Ίσως το μόνο καινούργιο που είπε ήταν πως προτείνει, αντί για το ευρώ, να χρησιμοποιούμε ως νόμισμα τα παράβολα! Έχω ακούσει για πολλούς τύπους που έχουν ανάλογες ιδέες. Μερικούς τους συναντάς στον δρόμο να περιφέρονται μ\\' ένα πλακάτ και να ζητούν την επαναφορά αρχαίων ελληνικών νομισμάτων. Ωστόσο, σε κανέναν από αυτούς δεν παραχωρείται τηλεοπτικός χρόνος…

Μπορεί τα σκυλιά να γαβγίζουν, αλλά το καραβάνι προχωρά. Και σε κάθε σταθμό του υλοποιεί τελικά ένα προς ένα τα μέτρα του μνημονίου τους. Αυτή είναι η αλήθεια. Και έχει και συνέχεια. Θα υλοποιήσουν μέχρι τέλους όλα όσα περιλαμβάνονται στο δικό τους μνημόνιο και ενδεχομένως και μερικά παραπάνω.

Οι επιθέσεις που δέχεται ο κ. Δρίτσας έχουν και αρκετά στοιχεία υπερβολής, αφού περιορίζονται στο πρόσωπό του. Επιβαρυντικό γι\\' αυτόν βέβαια είναι το γεγονός της αποδοχής ενός υπουργείου που συνδέεται με την πώληση του ΟΛΠ. Ωστόσο, αν κάποιος αναζητήσει στελέχη του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ τα οποία έχουν επίσης καταφερθεί εναντίον αυτής της πώλησης, δεν θα δυσκολευτεί καθόλου, το αντίθετο.

Οι διαγραφές στην ΕΣΗΕΑ αφορούσαν στη διαχείριση που έκανε μια μερίδα δημοσιογράφων στο δημοψήφισμα. Ανεξάρτητα από τις υποκειμενικές απόψεις που έχει ο καθένας για τις διαγραφές, το πιο ενδιαφέρον είναι η διαχείριση που έκανε η κυβέρνηση τότε. Με τη βοήθεια της απόστασης από τα γεγονότα είναι ιδιαίτερα διδακτικό να θυμηθούμε τι συνέβη τότε.

Ο γ. γ. του ΝΑΤΟ είχε αποδώσει εύσημα στη χώρα μας για το γεγονός ότι μαζί με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και την Εσθονία είναι οι μόνες χώρες της συμμαχίας που διαθέτουν μεγάλο ποσοστό για αμυντικές δαπάνες! Απλά, δεν υπάρχει διαφορετική βούληση, ούτε από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, που όλα δείχνουν πως χρησιμοποιεί τον Καμμένο ως άλλοθι…

Η κυβέρνηση θέλει έναν υπουργό καναλάρχη, είπε ο Κωστής Χατζηδάκης της Ν.Δ. Αυτό, είναι αλήθεια. Αλλά η μισή. Η άλλη μισή είναι πως και οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. ήθελαν έναν υπουργό καναλάρχη και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ήθελαν κάτι ανάλογο. Όλες οι κυβερνήσεις, θέλουν έναν υπουργό καναλάρχη για να ελέγχουν την πληροφόρηση. Ο έλεγχός της, αποτελεί κεντρική επιδίωξη κάθε εξουσίας.

Δηλώνει ενοχλημένος και ανήσυχος, επειδή το υπουργείο Παιδείας αρνείται την παρουσία Μητροπολιτών στα σχολεία. Κάνει δηλώσεις, καταθέτει ερωτήσεις και επιτίθεται στον υπουργό Παιδείας για το θέμα στη Βουλή. Το θέμα μοιάζει μικρό και ασήμαντο. Δεν είναι. Ένα κόμμα που δηλώνει ότι έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό και σύγχρονες απόψεις δεν μπορεί να μεταφέρει αναχρονιστικές και αντιεκπαιδευτικές απόψεις.

Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα, εμφανίστηκαν δυο δημοσκοπήσεις τα ευρήματα των οποίων απέχουν μεταξύ τους κατά περίπου 15 μονάδες! Στη μια η Ν.Δ. προηγείται με 8 μονάδες, στη δεύτερη ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται με 7,5 μονάδες. Το φαινόμενο απόκλισης στην καταγραφή της διάθεσης της κοινής γνώμης προφανώς δεν είναι καινούργιο για τη χώρα μας.

Ήταν 8 Μαΐου του 1986 όταν ένα φορτηγό πλοίο με το όνομα Αλφονσίνα, έφτανε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ήταν φορτωμένο με 9.000 τόνους καλαμποκιού προερχόμενο υποτίθεται από το λιμάνι Κόπερ της τότε ενιαίας Γιουγκοσλαβίας..

Να επικαλεστούμε τον Κουτσούμπα, γιατί οι άλλοι μπορεί να είναι και… συνοδοιπόροι του ΔΝΤ! Όταν τον πήρε τηλέφωνο ο Τσίπρας μετά την δημοσιοποίηση της συνομιλίας Τόμσεν-Βελκουλέσκου, ο γ.γ. του ΚΚΕ, του απάντησε με το αυτονόητο «Από τη μια ΗΠΑ και ΔΝΤ θέλουν μείωση του χρέους με νέο πιο σκληρό μνημόνιο και από την άλλη Γερμανία- Ε.Ε. και λοιποί θέλουν επιμήκυνση με τήρηση των σκληρών μέτρων που αποφάσισαν τον Ιούλη και σταδιακά να παίρνονται όλα τα υπόλοιπα».

Οι μνημονιακές υποχρεώσεις για τις οποίες έχουν δεσμευτεί και τα δυο μεγαλύτερα κόμματα οδηγούν σε επιλογές που αποτελούν μονόδρομο. Με μικρές μόνο παραλλαγές είναι αναγκασμένα να ακολουθήσουν την ίδια κατεύθυνση σε ο,τι αφορά στην οικονομία. Οι περίφημες θεωρίες των «ισοδύναμων μέτρων» ή του «παράλληλου προγράμματος» έχουν καταρρεύσει εδώ και καιρό…

Αν κάποιος έχει την υπομονή να διαβάσει δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών για το ασφαλιστικό- το πιο μεγάλο ζήτημα που πρέπει να διαχειριστούν- θα απορήσει. Όχι για την αποφασιστικότητά τους να υπερασπιστούν ένα κοστολογημένο ολοκληρωμένο σχέδιο απέναντι στους δανειστές, αλλά για το πόσο διαφορετικές εκτιμήσεις κάνουν. Κάθε ένας, έχει και μια άλλη πρόταση, ιδέα και εκτίμηση.

Νομίζω πως τελικά η εικόνα το βράδυ των εκλογών του περασμένου Σεπτεμβρίου, όπου ο Καμμένος ανέβηκε στην εξέδρα του ΣΥΡΙΖΑ, αγκαλιάστηκε με τον Τσίπρα και μαζί χαιρετούσαν το συγκεντρωμένο πλήθος, δεν ήταν μια εικόνα της στιγμής. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που χειροκροτούσαν τον Καμμένο το βράδυ της Τρίτης το επιβεβαίωσαν. Τραγικό, αλλά πραγματικό…

Ένα τηλεοπτικό κανάλι –που δεν υπάρχει πια– έπαιρνε δάνεια από τις τράπεζες με εγγυήσεις διάφορες σειρές παιδικών κόμικς! Τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη, τα στρουμφάκια ή κάτι ανάλογο. Σε κάποιες περιπτώσεις οι εγγυήσεις ήταν ακόμα και τηλεοπτικές σειρές που είχαν ήδη προβληθεί και είχαν σχεδόν μηδαμινή υπεραξία. Δόθηκαν δάνεια και χωρίς ούτε καν αυτές τις αστείες και προσχηματικές εγγυήσεις.

Ένας καρκινοπαθής στη χώρα μας ο οποίος δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να καταφύγει στον ιδιωτικό τομέα υγείας πρέπει να περιμένει έως και έξι μήνες για να βρεθεί μια θέση σε δημόσιο νοσοκομείο και να ξεκινήσει ακτινοθεραπεία! Η είδηση αυτή, στην Ελλάδα του 2016, δεν προκαλεί καμμία ιδιαίτερη εντύπωση. Παρ\\' ότι αφορά στην κυριολεξία σ\\' ένα θέμα ζωής ή θανάτου.

Το πρωινό στις 22 Απριλίου του 2105, ξυπνήσαμε με τον υπουργό Δ. Μάρδα να προκαλεί τρόμο δηλώνοντας ότι λείπουν 350 - 400 εκατ. ευρώ για την καταβολή μισθών και συντάξεων. Δυο ώρες αργότερα, ο υπουργός σε νέες δηλώσεις του εμφανίστηκε καθησυχαστικός. Διανύοντας την απόσταση από το σπίτι του μέχρι το γραφείο του, βρήκε τα χρήματα!

Δεν θα ήταν καθόλου πρόωρο, αν σημειώναμε ότι ο φόβος –απόρροια των τυφλών χτυπημάτων σε Παρίσι, Κωνσταντινούπολη και αλλού– έχει φέρει τα πρώτα αρνητικά και επιδιωκόμενα από τους ισλαμοφασίστες αποτελέσματα. Όπου και αν έγιναν εκλογές στη γηραιά ήπειρο, τα ακροδεξιά και ξενοφοβικά κόμματα ανέβασαν αισθητά την επιρροή τους. Ήδη, κάποιοι νοσταλγοί των απεχθέστερων ιδεών τρίβουν τα χέρια τους.

Πολιτικές εκφράσεις των πιο αποκρουστικών ιδεολογιών συγκεντρώνουν ολοένα και πιο μεγάλα ποσοστά. Ο εφιάλτης ξαναγύρισε στην ήπειρο και χτυπήματα σαν κι αυτά στο Παρίσι ή τις Βρυξέλλες, σε συνδυασμό με τον φόβο για το αύριο που ήδη κυριαρχεί, υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο να πολλαπλασιάσουν εκείνους που καταφεύγουν σε μεθόδους το ίδιο αποκρουστικές μ\\' εκείνες των ισλαμοφασιστών.

Το ζήτημα δεν αφορά την αξιοπιστία ή όχι ενός πολιτικού. Αφορά σε κάτι περισσότερο. Στη διάθεση πολλών ανθρώπων ν\\' ακούν οτιδήποτε και να το αποδέχονται ως κάτι που μπορεί να συμβεί. Και μάλιστα, πολύ πιθανό να συμβεί. Δεν σκέφτονται ή δεν ρωτούν για το πότε λήγει το μνημόνιο, τους αρκεί η δήλωση Καμμένου.

Ο Τσίπρας ήταν πάντοτε ο χρήσιμος εταίρος για τους δανειστές. Όσο και αν ηχεί αντιφατικό, ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν η καλύτερη επιλογή γι\\' αυτούς. Αυτό φάνηκε από το τέλος του 2014, όταν ήταν φανερό πως η κυβέρνηση Σαμαρά από τον φόβο του πολιτικού κόστους και των εκλογών που ήταν μπροστά απέφευγε να προχωρήσει στις μνημονιακές δεσμεύσεις.

Σκέφτομαι εκείνον τον ΣΥΡΙΖαίο. Αυτόν, που προχθές πήρε μερικές ανάσες απ’ όλα αυτά που βιώνει περίπου δεκατέσσερεις μήνες τώρα. Από τότε που ο αρχηγός τους επισημοποίησε την κυβερνητική συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, είναι γνωστό πως το έδαφος είχε καλλιεργηθεί καιρό πριν. Όταν πίστεψε (ο ΣΥΡΙΖαίος) ότι υπάρχει ενδεχόμενο να χαλάσει αυτή η συνεργασία με τον Καμμένο λόγω των δηλώσεων του Μουζάλα.

Λίγες ημέρες πριν, ρεπόρτερ ιδιωτικού καναλιού ρωτάει έναν πρόσφυγα για τον προορισμό του. «Θέλουμε να πάμε στην Μακεδονία», απαντάει αυτός στα Αγγλικά. «Θέλουμε να πάμε στα Σκόπια», μεταφράζει στους υπότιτλους το κανάλι. Μέσα σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα της εικόνας αυτής, κατανοεί κάποιος τι έχει συμβεί σε αυτή την χώρα με το ζήτημα που ονομάζεται «Μακεδονικό».

Το παρελθόν κυνηγά το παρόν και αυτό αναπαράγεται συνεχώς χωρίς να υπάρχει τίποτα που να δείχνει πως θ\\' αλλάξει στο μέλλον. Το πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό, αλλά το πολιτικό της προσωπικό δεν φαίνεται ικανό να την βγάλει από το αδιέξοδο. Οι μοναδικές δυνάμεις τα τελευταία χρόνια που εισπράττουν από τη γενικευμένη δυσαρέσκεια είναι είτε οι νεοναζιστές, είτε οι γραφικοί.

Αν η ιστορία κάποτε καταγράψει τον ρόλο της χώρας μας για την ανακούφιση των απελπισμένων θυμάτων πολέμων ή οικονομικής ανέχειας, δεν θα ρίξει ούτε μια ματιά σε υπουργούς και άλλους γραφειοκράτες. Θα μιλήσει μόνο για τους χιλιάδες εκείνους ανθρώπους που από την πρώτη στιγμή βρέθηκαν πλάι τους. Χωρίς κίνητρο και προσδοκώμενο όφελος.