Του Γιάννη Παντελάκη
Και τα πιο αισιόδοξα στελέχη της κυβέρνησης, στις κατ'' ιδίαν συζητήσεις τους παραδέχονται πως δεν υπάρχουν πολλοί τομείς του κυβερνητικού έργου για τους οποίους έχουν σοβαρούς λόγους ώστε να αισθάνονται ικανοποιημένα. Ωστόσο, υπάρχει κάτι το οποίο τους δίνει μια μικρή αισιοδοξία για να ελπίζουν. Και αυτό το κάτι δεν είναι μια προσδοκία για καλύτερες επιδόσεις της κυβέρνησης, αλλά η γενικευμένη διαπίστωση ότι δεν υπάρχει επαρκής αντιπολίτευση.
Και η αλήθεια είναι πως δεν έχουν μεγάλο άδικο. Είτε σε επίπεδο εντυπώσεων, είτε ουσίας, η αντιπολίτευση αδυνατεί ως τώρα να δώσει μια πειστική εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Κατά βάση η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά όχι μόνο αυτή. Και τα ενδιάμεσα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) κινούνται γύρω από τις ανησυχίες των στελεχών τους για τη συγκρότηση ενός τρίτου ικανού πόλου, τις οποίες ανησυχίες ωστόσο δεν φαίνεται να συμμερίζεται μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Και χωρίς αυτήν δεν μπορεί να γίνει τίποτα.
Παρ'' ότι παραδοσιακά εδώ και αρκετά χρόνια, ένα κυβερνητικό κόμμα γκρεμίζεται από δικά του λάθη και όχι επειδή συγκρίνονται οι επιδόσεις του με τις πειστικές προτάσεις του άλλου κόμματος εξουσίας (αρνητική ψήφος), στις σημερινές συνθήκες αυτή η λογική (του ώριμου φρούτου) είναι αδιέξοδη. Η Ν.Δ. περιμένει να μειώνεται η επιρροή της κυβέρνησης, ώστε κάποια στιγμή να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Ωστόσο και αν συμβεί αυτό, αυτό δεν αρκεί για μια χώρα σε σχεδόν απόλυτη παρακμή σε σχεδόν όλα τα επίπεδα. Που δεν έχει μόνο οικονομικά χαρακτηριστικά δηλαδή.
Όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η Ν.Δ. προηγείται στην πρόθεση ψήφου και την παράσταση νίκης. Οι συγκρίσεις των ποιοτικών στοιχείων αποδεικνύουν πως αυτό οφείλεται στην κυβερνητική φθορά, η οποία είναι μεγάλη συγκριτικά με τον χρόνο διακυβέρνησης. Ωστόσο τα ίδια στοιχεία επιβεβαιώνουν πως η επιρροή της Ν.Δ. δεν έχει αυξηθεί παρά λίγο και ένα συντριπτικά μεγάλο μέρος της κοινωνίας παραμένει αμέτοχο σε ο,τι αφορά τα κομματικά τεκταινόμενα και δεν «συγκινείται» από καμμία πολιτική πρόταση, της Ν.Δ. συμπεριλαμβανομένης. Δεν κερδίζει δηλαδή η Ν.Δ., απλά χάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κάποιοι θα ισχυριστούν πως είναι πολύ νωρίς για να δείξει η νέα ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάποια σαφή δείγματα του καινούργιου. Ωστόσο, ο,τι έχει δείξει, δεν φαίνονται πειστικά συγκριτικά με το κυβερνητικό παρελθόν το οποίο καταδικάστηκε πρόσφατα στις κάλπες. Αυτό που εισπράττει ο πολίτης είναι οι ατάκες της Βούλτεψη, του Βορίδη, του Γιακουμάτου και του Γεωργιάδη στα τηλεοπτικά παράθυρα, οι οποίες δεν διαφέρουν από εκείνες που έλεγαν ένα χρόνο πριν. Αναζητείται κάτι καινούργιο που θα σηματοδοτεί και το διαφορετικό, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει.
Το βασικό πρόβλημα της Ν.Δ. είναι το ίδιο το παρελθόν της. Βρέθηκε πολλά χρόνια στη διαχείριση της εξουσίας και έχει πολλά αρνητικά να συνοδεύουν αυτό το παρελθόν. Κάθε καταγγελία της για μια ενέργεια της σημερινής κυβέρνησης είναι αδύνατη λόγω αυτού του παρελθόντος. Ακόμα και όταν είναι φανερό ότι έχει δίκιο (όπως για τους διορισμούς ημετέρων για παράδειγμα, στον κρατικό μηχανισμό), το δίκιο αυτό αποκτά σχετική σημασία αφού και η ίδια έχει επιδοθεί στο παρελθόν σε ανάλογες ενέργειες. Και εκ των πραγμάτων –λόγω του μεγαλύτερου χρόνου άσκησης εξουσίας– οι ανάλογες ενέργειες είναι πολλαπλάσιες.
Και αυτό αποτελεί μόνο ένα παράδειγμα. Μπορεί κάποιος να το διαπιστώσει σε σχεδόν όλους τους τομείς διαχείρισης. Το παρελθόν κυνηγά το παρόν και αυτό αναπαράγεται συνεχώς χωρίς να υπάρχει τίποτα που να δείχνει πως θ'' αλλάξει στο μέλλον. Το πρόβλημα της χώρας είναι πολιτικό, αλλά το πολιτικό της προσωπικό δεν φαίνεται ικανό να την βγάλει από το αδιέξοδο. Και αν το σκεφτούμε λίγο, οι μοναδικές δυνάμεις τα τελευταία χρόνια που εισπράττουν από τη γενικευμένη δυσαρέσκεια είναι είτε οι νεοναζιστές, είτε οι γραφικοί. Και αυτό αποτελεί ένα μεγάλο πρόβλημα…
