον όσοι αποτελούν την ηγεσία τους. Τα υπόλοιπα είναι για τους ψηφοφόρους τους.
Οι Συριζαίοι έχουν ψυχολογική ανάγκη κάπου να κερδίσουν, γιατί κάτι θα πρέπει να πουν στο κοινό τους. Να τους δώσουν ελπίδα καθώς, όπως όλα δείχνουν, έρχεται άλλη μια τετραετία στην αντιπολίτευση. Ο σοφός Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει το περίφημο «έξω πάμε καλά», τους άρεσε αυτό, το «έκλεψαν» και το πουλάνε στους ψηφοφόρους τους. Και γι' αυτό τους βλέπουμε «φαιδρώς πανηγυρίζοντες», όπως λέει η Α΄Ωδή του κανόνα του Ακάθιστου Ύμνου.
Εννοείται πως ένα σοβαρό κόμμα θα άφηνε τα πανηγύρια και θα προσπαθούσε να εξετάσει τι φταίει γι' αυτήν τη στασιμότητα. Φταίει η ηγεσία; Φταίει η πολιτική γραμμή και συμπεριφορά; Φταίει η ίδια η ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία της ριζοσπαστικής Αριστεράς; Σε άλλες εποχές θα έλεγαν πως φταίει ο λαός! Ευτυχώς αυτό σήμερα μπορούν να το ψιθυρίζουν μόνο μεταξύ τους.
Πάντως σε γενικές γραμμές δεν είναι κακό να χαίρεσαι, να είσαι «μες στην τρελή χαρά», που λέμε. Το πρόβλημα είναι όταν χαίρεσαι, ενώ θα έπρεπε να λυπάσαι.
