Ξυπνάς και δεν έχεις πρωινή τηλεδιάσκεψη, δεν έχεις email να στείλεις, αλλά δεν είναι Σάββατο. Το ξέρεις καλά πως δεν είναι Σάββατο. Για την ακρίβεια δεν ξέρεις καν τι μέρα είναι, Τετάρτη, Πέμπτη; Οι μέρες έχουν χάσει τη σημασία τους για αυτούς που δεν παρακολουθούν τηλεόραση για να τη συνδυάσουν με το survivor ή κάποια άλλη εκπομπή. Όμως δεν έχει σημασία η ημέρα, γιατί σήμερα γιορτάζουμε τη μεγαλύτερη γιορτή της γενιάς μας. 200 χρόνια. Είναι πολλά; Είναι λίγα;

Συζητάμε για το δίλημμα μεταξύ οικονομίας και ανθρώπινων ζωών. Κάθε ζωή που χάνεται είναι ένα σπίτι για πάντα κλειστό, ένα ακόμα παράθυρο σκοτεινό, ένα δέντρο που δεν θα στολιστεί ξανά. Μπορεί να έχουμε κουραστεί, απελπιστεί , και να μην  μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, όμως είμαστε ακόμα ζωντανοί και μπορούμε να ανάβουμε τον διακόπτη και να φωτίζουμε τις ζωές και τα όνειρά μας.

Ας ξανασκεφτούµε την επόµενη φορά που θα ρίξουµε όλα τα αναθέµατα στους «κακούς τραπεζίτες» και ας ευχηθούµε ταυτόχρονα όσο γίνεται περισσότερα από τα σηµερινά στελέχη να µπορούν να προσφωνηθούν τραπεζίτες στο µέλλον µε τα επιτεύγµατά τους.

Νέοι που δεν έχουν µέλλον, που δεν έχουν µπει σε τάξη σχολείου τα τελευταία χρόνια, νέοι που ζουν στο ύπαιθρο και ονειρεύονται να έχουν κανονική ζωή, σε πλήρη αντιδιαστολή και αντίθεση µε ένα κοµµάτι της δικής µας νεολαίας, που πετάει θρανία στους γονείς.

Ένας ολόκληρος λαός τον Ιούλιο του 2015 δεν απάντησε σε τίποτα, γιατί το ερώτημα είχε και από μία διαφορετική ερμηνεία για τον καθένα. Ευτυχώς, το θαύμα εκείνες τις μέρες του Ιουλίου του 2015 χρειάστηκε 17 ώρες για να συντελεστεί, ώστε να μπορούμε όλοι να συζητάμε σήμερα για το πώς θα διαχειριστούμε τα 72 δισ. ευρώ.

Μπήκαν οι μπουλντόζες στο Ελληνικό. Είναι μια πάρα πολύ καλή στιγμή για να βάλουμε όλοι μαζί τα κλάματα για την αποτυχία μας.

Φανταστείτε την Ελλάδα που γνωρίζουμε, τα μέρη που αγαπάμε και επισκεπτόμαστε πώς θα ήταν τη δεκαετία του '60, ανέγγιχτα, παρθένα, απόλυτη ομορφιά, λιγοστός κόσμος... Τώρα λοιπόν είναι η ευκαιρία να στηρίξουμε εμείς, οι Ελληνες, την τουριστική μας κοινότητα και ταυτόχρονα να ζήσουμε ό,τι πιο κοντινό στο ελληνικό καλοκαίρι μιας άλλης εποχής

Σκέψεις, αγωνίες, ανησυχίες. Τις έχουμε πάντα μέσα μας, αλλά την εποχή της καραντίνας βρίσκουν χώρο και χρόνο για να κυριαρχήσουν, να μας κυριεύσουν. Δημιουργούν εκκωφαντικό θόρυβο, μας ξυπνάνε τα βράδια, δεν μας αφήνουν να χαρούμε τις ώρες που μας έχει χαρίσει απλόχερα ο κορονοϊός.

Η ζημιά που έχει γίνει είναι ανυπολόγιστη και πρέπει πάση θυσία να ανατραπεί, να διαγραφεί τελείως από τις διανοητικές διεργασίες αυτή η φράση, τόσο από τον προσωπικό μας στοχασμό όσο και από τον ευρύτερο πολιτικό διάλογο.

Μήπως και αυτή η επιτυχία στην αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης είναι μια φωτοβολίδα, ένα διαφημιστικό που δεν θα γίνει ποτέ προϊόν; Στο χέρι μας είναι αυτή η ατυχής παγκόσμια συγκυρία να μας αλλάξει πορεία, σαν χώρα, σαν λαός, σαν Έλληνες, σαν ανθρώπους, σαν φίλους, σαν συζύγους, σαν συναδέλφους και σαν γονείς

Είναι μια ιστορική ευκαιρία να προχωρήσουμε στη σύσφιξη των σχέσεων μέσα στην Ευρώπη, αναλαμβάνοντας ο καθένας από εμάς την προσωπική του ευθύνη για περισσότερη δουλειά, περισσότερο σεβασμό και μεγαλύτερη αλληλεγγύη. Ας δώσουμε αυτά που μας ενώνουν και αυτά που μας χωρίζουν.

Πέρα από τη δύναμη των αριθμών, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στον δυτικό μας πολιτισμό όταν μιλάμε για την ανθρώπινη ζωή ο αριθμός ΕΝΑ (1) είναι ο πιο σημαντικός. Eνας άνθρωπος, μία ζωή - κάθε ζωή είναι μοναδική. Γι' αυτόν τον αριθμό ΕΝΑ πρέπει να παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις.

Στην περίπτωση του κορωνοϊού, τι βαθμούς ελευθερίας και συμμόρφωσης θα δώσουμε στα στρατεύματά μας δηλαδή στους πολίτες, δηλαδή σε εμάς; Μιλάμε για αποφάσεις που αφορούν τις ζωές όλων μας, των παιδιών μας και των γονιών μας. Θα αφήσουμε τη συμμόρφωση σε αυτές τις κρίσιμες περιστάσεις στην ατομική ευσυνειδησία του καθενός μας;

Την προηγούμενη εβδομάδα ακούσαμε ότι θα σταματήσουν τα επιδόματα σε αυτούς που έχει χορηγηθεί άσυλο, και έτσι μου ήρθε η ιδέα να περιγράψω πώς ένας τεχνοκράτης σύμβουλος θα αντιμετώπιζε το μεταναστευτικό.

Όλοι μας έχουμε διαβάσει δεκάδες άρθρα για τα όσα συμβαίνουν με τον κορονοϊό, έχουμε δει ρεπορτάζ στα δελτία ειδήσεων, έχουμε δει τις άδειες πλατείες στην Ιταλία, διαφωνούμε για το εάν έπρεπε να γίνει το καρναβάλι στην Πάτρα, και ξαφνικά έρχεται μια ανάρτηση στο twitter από έναν Ιταλό γιατρό και συγκλονιζόμαστε.

Όλοι μπορούμε να θυμηθούμε περιστατικά να στεκόμαστε μπροστά σε έναν γκισέ μιας δημόσιας υπηρεσίας, απέναντι σε έναν δημόσιο λειτουργό που κινείται σε άλλο χωροχρόνο, εκεί όπου όλα μοιάζουν σαν τα καλοκαιρινά μεσημέρια των μικρών παιδιών.

Ήρθε η στιγμή ύστερα από δέκα χρόνια να ξαναρχίζουν οι πολιτικοί διαξιφισμοί και οι εντάσεις για την προστασία της πρώτης κατοικίας. Ναι στην προστασία, αλλά προτεραιότητα πρέπει να είναι η ανάπτυξη. Από τα κέρδη της ανάπτυξης στο τέλος θα μπορούμε να προστατεύουμε περισσότερους και με καλύτερους όρους.

Οι συζητήσεις που θα αφορούσαν την επόμενη μέρα έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν απέκτησαν ποτέ φωνή. Ο κόσμος δεν ήθελε να μιλήσει για το μέλλον, ήθελε μόνο να αλλάξει το σήμερα που τον ταλαιπωρούσε και να επανέλθει στο ένδοξο παρελθόν.