Είχα κάποτε ταχθεί υπέρ των πρόωρων εκλογών, το καλοκαίρι του ‘20.
Η διαχείριση του πρώτου κύματος της πανδημίας ήταν υποδειγματική, το ίδιο και η κρίση στον Έβρο, η φθορά ασήμαντη, η αποδοχή του Κυριάκου στους ψηφοφόρους του τότε Κιναλ είχε εκτοξευθεί στο εξωπραγματικό 91%, ο Σύριζα δεν είχε συνέλθει από την ήττα του ‘19, οι μισοί περίπου ψηφοφόροι του έβλεπαν τότε με συμπάθεια την κυβέρνηση, ενώ η πανδημία είχε ήδη αλλάξει τα δεδομένα, το πρόγραμμα του κυβερνώντος κόμματος εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί στο βαθμό και την έκταση που σχεδιάστηκε το ‘19, λόγοι υπαρκτοί για πρόωρες εκλογές υπήρχαν εκείνη την εποχή και με το παραπάνω.
Από τη στιγμή που δεν έγιναν τότε πρόωρες εκλογές και που κατά την ταπεινή μου άποψη θα τελείωναν οριστικά και αμετάκλητα τον Τσίπρα και το κόμμα του, ήταν θέμα χρόνου να αρχίσει ο βρώμικος πόλεμος, η υπονόμευση και αυτό που ο Σύριζα ξέρει να κάνει καλά, το πεζοδρόμιο.
Πότε με τις πορείες για τον Κουφοντίνα, πότε με την απαίτηση να γκρεμιστεί ο φράχτης στον Έβρο, πότε με το κλείσιμο του ματιού στους αντιεμβολιαστές, πότε με την καταψήφιση των στρατιωτικών δαπανών, των Ραφάλ και των αμυντικών συμφωνιών με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία, πότε με το καθημερινό υβρεολόγιο για τον Κυριάκο και την οικογένειά του, πότε με τα τερατώδη ψεύδη και τις συκοφαντίες εναντίον των υπουργών, φτάνοντας τελικά στον πάτο του βαρελιού με το χυδαίο “Μητσοτάκη γ@μιέσαι”, γεγονότα πρωτοφανή στα μεταπολιτευτικά χρονικά.
Τους τελευταίους μήνες ο πόλεμος αναβαθμίστηκε και πέρασε σε άλλα επίπεδα και εκτός Ελλάδος με στημένα δημοσιεύματα εγκάθετων του Σύριζα σε εφημερίδες του εξωτερικού με αιχμή κυρίως την υπόθεση των υποκλοπών αλλά και την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού από καθ’ όλα ύποπτες ΜΚΟ, των οποίων κόπηκε απότομα η μάσα με τη μείωση των ροών κατά 80%.
Η υπόθεση των υποκλοπών ήταν φυσικά ένα μεγάλο λάθος για όποιον λόγο κι αν συνέβη και πρέπει να το πούμε αυτό. Το ίδιο και η υπόθεση Πάτση που έβλαψε εξίσου.
Παρ ‘όλα αυτά η όποια φθορά της κυβέρνησης σε καμία περίπτωση δεν κεφαλαιοποιήθηκε από τον Σύριζα. Έφυγαν μεν ψηφοφόροι αλλά πήγαν στους αναποφάσιστους. Οι μνήμες της άθλιας περιόδου 2015-2019 είναι ακόμα πολύ νωπές ενώ και η αντιπολίτευση του Σύριζα παραμένει αποκρουστική για πολύ κόσμο.
Δεν κεφαλαιοποιήθηκε όμως ούτε απ´ το ΠΑΣΟΚ καθώς φαίνεται πως ο κόσμος έχει άλλες προτεραιότητες. Επιπλέον, τα μηνύματα του ΠΑΣΟΚ ακούγονται αντιφατικά και δυσνόητα και ο Ανδρουλάκης δεν πείθει.
Δεν είναι καν στη Βουλή, το κενό είναι μεγάλο και δεν καλύπτεται ούτε με Κατρίνηδες, ούτε με Σκανδαλίδηδες, ούτε φυσικά με Καρχιμάκηδες.
Ο κόσμος περιμένει επιπλέον να ακούσει ότι η χώρα αυτή δεν θα μείνει ακυβέρνητη και όχι νεφελώδεις δηλώσεις για “κυβέρνηση με σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα”, και μαξιμαλιστικούς όρους του τύπου να μην είναι πρωθυπουργός ο τάδε ή ο δείνα, κενές κατά τ ´άλλα περιεχομένου.
Το πολιτικό σκηνικό είναι πλέον περίπλοκο, το κλίμα με ευθύνη του Σύριζα, έγινε απολύτως τοξικό και διερωτάται κανείς πώς θα πορευτούμε έτσι τους υπόλοιπους 4-5 μήνες μέχρι τις εκλογές.
Εναλλακτική λύση δεν υπάρχει και ολοένα και περισσότερος κόσμος συνειδητοποιεί ότι αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία και στις δεύτερες εκλογές, η χώρα μπαίνει σε περιπέτειες τη στιγμή που ο δύστροπος εξ Ανατολών γείτονας, είναι με το όπλο παρά πόδα, απειλώντας μας με εισβολή καθημερινά.
Ας ελπίσουμε λοιπόν να μην ζήσουμε τον εφιάλτη στο δρόμο για τις κάλπες αλλά και μετα απ´ αυτές.
Πάνω απ´ όλα η πατρίδα.
*ο Κυριάκος Μπερμπεριδης είναι μέλος του Τομέων Υγείας & Πολιτικής Υποστήριξης της Νέας Δημοκρατίας.
