Η διαχείριση του χρέους, η αυστηρή τήρηση των δημοσιονομικών στόχων και κυρίως η ήπια προεκλογική μάχη, θα κρίνουν την πορεία της οικονομίας.

Το πολιτικό σύστημα καλλιέργησε την πεποίθηση σε μεγάλο πλήθος συμπολιτών μας ότι η «πρώτη κατοικία» είναι προστατευμένη από τα «κοράκια».

Το πρόβλημα για τις υψηλές τιμές στο ρεύμα δεν είναι η ρήτρα αναπροσαρμογής. Κι όμως, ο Αλέξης Τσίπρας προτείνει στους βουλευτές να δώσουν την έγκρισή τους ώστε οι πολίτες να μην πληρώνουν τους λογαριασμούς ρεύματος. Να αφαιρούν την περίφημη «ρήτρα», γεγονός που ισοδυναμεί με ένα «δεν πληρώνω» και τίποτε άλλο.

Ο φόβος μιας ακραίας περιπέτειας αφύπνισε τους κεντρώους ψηφοφόρους της Γαλλίας στον πρώτο γύρο και όχι στον δεύτερο, όπως είχαμε συνηθίσει. Το ίδιο συνέβη, τηρουμένων κάποιων αναλογιών στα δεξιά της Λεπέν. Χωρίς την υποψηφιότητα Ζεμούρ η πορεία της προς την πρώτη, αρχικώς, θέση θα ήταν σχεδόν δεδομένη. Ηταν μια τρομάρα της Ευρώπης και πέρασε; Κάθε άλλο.

Η τρομοκρατία κατά προσώπων, που έφθασε ακόμη και σε δολοφονίες και ανεξαρτήτως των μορφών που ενδύεται, οφείλεται σε τρεις, κυρίως, λόγους. Πρώτον, στην επί μακρό χρόνο ανοχή του πολιτικού κόσμου, δεύτερον στην επιδίωξη των τρομοκρατών να εμφανίζονται ως εκτελεστές πράξεων που «θα ήθελαν αλλά δεν μπορούν» να κάνουν οι «πραγματικοί αριστεροί» και τρίτον στην κακή οργάνωση των ειδικών υπηρεσιών του κρατικού μηχανισμού.

Τρία γεγονότα προκάλεσαν τον πανικό του Αλ. Τσίπρα και την απόφαση του να καταθέσει πρόταση μομφής. Το ένα, προκλήθηκε με δική του πρωτοβουλία όταν η πρότασή του για εκλογή αρχηγού «από τη βάση» φούσκωσε αμέσως την εσωτερική δυσθυμία. Το δεύτερο, ήταν η τελευταία στη σειρά δημοσκόπηση που έδειχνε ότι το ΚΙΝΑΛ ανακτά τις προϋποθέσεις, για σημαντική μερίδα ψηφοφόρων του 31,5% του 2019, να καταστεί πειστική εναλλακτική αντιπολίτευση. Και τρίτο γεγονός, οι πυκνές το τελευταίο διάστημα εξελίξεις στην δικαστική έρευνα για την υπόθεση Novartis.

Τι είπε στη, διάρκειας 90 λεπτών(!), τηλεοπτική συνέντευξή του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Τίποτε καινούργιο, τίποτε ενδιαφέρον, τίποτε ουσιαστικό. Ο ήδη αμφισβητούμενος αρχηγός της αντιπολίτευσης επιβεβαίωσε αυτό που ολοένα περισσότεροι αντιλαμβάνονται: ο λόγος του είναι «πασέ». Ολοένα περισσότεροι μεταξύ όσων «δεν θέλουν να ψηφίζουν Δεξιά» καταλαβαίνουν ότι καλή αντιπολίτευση δεν είναι αυτή που ασκεί ο κ. Τσίπρας.

Χωρίς την κορονο-ύφεση θα είχαμε ήδη διαπιστώσει σταδιακή και σημαντική άνοδο των μισθών. Μέχρι την άνοιξη, εφόσον η πανδημία χαλαρώσει, θα χρειαστεί να κάνουμε ακριβώς αυτό. Ηδη οι ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, που πετυχαίνουν τα τελευταία χρόνια άνοδο του κύκλου εργασιών τους προχωρούν σε αυξήσεις. Πολύ σωστά πράττουν. Το ίδιο οφείλουν να κάνουν όλες. Να μη ξεχνούν πως χρωστούν πολλά στους εργαζομένους τους

Το σχέδιο προϋπολογισμού που ενέκρινε η Βουλή αποτελεί σημείο σταθερότητας. Επιδιώκει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών, επαναφέροντας, κυρίως, σε τροχιά δημοσιονομικής ουδετερότητας την κρατική παρέμβαση. Υπό κάποιες προϋποθέσεις, προφανώς. Μεταξύ όλων των κινδύνων, ο μεγαλύτερος, αυτή τη στιγμή, αφορά τον πληθωρισμό. Η πρόβλεψη ότι η αύξηση για τον τιμάριθμο του καταναλωτή δεν θα ξεπεράσει το 1% δεν φαίνεται να αντέχει, προς το παρόν, στη ροή των γεγονότων.

«Κακούργημα, όχι από αμέλεια αλλά με δόλο», σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα η ενίσχυση της ΔΕΗ με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιμένει στο ψευδολογικό ιδεολόγημά του. Προτιμά να αγνοεί τα γεγονότα. Ότι, δηλαδή, αυτό που γίνεται τους τελευταίους μήνες είναι ότι η (πάντοτε) Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού ενίσχυσε εντυπωσιακά τη συγκριτική της δύναμη, τους τελευταίους μήνες.

O πρωθυπουργός έκανε ένα βήμα προς αυστηρότερα μέτρα περιορισμού όσων είναι οι ίδιοι φουλ εκτεθειμένοι στην επιμόλυνση και γι αυτό το λόγο μολύνουν περισσότερο και τους άλλους, τους πολλούς, που έχουν πάρει τα μέτρα τους, δηλαδή έκαναν κι επαναλαμβάνουν το εμβόλιο. Αλλά και ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκανε ένα βήμα προσέγγισης προς την κοινή λογική, αποδεχόμενος τις εντελώς πραγματικές διαστάσεις των προβλημάτων που γεννά η εξέλιξη της πανδημίας.

«Ένα είν' το δόγμα», όταν πρόκειται για την ασφάλεια του Πολίτη. Δεύτερο δεν επιτρέπεται. Ιδιαίτερα όταν  υπάρχει τόσο μεγάλη ανάγκη για καλύτερη φύλαξη της τόσο απαραίτητης ειρηνικής συμβίωσης. Ειδικότερα σε μια κοινωνία που ξεσηκώθηκε με εκείνον τον άληστου μνήμης «υπουργό» που συμβούλευε τους νοικοκυραίους να «γυρίσουν από το άλλο πλευρό» και να συνεχίσουν τον ύπνο τους αν αντιληφθούν τους κλέφτες. Ο κ. Χρυσοχοϊδης υπηρέτησε πιστά το «δόγμα ασφάλειας». Ο κ. Θεοδωρικάκος χρειάζεται να προσπαθήσει περισσότερο.

Οι συνδικαλιστές, υποστηριζόμενοι δυστυχώς από τα πιο αντιδραστικά στοιχεία του κομματικού συστήματος υπερασπίζονται, σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, τη βίαιη άρνηση (όπως συνέβη με τον «ιδεολογικό» ξυλοδαρμό αντιφρονούντος φοιτητή) και τη συνεχώς μεγαλύτερη πίεση για εξίσωση προς χαμηλότερα επίπεδα (όπως θέλουν οι αρνητές της ελάχιστης βάσης).

Πολύ συχνά στο Δημόσιο, η εγκύκλιος προσαρμόζει το νόμο σε όσα βολεύουν τη γραφειοκρατία. Με αποτέλεσμα, η κυβέρνηση να νομίζει ότι προώθησε τη λύση στο πρόβλημα, η Βουλή να εγκρίνει την αλλαγή στα ισχύοντα αλλά η δημοσιοϋπαλληλία να γράφει και τους δύο στα παλαιά της υποδήματα. Αν τώρα η ταλαιπωρία βυθίζει περισσότερο στον πόνο τις χήρες, τι να κάνουμε, υπάρχει και το δημοφιλές στον οχετό του twitter σύνθημα «τι-ψηφίσατε-ρε»!

Αν κουράζεστε να βρείτε κάποιον βαθύ λόγο για τον οποίο ο Τσίπρας προτίθεται να καταψηφίσει το Αμυντικό Σύμφωνο με τη Γαλλία, κακώς. Υπάρχει ο απλοϊκός λόγος: το γνωστό, αντιδραστικό, «όχι σε όλα». Υπάρχει και ο ιδεολογικός, που στον «χώρο» από τον οποίο δεν πρόκειται ποτέ να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι πιο σημαντικός και από το συμφέρον του κράτους και από το καλό του έθνους ακόμη και από την κοινή λογική: ο σεκταρισμός!

Η σκοπούμενη προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων με άνοιγμα του μετοχικού κεφαλαίου της ΔΕΗ ενός ποσού που μάλλον θα ξεπεράσει τα 750 εκατομμύρια μαζί με τα χρήματα (άνω των 2 δισ.), που εισέπραξε από την πώληση μεριδίου της στον ΔΕΔΔΗΕ, καθώς και οι επενδύσεις στην πράσινη οικονομία του Ταμείου Ανάκαμψης δημιουργούν προϋποθέσεις που σπάνια, όπως δείχνει η πρόσφατη ιστορία, συνυπάρχουν.

Είχαμε ξεχάσει το πληθωρισμό. Η πανδημία μας τον ξαναθύμισε. Έπειτα από 15 μήνες αρνητικού πληθωρισμού και μια περίοδο 5 και πλέον ετών, μείωσης του τιμάριθμου, φέτος θα ζήσουμε τις πιέσεις στην τσέπη μας. Το κόστος της ενέργειας, πρωταγωνιστής. Κάποιοι εισηγούνται στον πρωθυπουργό να βάλει πλαφόν στις τιμές. Θα ήταν λάθος.

Σοβαροί (;) δικαστές, συνδικαλιστές, διατυπώνουν, ανωνύμως, μέσω γραφείου Tύπου, κριτική στο σχέδιο νόμου Χατζηδάκη. Παλαιότερα, όταν πρωτοέγιναν γνωστοί οι, πάντοτε εκλεγμένοι, συνδικαλιστές, ενθουσιάστηκαν ορισμένοι μεταξύ μας επειδή είχαν, τότε, ταχθεί, εναντίον κάποιας κυβερνητικής πράξης του Τσίπρα. Καλοί γνώστες των σημαινομένων και τεκτονικών διαβρώσεων με προειδοποίησαν: «μάλλον πρόκειται για παιδιά της Ανταρσύα(ς)».

Το 1993 γλιτώσαμε από το γκρεμνό της άναρχης εξόδου, αφού ο Ανδρέας «άδειασε» τον υπουργό του. Το 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου βρέθηκε σε παρόμοια θέση. Αντιμετώπισε άμεσο κίνδυνο πτώχευσης. Το 2012, γλιτώσαμε στο «τσακ» με μια ιστορική περικοπή του χρέους και ένα δεύτερο, αφού το πρώτο δεν είχε, πρακτικώς, εφαρμοστεί, μνημόνιο επιστροφής του νέου χρέους. Ούτε τότε βάλαμε μυαλό. Το 2015 οι δαίμονες του τυχοδιωκτισμού, επιχείρησαν να εκβιάσουν την Ευρώπη.

Μπορεί να μοιάζει παρωνυχίδα, αλλά τα συνδικάτα είναι ευαίσθητα στις (σατανικές) επιπτώσεις της ψηφιακής αναβάθμισης. Και επειδή σάιτ μάλλον έχουν ήδη, αυτό που δεν αντέχουν - και γι αυτό δε βγάζουν τσιμουδιά - είναι η χρήση ηλεκτρονικών μέσων στις κρίσιμες ψηφοφορίες. Σημειώστε τη «σιωπή» που τηρούν οι επικριτές του σχεδίου Χατζηδάκη για τα εργασιακά και παρακολουθείστε το δημόσιο διάλογο.

«Ο ρόλος της αστικής πλατείας είναι κεντρικός. Λειτουργεί για να βοηθά τη συρροή των κατοίκων σε δημόσιες συγκεντρώσεις. Είτε είναι εκδηλώσεις πολιτικής έκφρασης είτε οικονομικές δραστηριότητες. Οι πλατείες στην Ελλάδα είναι ιδεολογικά προσδιορισμένες. Είναι ανοικτές προς το βασικό κτίριο εξουσίας, το δημαρχείο, τη νομαρχία, το Κοινοβούλιο για να εξασφαλίζουν την προσπελασιμότητα της εξουσίας».

Είναι άλλο ζήτημα το πως θα καλυφθεί η ζημιά που προκάλεσε η πανδημία. Και διαφορετικό θέμα τα όσα πρέπει να γίνουν στα αμέσως επόμενα χρόνια. Για να δημιουργηθούν ευκαιρίες. Να προκληθούν επενδύσεις. Να ανοίξουμε θέσεις εργασίας. Να χτίσουμε κοινόχρηστα έργα. Να βελτιώσουμε τις κρατικές υποδομές. Με άλλα λόγια, η χρηματοδότηση της μετα-Covid εποχής ανοίγει προοπτικές που κανείς δεν είχε σκεφτεί μέχρι πριν λίγο καιρό.

Το κράτος χρειάζεται συνέχεια και συνέπεια. Μόνον που καταντήσαμε η συνέπεια να αφορά μόνον ένα χαρακτηριστικό: την ακινησία. Ο Κωστής Χατζηδάκης, υπουργός Εργασίας, ήλθε πριν λίγο καιρό αντιμέτωπος με αυτό, το γνωστό στους παλαιούς πολιτικούς, καθεστώς, όταν ζήτησε να δημιουργηθεί η δυνατότητα έκδοσης προσωρινής σύνταξης για όσους περιμένουν να «βγει η σύνταξη».

Αυτό που μετρά, τελικά, σε κάθε οικονομία, είναι η Προστιθέμενη Αξία που δημιουργεί. Σύμφωνα με την προσωρινή μέτρηση της Στατιστικής το 2020 «προσθέσαμε» 13 δισ. λιγότερα από ότι το 2019. Δυστυχώς, αποδεικνύεται τώρα πόσο μεγάλη ζημιά έχει κάνει η μακρά πορεία αποβιομηχάνισης και χαμηλών δυναμικών επενδύσεων, αφού είναι η δομή των οικονομιών άλλων κρατών, που τις κρατά σε λίγο καλύτερη φόρμα από τη δική μας.