Ο ΣΥΡΙΖΑ προσανατολίζεται στην μη ψήφιση της αμυντικής συμφωνίας με τη Γαλλία. Το σήμα έδωσε χθες ο Αλέξης Τσίπρας κατά την εισήγησή του στην συνεδρίαση του «Πολιτικού Κέντρου» του κόμματος, προβάλλοντας ανάερα προσχήματα. Η απόφαση γενικής σκλήρυνσης και ο πασιφισμός της αριστερής πτέρυγας, τον ωθούν στην αρνητική στάση, προβάλλοντας έωλα προσχήματα - ενώ ταυτόχρονα πετυχαίνει και ένα αυτογκόλ!

Σε κάθε περίπτωση στη Σταυρούπολη πρόκειται για εφήβους. Αντί για πολεμικές ιαχές περί φασιστών, αλλιώς θα έπρεπε να πλησιαστούν, τόσο από την Πολιτεία όσο και από τα ίδια τα κόμματα. Όταν όμως πας με στειλιάρια, υπόσχεσαι χαντάκια και κρεμάλες, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τα φανατίσεις θα τα συσπειρώσεις και θα τα ωθήσεις να οργανωθούν. Και τότε όντως θα εκκολαφθεί το «αυγό του φιδιού».

Στη σημερινή Ελλάδα αυτά είναι καρικατούρες συμπεριφορών άλλων εποχών, ενώ δεν υπάρχει το κοινωνικό υπόβαθρο για να τα δικαιολογήσει. Κάποιοι δημιουργούν σκιάχτρα για να δικαιολογήσουν την πολιτική τους ύπαρξη. Είναι σαν να οργανώνουν θεατρική αναπαράσταση των οδομαχιών της προπολεμικής Γερμανίας και των οδομαχιών μεταξύ των «Ταγμάτων Εφόδου» των Ναζί και της πολιτοφυλακής του κομμουνιστικού κόμματος Γερμανίας.

Στον ΣΥΡΙΖΑ ξεφεύγει η μεγάλη εικόνα. Στην ανακοίνωσή του για την αμυντική συμφωνία Ελλάδας - Γαλλίας διερωτάται για τα Rafale και τα F-16 και συναινεί μόνο για τις φρεγάτες, για να δικαιώσει εαυτόν επειδή επί θητείας του είχε κάνει κάποιες ανιχνευτικές νύξεις στον Μακρόν. Η αναδιαμόρφωση της ανατολικής Μεσογείου, επ' ωφελεία της ακεραιότητάς μας, είναι έξω από το ραντάρ του.

Αφού ο Αλέξης βλέπει ότι η «ηρωική» ανάγνωση της πραγματικότητας αποτυγχάνει, ότι η λαϊκή οργή δεν αναδύεται στους δρόμους της αγανάκτησης, γιατί δεν αλλάζει ρητορική; Νομίζουμε απλούστατα, γιατί δεν μπορεί. Η ρητορική αυτή απομακρύνει τον κόσμο της Κεντροαριστεράς. Είναι κόσμος που θέλει συναινέσεις, πολιτισμένο διάλογο, εποικοδομητικές προτάσεις για το αύριο της χώρας, και όχι ψυχροπολεμικές αντιπαραθέσεις.

Είναι νοοτροπία διαχρονική που δεν θα τελειώσει. Τόσες γενιές ανατράφηκαν με αυτή. Μάθαμε να είμαστε «αντί». Είτε αφορά τα «αδούλωτα βουνά μας» που δεν θα τα βεβηλώσουν οι γεννήτριες, είτε το μνημόνιο, είτε οι ψηφισμένοι νόμοι του κράτους, είτε οι περιορισμοί για τον Covid. Και δεν εντοπίζεται μόνο στην Αριστερά.

Πριν τη διενέργεια διαγωνισμών το 2019 για την πώληση των λιγνιτικών μονάδων Μεγαλόπολης και Φλώρινας, ο Αλέξης Τσίπρας ξέχασε να προκηρύξει (ένα ακόμη) δημοψήφισμα για το «ριφιφί στη ΔΕΗ» όπως έλεγε. Το είχε υποσχεθεί «οργίλως» στο Αμύνταιο τον Ιούλιο του 2014, υπό τα χειροκροτήματα των ακροατών του, αλλά όταν έγινε κυβέρνηση του διέλαθε! Τώρα προσέγγισε τη ΓΕΝΟΠ να αγωνιστούνε μαζί.

Δεν πυροδοτεί τον ανορθολογισμό τους η απελπισία της δημοσκοπικής καθήλωσης και η απομάκρυνση της προοπτικής επανόδου στην εξουσία. Ο ανορθολογισμός τους τα τροφοδοτεί όλα αυτά. Το αποτρόπαιο γεγονός της δολοφονίας της καθηγήτριας στη Ρόδο από τον πρώην φίλο της απελευθέρωσε μια ακόμη ριπή ανορθολογισμού.

Δυο ακόμη δημοσκοπήσεις που δημοσιεύτηκαν χθες, επιβεβαίωσαν τη διαφορά της ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ σε διψήφιο ποσοστό. Το εντυπωσιακό δεν είναι το αμείωτο προβάδισμα της ΝΔ. Λογικό είναι αφού δεν υπάρχει αντίπαλον δέος. Το εντυπωσιακό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να διατηρείται σε αυτά τα ποσοστά και δεν αντιμετωπίζει μεγαλύτερη αμφισβήτηση της αξιοπιστίας του.

Στην παρουσίαση των θέσεων του ο Λοβέρδος διακήρυξε την επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ, στο όνομα, στα σύμβολα, στα χρώματά του. Καλή η υπόσχεση, όμως το πρόβλημα ενυπάρχει. Αυτοί που παρέμειναν ΠΑΣΟΚ το ακολούθησαν και ως ΚΙΝΑΛ. Αρκούν άραγε τα σύμβολα και το χρώμα για να επιστρέψουν και άλλοι παλιοί ψηφοφόροι, ή αυτά θα αποδειχτούν ένα πουκάμισο αδειανό αλλοτινών εποχών;

Το πρόβλημα που αναδύεται από την ανακατωσούρα είναι ουσιαστικό και δεν έχει απασχολήσει τη δημόσια συζήτηση. Αν τα ποσοστά που θα πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπουν τον σχηματισμό κυβέρνησης, θα τεθεί εκ των πραγμάτων θέμα προσώπου του πρωθυπουργού. Η στόχευση του Αλέξη Τσίπρα να βρεθεί πρωθυπουργός συμμαχικής κυβέρνησης είναι φρούδα. Και αυτό αδυνατίζει ακόμη περισσότερο τη θέση του έναντι του Μητσοτάκη.

Σιβυλλική ήταν η απάντηση του Αλέξη Τσίπρα για το τι μέλλει γενέσθαι εάν χάσει και τις επόμενες εκλογές, δεδομένου ότι εκτός του Αντρέα, όλοι οι πρωθυπουργοί που αποδοκιμάστηκαν από τον λαό, αποχώρησαν από τον αρχηγικό θώκο. Αφού έκανε μια αφηγηματική περιπλάνηση στον αγαπημένο της Αριστεράς Μπέρτολτ Μπρεχτ, κατέληξε ότι δεν σκοπεύει να γίνει… «μνημείο του εαυτού του».

Ο Αλέξης, ως άλλος Αντρέας, στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη δήλωσε ότι είναι έτοιμοι και αποφασισμένοι να σηκώσουν «το ήλιο πάνω από την Ελλάδα», χρησιμοποιώντας στίχους Άγγελου Σικελιανού. Αλλά όταν ως στίχος, άκουσμα, τραγούδι, σύνθημα, πολιτική παράσταση, κομματικό σήμα, brand name, είναι τόσο ταυτισμένο και ποτισμένο ιστορικά με το ΠΑΣΟΚ, μοιάζει σαν… υπεξαίρεση πολιτικής ιδιοκτησίας. Παράλληλα δείχνει πολιτική απελπισία. Αποδεικνύει ότι στέρεψε το πολιτικό και ιδεολογικό σου φορτίο.

Δεύτερη δημοσκόπηση μετά το καλοκαίρι, της MRB αυτή, και βγάζει διαφορά 11.9 % υπέρ της ΝΔ. Και ενώ για την κυβέρνηση οι αρνητικές γνώμες είναι 52% για τον ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύονται στο 70%! Και στις θετικές γνώμες η κυβέρνηση υπερέχει λαμβάνοντας το 39,9% έναντι του ΣΥΡΙΖΑ με 25,1%. Οι πολίτες της δίνουν προβάδισμα παρόλο που - έτσι «σοφοί» που έγιναν κυρίως από τη… γενναία ΔΕΘ του Τσίπρα το 2014 - είναι επιφυλακτικοί στις εξαγγελίες.

Αρέσει ή όχι στους πολλούς, οι μετανάστες είναι μια πραγματικότητα. Είναι εδώ, θα μείνουν εδώ, και συν τω χρόνω θα εισρέουν και άλλοι. Το πρόβλημα είναι η μαζικότητα των εισροών και το κατά πόσο η χώρα θα μπορεί να τους απορροφήσει, και, κυρίως, να τους ενσωματώσει. Να γίνουν μέλη της ελληνικής κοινωνίας αποδεχόμενοι τις αξίες της.

Στην τελική ευθεία εισήλθαν οι διαδικασίες για την εκλογή νέου προέδρου στο ΚΙΝΑΛ. Η θητεία του νέου Προέδρου δεν θα είναι απερίσπαστη από το γενικό πλαίσιο. Δεν θα μπορέσει να αναμορφώσει το κόμμα σε αδρανή πολιτικό χρόνο, καθώς άμεσα θα κληθεί από τον δημοσιογραφικό χώρο και τους δυο βασικούς αντιπάλους, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, να απαντήσει με ποιον θα συνεργαστεί στις επόμενες διπλές εκλογές.

Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν προκαθορισμένα αταβιστικώς στερεότυπα, δεν έχουν την κουλτούρα να τα αλλάξουν και πορεύονται αμετάλλακτοι. Γίνονται οι ίδιοι «γαλοπούλες» στο διαδίκτυο, το οποίο πλέον τους ξεπουπουλιάζει, ενώ ως το 2015 ήταν το μεγάλο τους όπλο. Δεν υπάρχει κεντρική γραμμή, δεν υπάρχουν επεξεργασμένα επιχειρήματα με βάση τις εξελίξεις, δεν υπάρχει ενιαία άποψη. Υπάρχει ένα σκορποχώρι όπου ο καθένας λέει ό,τι του κατέβει.

Δεν εξετάζουμε τα μέτρα που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ. Μοιάζουν επεξεργασμένα και στοχευμένα, αλλά αυτά θα κριθούν στο πεδίο της οικονομίας και της κοινωνίας. Όμως οι αντιδράσεις όλων των αντιπολιτεύσεων είναι «κόπι πάστε» εδώ και 45 χρόνια μεταπολιτευτικής πορείας. Τις έχουν έτοιμες και τις δημοσιεύουν ό,τι κι αν εξαγγελθεί.

O ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε στο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας, να μπορούν να εργάζονται με μερική απασχόληση 16χρονοι από δομές φροντίδα ανηλίκων. Όταν κόμματα και νεολαίες εκπροσωπούνται από άτομα που δεν έχουν βγει σε αναζήτηση εργασίας, έχοντας λυμένο το βιοποριστικό από το κόμμα, δεν γνωρίζουν τις ανάγκες των εφήβων που μεγαλώνουν σε ιδρύματα.

Ξαφνικά βάλθηκαν να μας πείσουν ότι οι αποδοκιμασίες ήταν… βοή λαού! Και δεν ήταν μόνο τα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ και τα έντυπά του που το έκαναν, αλλά και επώνυμα στελέχη του. Η Σία Αναγνωστοπούλου είδε ότι όλη η πλατεία σείστηκε από συνθήματα κατά του Πρωθυπουργού και της Δεξιάς. Ακόμη πιο γλαφυρός, ο πρώην υπουργός Χριστόφορος Βερναρδάκης.

Η συμπάθεια προς τα πρόσωπα των πολιτικών δεν αποτελεί πρωτεύον στοιχείο πολιτικής αξιολόγησης. Αν ίσχυε, ο Λεωνίδας Κύρκος θα ήταν κάποτε πρωθυπουργός ή τουλάχιστον ηγέτης αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο ίδιος έλεγε για τη συμπάθεια που έτρεφε ο κόσμος προς το πρόσωπό του και το τότε κόμμα του, μας ερωτεύονται αλλά δεν μας παντρεύονται.

Η Τσεχία έγινε η πρώτη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προσφέρει χρήματα για τη Λιθουανία, προκειμένου να κατασκευάσει φράχτη μήκους… 500 χιλιομέτρων στα σύνορά της με τη Λευκορωσία, εν μέσω αύξησης της μετανάστευσης. Η ΕΕ έχει κατηγορήσει τον πρόεδρο της Λευκορωσίας ότι φέρνει πρόσφυγες/μετανάστες από τη Μέση Ανατολή, ως αντίποινα για τις κυρώσεις.

Χθες γράφαμε ότι η τύχη του Μητσοτάκη είναι η αντιπολίτευση που έχει. Αν ο Τσίπρας είχε συναινέσει στην… «καλή – κακή» επιλογή Αποστολάκη, θα είχε εκπέμψει την εικόνα ώριμου κόμματος εξουσίας, που συνδιαλέγεται και συναινεί με την κυβέρνηση στα μεγάλα προβλήματα του μέλλοντος, όπως άλλωστε στα λόγια ισχυριζόταν - και απαιτούσε (δες Λινού).

Στη θητεία της, μέσα στις ατυχίες, η κυβέρνηση έχει και την ευτυχία να έχει ως αξιωματική αντιπολίτευση τον ΣΥΡΙΖΑ, και ελάσσονα το ΚΙΝΑΛ, που δεν έχουν κατορθώσει να πείσουν ότι αποτελούν εναλλακτική λύση. Ότι αποτελούν δηλαδή τη λελογισμένη κεντροαριστερά η οποία διαθέτει την αρμόζουσα σοβαρότητα και την υπευθυνότητα να αναλάβει τις τύχες της χώρας.