Έγινε γνωστό πως χθες εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Αναμφίβολα ο θάνατος κάθε ανθρώπου είναι ένα λυπηρό, αλλά αναπόφευκτο γεγονός, που δηλοί τη ματαιότητα και το ασήμαντο της ύπαρξης μας. Κάτι που μεταφράζεται στο κοινό και τετριμμένο «τι σου είναι ο άνθρωπος!»
Στην προκειμένη περίπτωση, όπως και σε όλες τις ανάλογες, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι Μητροπολίτες «κοιμούνται» κι εμείς οι κοινοί θνητοί, απλώς πεθαίνουμε. Μήπως υπονοείται πως αυτοί κάποια στιγμή ξυπνούν από τον «ύπνο» τους; μήπως θέλουν να μας πουν ότι ο Πανάγαθος επιφυλάσσει ειδική μεταχείριση, επί του θέματος, στους εκπροσώπους του στη Γη; Πάντως μέχρι στιγμής ουδείς Μητροπολίτης της Ορθοδόξου ή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας έχει εγερθεί εκ του «ύπνου». Δεν έχει καταγραφεί παρόμοιο φαινόμενο. Απεναντίας ο μόνος που αναστήθηκε—γιατί περί αυτού πρόκειται—ήταν ένας κοινός θνητός ο Λάζαρος, ο οποίος σημειωτέον ουδέποτε μίλησε για τη σύντομη παραμονή του στον Άλλο Κόσμο. Ουδέποτε διηγήθηκε τι είδε εκεί και πώς ήταν.
Και τα οικεία μας πρόσωπα που εγκατέλειψαν τον μάταιο ετούτο κόσμο, όταν τα συναντούμε και συνομιλούμε στα όνειρα μας, δεν μας λένε πώς περνούν εκεί που βρίσκονται, αλλά αναφερόμαστε στη σύντομη συνομιλία μας σε καταστάσεις της γήινης ζωής τους.
Μήπως όμως αυτό το «εκοιμήθη» είναι δάνειο από την Μυθολογία μας; ο Όμηρος μιλά για νήδυμο (γλυκό) και νήγρετο (αξύπνητο) ύπνο στην Οδύσσεια. Για «απύθμενο ύπνο» σχολιάζει ο αείμνηστος Δ. Μαρωνίτης. Αυτή η εντελώς γήινη λέξη «εκοιμήθη» ίσως μας παραπέμπει στον Άδη, στον Πλούτωνα, στον Αχέροντα, στην κάθοδο στον Κάτω Κόσμο του Ηρακλή, του Ορφέα, του Θησέα με τον σύντροφο του Πειρίθοο και βεβαίως στην πιο γνωστή, λόγω Ομήρου, κάθοδο του Οδυσσέα. Το ομηρικό «δισθανέες», όπως διδαχθήκαμε στο γυμνάσιο, αναφέρεται σε αυτούς που γνώρισαν δύο φορές την εμπειρία του θανάτου. Δισθανέες, λοιπόν οι Μητροπολίτες μας;
Αλλά επανερχόμενος στα της θρησκείας μας, προσγειώνομαι αμέσως στην πεζή καθημερινότητα μας, καθώς ο «νήγρετος ύπνος» του Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας, του συγκεκριμένου εκπροσώπου του Ύψιστου επί της Ακαρνανικής γης, εγείρει ερωτήματα θεολογικής και φιλοσοφικής τάξης.
Είναι δυνατόν ένας Μητροπολίτης να μην ενδιαφέρεται πρωτίστως για τη ζωή του ποιμνίου του; τι σόι ποιμένας ήταν αυτός; Ο Ύψιστος δεν τον φώτισε ώστε να δει «το φως το αληθινόν» και να πάψει να είναι ζηλωτής κατά του μόνου μέσου που σώζει την ανθρώπινη ζωή στην εποχή της πανδημίας;
Δεν μπορεί, σκέφτομαι με το φτωχό μου το μυαλό. Κάτι θα έκανε ο Πανάγαθος για να συνεφέρει τον κεκοιμημένο πλέον Μητροπολίτη. Κάτι θα του είπε, αλλά αυτός τυφλωμένος από το φανατισμό και το ζήλο του δεν άκουσε και παρέσυρε στο θάνατο δεκάδες συνανθρώπους μας οι οποίο τον αντιμετώπιζαν ως τον Ποιμένα τους.
Παρ΄όλα αυτά, καλό του ταξίδι. Ο Κέρβερος, προφανώς, δεν θα του επιτρέψει να ξυπνήσει εκ του «ύπνου του», «θανάτω άγχιστα εοικώς» ( που τόσο πολύ μοιάζει με το θάνατο).
