Αν υπάρχει μία πιθανότητα να φτάσουμε σε μια αμοιβαία επωφελή συμφωνία με την Τουρκία, είναι ακριβώς τώρα. Και η ευκαιρία αυτή είναι ιστορική και δεν πρέπει να χαθεί.

Το επιτελικό κράτος του Μητσοτάκη έφερε μεγάλες ξένες επενδύσεις και ανόρθωσε την οικονομία της χώρας, προχώρησε σε μια καθολική ψηφιοποίηση που άλλαξε τις σχέσεις του με τον πολίτη και μείωσε τη διαφθορά.

Το δυστύχημα στα Τέμπη ήρθε κουτί στον Τσίπρα αλλά και στον υπόκοσμο της ακροδεξιάς και της ακροαριστεράς που ποτέ δεν χώνεψαν ότι ο Μητσοτάκης κατήγαγε μια μεγάλη νίκη το '19, όντας αποφασισμένος ν' αλλάξει τη χώρα.

Στη νεότερη ιστορία της χώρας δεν υπάρχει προηγούμενο άλλης κυβέρνησης που να επιχείρησε σε τόσο δυστοπικό περιβάλλον και με μια τόσο ελεεινή αντιπολίτευση μονίμως απέναντι.

Δεν χαίρομαι που το ΠΑΣΟΚ αποσυντίθεται. Όπως και να το κάνεις είναι ένα ιστορικό κόμμα που κυβέρνησε την Ελλάδα, κάτι λιγότερο απ´ τα μισά χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Άλλο το ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1981-1988 με τις εξαλλοσύνες, τους πρασινοφρουρούς και άλλο το ΠΑΣΟΚ της περιόδου 1993-1995 με μεταρρυθμίσεις όπως αυτής του ΑΣΕΠ.

Ο κύριος Ανδρουλάκης απέκλεισε πλέον κάθε πιθανότητα συνεργασίας με τη ΝΔ την οποία μάλιστα θέλει να στείλει και στην αντιπολίτευση.

Το πολιτικό σκηνικό είναι περίπλοκο, το κλίμα, με ευθύνη του Σύριζα, έγινε απολύτως τοξικό και διερωτάται κανείς πώς θα πορευτούμε έτσι μέχρι τις εκλογές.

«Η κάλπη είναι γκαστρωμένη» είπε κάποτε σοφά ο Χαρίλαος Φλωράκης εννοώντας ότι οι εκλογές συχνά κρύβουν εκπλήξεις και ιστορικά υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό αλήθειας σ ’αυτό. 

Στην πολιτική δυστυχώς παρατηρούνται αδύναμες, χειραγωγούμενες ή και εντελώς ανύπαρκτες διαδικασίες επιλογής και αξιολόγησης του πολιτικού προσωπικού.

Εδώ και ένα περίπου μήνα, η χώρα ζει στον αστερισμό των υποκλοπών και της υπόθεσης Ανδρουλάκη. Πρόκειται πράγματι για πολύ σοβαρό θέμα που πρέπει να διερευνηθεί μέχρι τέλους, διαφορετικά αν μείνουν σκιές και αναπάντητα ερωτηματικά, θα δηλητηριάζουν την πολιτική ζωή της χώρας για πολύ καιρό ακόμα. Η υπόθεση αυτή φαίνεται ότι δεν συγκινεί μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης ενώ και οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι όποιες απώλειες για την κυβέρνηση είναι μάλλον διαχειρίσιμες.

Πέρασαν περίπου τρείς βδομάδες από τότε που έγιναν οι πρώτες αποκαλύψεις για την υπόθεση Ανδρουλάκη. Και παρότι είμαστε σε περίοδο διακοπών, το θέμα συνεχίζει να βρίσκεται ψηλά ενώ και το πολιτικό κλίμα έγινε περισσότερο τοξικό από ποτέ με ευθύνη κυρίως της αντιπολίτευσης. Μετά από μία περίοδο αμφιταλάντευσης, ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε τελικά ότι θα πάει σε εκλογές το 2023.

Στον απόηχο του πρόσφατου και εξαιρετικά επιτυχημένου ταξιδιού του Κυριάκου Μητσοτάκη στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση αυτή θα συνεχίσει προφανώς να είναι αντιμέτωπη με προβλήματα και προκλήσεις πρωτόγνωρες. Ο πόλεμος στην Ουκρανία που δεν έχει δυστυχώς καθόλου διαφαινόμενο τέλος, η ενεργειακή κρίση, η εφοδιαστική αλυσίδα που έχει διαταραχθεί σοβαρά, ο πληθωρισμός, τα απόνερα της πανδημίας, οι συνεχιζόμενες προκλήσεις των γειτόνων είναι μερικά μόνο από αυτά που απασχολούν τους πολιτικούς, τον κόσμο και την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της.

Γκρινιάζουν αρκετοί συμπολίτες μας για την ακρίβεια και ιδιαίτερα το υψηλό κόστος στην ενέργεια που είναι πράγματι υπαρκτά προβλήματα, αν και εν πολλοίς εισαγόμενα και αφορούν σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες της Ευρώπης, αν όχι του κόσμου. Γκρινιάζουν επίσης αρκετοί περισσότεροι που θα ήθελαν περισσότερες, πιο βαθιές και πιο τολμηρές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία.

Μετα από μια εντυπωσιακή πρώτη χρονιά, μια καλή δεύτερη, η κυβέρνηση δεν φαίνεται να περνάει ακριβώς τις καλύτερες μέρες της θητείας της, 1,5 περίπου χρόνο πριν τις εκλογές. Παρα την κόπωση και τα όποια λάθη, το έργο που έγινε υπό πολύ δύσκολες συνθήκες, ήταν πολύ και σημαντικό και ο Μητσοτάκης αξίζει ασφαλώς μια δεύτερη θητεία που θα βάλει οριστικά τη χώρα στις ράγες της ανάπτυξης. Οτιδήποτε άλλο θα ξαναβάλει τη χώρα σε περιπέτειες.

Τα χιόνια λιώνουν σιγά - σιγά όχι όμως και η απόγνωση του κόσμου και η απογοήτευσή του απ' τις επιδόσεις του κρατικού μηχανισμού, είτε αυτές αφορούν στην κεντρική κυβέρνηση, είτε στην Περιφέρεια, είτε στους Δήμους. Και η πραγματικότητα είναι ότι σε αντίθεση με το πρώτο κύμα της πανδημίας, τον Έβρο και την κρίση με το Ορούτς Ρέις όπου η κυβέρνηση τα πήγε εξαιρετικά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ως ριζοσπαστική Αριστερά αλλά δεν είναι ούτε Αριστερά, ούτε Κέντρο, ούτε Δεξιά. Δεν είναι ούτε συντηρητικό κόμμα, ούτε φιλελεύθερο, ούτε φυσικά προοδευτικό. Τώρα βλέπει την πανδημία ως την τελευταία του ευκαιρία. Το είπε άλλωστε πρόσφατα και σημαίνον στέλεχός του. «Η κανονικότητα δεν ήταν ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά».

Με την ευκαιρία των επικείμενων εσωκομματικών εκλογών στη Νέα Δημοκρατία, το ζητούμενο είναι η ανανέωση του στελεχιακού δυναμικού με ανθρώπους που έχουν σημεία αναφοράς και διάθεση να προσφέρουν ανιδιοτελώς, το άνοιγμα στην κοινωνία και ο εμπλουτισμός του χώρου με ανθρώπους εκτός του στενού κομματικού πλαισίου που θα φέρουν ένα φρέσκο αέρα.

Στις μέρες μας η παρακμή της πολιτικής είναι εντονότερη παρά ποτέ. Και δεν θα μπορούσε ασφαλώς να είναι διαφορετικά γιατί και η πολιτική ακολουθεί και αντανακλά την κοινωνία. Και η κοινωνία παρήκμασε κι αυτή γιατί πρωτίστως αποσαθρώθηκε η Παιδεία. Και αυτό κατά βάση συνέβη γιατί ολιγώρησαν οι πολιτικοί και αδιαφόρησε η κοινωνία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν «έβαλε πλάτη επανειλημμένως», όπως δήλωσε χωρίς να ντρέπεται ο Τσίπρας, αλλά επιχείρησε εξαρχής να κερδοσκοπήσει πολιτικά με νεκρούς και διασωληνωμένους, υπονομεύοντας ευθέως την επιστροφή της χώρας στην κανονικότητα και θεωρώντας την περίπου ως υπαρξιακή απειλή. Και λυπάμαι που θα το πω. Αλλά πρόκειται για αλητεία χωρίς προηγούμενο στην πολιτική ιστορία της χώρας.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στάθηκε άτυχος καθώς στους 16 από τους 24 πρώτους μήνες της θητείας του, αναγκάστηκε να διαχειριστεί μια πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση που έγινε και οικονομική και φρέναρε έτσι την ανάπτυξη της χώρας την ώρα που προσπαθούσε να βρει το βηματισμό της μετά από 10 χρόνια επώδυνων δημοσιονομικών προσαρμογών. Παρά ταύτα το έργο που έγινε έστω και με μια αντιπολίτευση διαρκώς υπονομευτική ήταν πολύ και σημαντικό.

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές το εκτιμώμενο σχετικό τείχος ανοσίας στην κοινότητα ήταν στο 30%, μετά από 6 επώδυνους μήνες lockdown. Τρέχουμε πράγματι το τελευταίο μίλι μιας παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης που εξελίχθηκε πέρα από κάθε πρόβλεψη σε κρίση ανθρωπιστική, καθήλωσε παγκόσμιες οικονομικές δυνάμεις, δοκίμασε τις αντοχές όλων και άλλαξε τελικά τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς είχε κάποτε πολιτικούς του διαμετρήματος ενός Ηλία Ηλιού, ενός Μπάμπη Δρακόπουλου, ενός Λεωνίδα Κύρκου, ενός Μιχάλη Παπαγιαννάκη, που εξέφεραν έναν πολιτικό λόγο με τον οποίο μπορούσε κανείς να διαφωνεί, ενέπνεε όμως πάντοτε σεβασμό όταν δεν εξέπεμπε μια αύρα ιδεολογικού κοσμοπολιτισμού. Σήμερα, ο χώρος βρίσκεται σ' ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και τα διλήμματα είναι πλέον αμείλικτα.

Στον απόηχο του πρόσφατου ανασχηματισμού, αρκετοί αναλυτές εξέφρασαν την άποψη ότι οι επιλογές που έγιναν μάλλον σηματοδοτούν μια πρόθεση για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν και πιθανότατα στις αρχές του φθινοπώρου. Το σενάριο έχει πλεονεκτήματα αλλά και μειονεκτήματα.