Ο κ. Στυλιανίδης, ο καθ΄ύλην αρμόδιος υπουργός, γνώριζε τουλάχιστον πέντε ημέρες πριν, την ένταση των καιρικών φαινομένων. Συνεπώς είχε όλο το χρόνο μπροστά του να οργανώσει την κρατική μηχανή ώστε να φανεί πανέτοιμη όταν ενσκήψει η κακοκαιρία. Δεν υπήρξε κανένας αιφνιδιασμός, εκτός αν ο κ. Στυλιανίδης πίστευε στα μερομήνια και όχι στις προβλέψεις των μετεωρολόγων. Κι όμως φάνηκε απροετοίμαστος και έτσι έγιναν όσα είδαμε στις τηλεοράσεις στην Αττική οδό και όχι μόνο.

Η ελληνική δικαιοσύνη έβαλε στο αρχείο τις κατηγορίες κατά των Α. Γεωργιάδη και Δ. Αβραμόπουλου, καθώς οι εισαγγελείς δε βρήκαν στοιχεία για την τέλεση αξιόποινων πράξεων, οι δε καταθέσεις των προστατευομένων μαρτύρων κρίθηκαν αόριστες. Έτσι, έληξε αυτή η περιπέτεια και για τους δύο, μια περιπέτεια που κράτησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Σε αυτό το χρονικό διάστημα τι δεν άκουσαν τόσο ο Άδωνις όσο και ο Δ. Αβραμόπουλος. Νομίζω πως ουδείς πολίτης θα ήθελε να περάσει τις δοκιμασίες που πέρασαν τα θύματα αυτής της σκευωρίας.

Σχολιαστές με δημόσιο λόγο προσπαθούν να αφήσουν υπονοούμενα για την ποιότητα της δημοκρατίας στην πατρίδα μας. Αφορμή η κλήση σε απολογία δύο δημοσιογράφων που φέρεται πως εμπλέκονται στην υπόθεση Novartis.Κάνουν να αγνοούν πως επί 48 χρόνια έχουμε μια δημοκρατία που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις δημοκρατίες του δυτικού κόσμου. Και μια από τις αποδείξεις είναι οι αντιστάσεις που προέβαλε η δικαστική εξουσία στις απόπειρες χειραγώγησης της από την εκτελεστική εξουσία.

Υπάρχουν δύο ειδών τρόποι για να προσεγγίσουν τα στελέχη των κομμάτων τις δημοσκοπήσεις. Ο πρώτος είναι να τις καταγγείλουν εφ΄ όσον δεν τους αρέσουν. Ο δεύτερος είναι να τις μελετήσουν και να βγάλουν τα συμπεράσματα τους. Όσοι δεν κάθονται να τις μελετήσουν και αποδίδουν τα ευρήματα τους σε συνωμοσία, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες, μετά τις νέες εκλογές, να ξαναζητήσουν συγγνώμη από τους δημοσκόπους.

Φαίνεται πως οι σύμβουλοι επικοινωνίας του Τσίπρα δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα πως το πρόβλημα του είναι πρωτίστως πολιτικό. Δεν είναι επικοινωνιακό. Δεν μπορεί ο Α. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να αρθρώσουν ένα συγκροτημένο και πειστικό λόγο, να καταθέσουν μια λογική εναλλακτική πρόταση χωρίς ύβρεις, τσαμπουκάδες και μαγκιές, με ηπιότητα και ευπρέπεια.Οι πολίτες αυτά κρίνουν και όχι τις κλαψιάρικες ατάκες σαν του Νίκου Ξανθόπουλου.

Ο δήμαρχος Παπάγου, κ. Αποστολόπουλος, έκανε την αρχή. Απέστειλε στις οικογένειες των καταληψιών μαθητών του 1ου Λυκείου Παπάγου τον λογαριασμό για τις ζημίες που προκάλεσαν οι κανακάρηδές τους, στο συγκεκριμένο Λύκειο. Δε θυμάμαι να έχει ξαναγίνει τέτοια πράξη. Μέχρι σήμερα καταλάμβαναν, ρήμαζαν, έφευγαν, ατιμωρητί. Γιατί να μην το ξανακάνουν; Η ατιμωρησία είναι μια από τις βασικές πληγές της κοινωνίας μας. Οφείλεται δε είτε στην απάθεια της διοίκησης είτε στο φόβο μήπως «θυμώσει» η Αριστερά, αφού οι καταληψίες προέρχονται από το χώρο της.

Ο Αλέξης Τσίπρας αισθάνεται τόσο πιεσμένος που αναγκάστηκε να κάνει ακόμα μια κυβίστηση. Ανέτρεψε την πάγια θέση του πως ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ εκλέγεται από συνέδρους και πρότεινε να εκλεγεί με ανοικτή ψηφοφορία από τους πολίτες. Προσπαθεί να δραπετεύσει από τη μίζερη κατάσταση στην οποία βρίσκεται το κόμμα του, ανατρέποντας μια πάγια παράδοση της Αριστεράς. Τους αρχηγούς της τους εκλέγουν τα κομματικά όργανα. Ειπώθηκε πως έτσι θέλει να αποστασιοποιηθεί από την αριστερή πτέρυγά του.

Δε γνωρίζω αν η συνεχής παρουσία του κ. Πολάκη στην επικαιρότητα οφείλεται στον εκρηκτικό χαρακτήρα του ή είναι αποτέλεσμα πολιτικής επιλογής του. Αυτό βέβαια είναι κάτι που πρωτίστως αφορά το κόμμα του. Όπως το κόμμα του αφορά το γεγονός ότι αποδέχονται αυτήν τη συμπεριφορά του που μόνον προβλήματα τους δημιουργεί. Αν τον χειροκροτούν ή αν τον ανέχονται ή αν τον φοβούνται, αυτό ας το αναλύσουν αναμεταξύ τους οι σύντροφοι.

Τα μεγάλα κόμματα πάντα κινούνται μέσα από συμβιβασμούς των τάσεων τους και με την τήρηση των απαραίτητων ισορροπιών. Όμως την τελική πινελιά τη βάζει πάντα ο ηγέτης τους. Αυτός, συνθέτοντας, έχει τον τελευταίο λόγο. Αυτή τη στιγμή όσοι ασκούν έσωθεν κριτική στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ουσιαστικά γκρινιάζουν. Οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις, περιορισμένες, δεν έπληξαν την κοινωνική συνοχή. Αυτή η ατμόσφαιρα αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις. Και ως γνωστόν ένα σύστημα που κερδίζει δεν το αλλάζεις, μέχρι να ξανακερδίσει.

Ο φόβος κάθε υπουργού και κάθε κυβέρνησης είναι να μην καθίσει η στραβή στη βάρδια τους. Μην προκύψει κάποιο απρόοπτο γεγονός που θα έχει πολιτικό κόστος. Τους διαφεύγει πως η διαχείριση έκτακτων καταστάσεων είναι μέσα στα καθήκοντα τους. Αν αυτά τα έκτακτα γεγονότα μετατραπούν σε «στραβή» αυτό θα οφείλεται στην ανεπάρκεια τους. Όποιος φοβάται τις στραβές, ας καθίσει στο σπίτι του, γιατί η ανεπάρκεια του μπορεί να αποβεί καταστροφική για πολλούς ανθρώπους, σε πολλά επίπεδα.

Στην πολιτική ζυγίζουμε τις επιλογές μας και πολλές φορές αποφασίζουμε με γνώμονα ποια είναι η λιγότερο επιβλαβής. Οι τρίτες εκλογές, με όλα τα προβλήματα τους, φαίνονται αναπόφευκτες. Πλην όμως αν δώσουν την αυτοδυναμία θα αποδειχθεί ότι ήταν το μικρότερο κακό από τον σχηματισμό μιας ετερόκλητης και θνησιγενούς συμμαχικής κυβέρνησης. Γι' αυτό ακριβώς η ΝΔ, με σύνθημα την πολιτική και συνάμα οικονομική σταθερότητα, θα επιδιώξει να «καθαρίσει» το παιχνίδι στις δεύτερες εκλογές. Το δίλημμα θα είναι πολύ βαρύ για να το αντέξουν οι ώμοι των μετριοπαθών ψηφοφόρων.

Το alter ego του Α. Τσίπρα ξανακτύπησε με μια «βελτιωμένη» εκδοχή του δόγματος «η δεύτερη φορά Αριστερά θα είναι αλλιώς». Βέβαια με τέτοια μυαλά δεν θα υπάρξει ποτέ «δεύτερη φορά Αριστερά» και αν συνεχίσουν έτσι, πιθανόν σε λίγο να μην υπάρχει καν Αριστερά. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών τούς κοιτά σαν να είναι ξωτικά. Γιατί ασχολούμαστε μαζί τους, αφού τελικά αποτελούν φολκλόρ της πολιτικής;

Τελικά η εφημερίδα «Αυγή», με πολιτική απόφαση, δεν έκλεισε. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έκρινε πολιτικά ασύμφορη την επικράτηση αμιγώς οικονομικών κριτηρίων για την παραπέρα πορεία της ιστορικής εφημερίδας. Η κοινή πείρα λέει πως πρόκειται για μια μηχανική υποστήριξη με ημερομηνία λήξεως. Οι περιπτώσεις της «Τυποεκδοτικής», του «902» και χιλιάδων επιχειρήσεων, επιβεβαιώνουν τον κανόνα πως όταν μια επιχείρηση δεν πουλά, δεν έχει έσοδα και συνεπώς κλείνει.

Το μεταναστευτικό - προσφυγικό πρόβλημα ήρθε για να μείνει. Όποιος πιστεύει πως μπορεί ένα κράτος της ΕΕ να απελάσει 200.000 ανθρώπους είναι είτε δημαγωγός είτε ζει στον κόσμο του. Εκείνο που γίνεται και γίνεται με επιτυχία, είναι ο σημαντικός περιορισμός των αφίξεων νέων μεταναστών - προσφύγων, χάρη στα μέτρα που λαμβάνει η παρούσα κυβέρνηση στον Έβρο και στο Αιγαίο. Συνεπώς το πρόβλημα εντοπίζεται σε αυτούς που βρίσκονται ήδη στην πατρίδα μας. Τι θα γίνει με αυτούς τους ανθρώπους;

Το πρόβλημα με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως με αυτά που λένε δε σε αφήνουν να τα ξεχάσεις. Είμαι σίγουρος πλέον πως το κάνουν επίτηδες. Δεν έχουν κάτι να πουν επί της πολιτικής ουσίας και συναγωνίζονται ποιος θα πει τη μεγαλύτερη ανοησία ή ποιος θα προξενήσει μεγαλύτερη ζημία στο κόμμα του. Αυτό το τελευταίο είναι αναμφίβολα κάτι το θετικό. Άλλωστε και η αρνητική δημοσιότητα, κατά μια λογική, είναι καλύτερη από το να σε αγνοούν.

Ποιοι σιώπησαν στην επίθεση που δέχτηκε ο πρύτανης του ΑΠΘ κ. Ν. Παπαϊωάννου; Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ— ναι το ΚΙΝΑΛ —το ΚΚΕ, η Ελληνική Λύση και ο Βαρουφάκης. Δηλαδή όλα τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου, πλην της Νέας Δημοκρατίας. Αναισθησία; Αναλγησία; Αδιαφορία; Ή μήπως επιδοκιμασία δια της σιωπής! Η ντροπή δεν ξεπλένεται, ιδίως για το ΚΙΝΑΛ του Ν. Ανδρουλάκη. Όταν ο πήχης μπαίνει ψηλά και οι απαιτήσεις είναι υψηλές. Και ο νέος ηγέτης πέρασε από κάτω στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Είναι κανόνας στην πολιτική πως δεν κάνεις κίνηση η οποία σου δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που προσπαθείς να λύσεις. Είναι κανόνας, πριν ενεργήσεις να σταθμίσεις τα συν και τα πλην της σχεδιαζόμενης κίνησης σου και αν τα πλην είναι περισσότερα, κάνεις πίσω. Αν πάλι κάνεις λάθος εκτίμηση, δεν κάνεις για πολιτική. Ασχολήσου με κάτι άλλο. Ως εκ τούτου το σχετικό βίντεο του υπουργείου Δικαιοσύνης με το χαμογελαστό πρόσωπο της Σαχάρ ήταν παντελώς άκαιρο.

Σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο κ. Γ. Λούλης, ένας εκ των συνομιλητών του Α. Τσίπρα, αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στον αυτοχειριασμό του ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν μπόρεσε να μετεξελιχθεί. Aν κάποιος αυτοκτόνησε δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο Α. Τσίπρας. Δεν αντιλήφθηκε πως το μοναδικό ισχυρό χαρτί τού ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ίδιος και, ως εκ τούτου, αυτός θα έπρεπε να φύγει μπροστά και όποιος θέλει τον ακολουθεί.

Η συνταγή είναι μέχρι στιγμής πετυχημένη. Λίγα λόγια και κυρίως ελάχιστη δημόσια εικόνα. Το ρεύμα είναι υπέρ του νέου αρχηγού του ΚΙΝΑΛ. Νομίζω πως ο Ν. Ανδρουλάκης θα προσπαθήσει να ακολουθήσει αυτή την τακτική μέχρι τις εκλογές, υπό την προϋπόθεση βέβαια πως θα αντέξει στο χρόνο και στα γεγονότα. Γιατί θα είναι δύσκολο να μην τοποθετηθεί επάνω σε κρίσιμα θέματα. Αν μπορέσει, τότε θα αναδειχθεί σε ένα μικρό Χουντίνι της πολιτικής.

Από τη στιγμή που αυτή τη φράση την έχουν για καραμέλα στο στόμα τους πολλοί Ελληναράδες, δικαιούται να την πει και ο Τζόκοβιτς, μια παγκόσμια αθλητική προσωπικότητα. Να υπενθυμίσω πως πριν από αρκετά χρόνια ένας Έλληνας αυτοδιοικητικός άρχοντας τόλμησε να εκστομίσει σε αστυνομικούς στο αεροδρόμιο των Βρυξελών το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;».

Παλιότερα είχαμε τους στρατηγούς του πληκτρολογίου, κάτι σαν τους προπονητές της εξέδρας. Εδώ και μερικούς μήνες, λόγω πανδημίας, αποκτήσαμε και τους λοιμωξιολόγους του καναπέ. Έχουν άποψη για ό,τι αφορά τη covid και την προβάλλουν με ύφος έγκυρου επιστήμονα. Ουσιαστικά αναμασούν τα όσα ακούνε στις πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές όπου τσακώνονται επιστήμονες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι.

Οι σκηνές που είδαμε το βράδυ της πρωτοχρονιάς στο Σύνταγμα δεν θα πρέπει να εκπλήσσουν κανένα. Το πρόβλημα της Αθήνας είναι τεράστιο γιατί έχει αλλοιωθεί η αστική φυσιογνωμία πυκνοκατοικημένων περιοχών του κέντρου της πόλης. Η κατάσταση δεν είναι αναστρέψιμη και αυτό η κυβέρνηση δεν το εξήγησε στους πολίτες, διαπράττοντας έτσι ένα σοβαρό επικοινωνιακό λάθος. Δεν τους μίλησε με παρρησία και τώρα εισπράττει την αγανάκτησή τους.

Έγινε γνωστό πως χθες εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Αναμφίβολα ο θάνατος κάθε ανθρώπου είναι ένα λυπηρό, αλλά αναπόφευκτο γεγονός, που δηλοί τη ματαιότητα και το ασήμαντο της ύπαρξης μας. Κάτι που μεταφράζεται στο κοινό και τετριμμένο «τι σου είναι ο άνθρωπος!» Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι Μητροπολίτες «κοιμούνται» κι εμείς οι κοινοί θνητοί, απλώς πεθαίνουμε. Μήπως υπονοείται πως αυτοί κάποια στιγμή ξυπνούν από τον «ύπνο» τους;

Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει μια και μοναδική τακτική. Να καβαλά το κύμα και όπου τη βγάλει. Μια φορά την έβγαλε στην εξουσία, όταν καβάλησε το κύμα του αντιμνημονίου. Σήμερα, προσπαθεί να επαναλάβει αυτήν την τακτική καβαλώντας την κόπωση των πολιτών από την πανδημία, αφού προηγουμένως έκανε τα πάντα για να υπονομεύσει τις προσπάθειες της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της. Αυτή ακριβώς είναι η τακτική των σαλταδόρων.