Ένας φίλος που ζει εννιά μήνες στο εξωτερικό και τρεις μόνο στην Ελλάδα, μου έστειλε χθες mail από το Άμστερνταμ που ξεκινούσε ως εξής: «Δημήτρη, κάτι είπες πάλι και τα social media έχουν γεμίσει θυμό και οργή εναντίον σου. Η Ελλάδα είναι χώρα ανθρωποφάγων και φασιστών. Είναι δύσκολο πράγμα να εκφράζει κάνεις τη γνώμη του δημόσια πια».

Εντάξει, το «στηρίζουμε τα καταστήματα της γειτονιάς και τους τοπικούς παραγωγούς» που έγραψε ο Αλέξης στην ανάρτηση του, το καταλαβαίνω και το προσυπογράφω. Το επόμενο όμως που μας καλούσε να βρεθούμε «απέναντι στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που γονατίζει την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων», τι το ήθελε; Αυτοτρολάρισμα ήταν;

Για φανταστείτε ένα διαφορετικό τοπίο των μέσων ενημέρωσης κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορονοϊού. Από την ημέρα που απαγορεύτηκαν τα καρναβάλια, μέχρι και σήμερα που ελεύθερα πάμε στις παραλίες. Φανταστείτε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες και ενημερωτικές ιστοσελίδες να καλούν τον κόσμο σε ανυπακοή απέναντι στον αυταρχισμό της κυβέρνησης.

Μισό λεπτό για να καταλάβω. Η σύγχρονη Ελλάδα διαθέτει απέραντο πνευματικό και πολιτιστικό πλούτο που διαμορφώνει θετικά τις συνειδήσεις των νεοελλήνων ή μήπως διάγει την πιο ισχνή πνευματική και πολιτιστική περίοδο της σύγχρονης ιστορίας της; Έχει πνευματικούς ανθρώπους ή πάσχει τραγικά από πρωτοπόρους του πολιτισμού; Έχουμε γνώμη ή υποστηρίζουμε πότε το ένα και πότε το άλλο, ανάλογα με το τι και πόσα διεκδικούμε.

Ας πούμε ότι ένας καθηγητής κάνει μάθημα βιολογίας σε μια τάξη της β' γυμνασίου. Μέσα στην αίθουσα είναι δέκα παιδιά, άλλα πέντε έχουν χαρτί ότι πρέπει να μείνουν σπίτι λόγω κορονοϊού. Το μάθημα βιντεοσκοπείται, ώστε τα παιδιά που απουσιάζουν να μπορέσουν να το παρακολουθήσουν από τον υπολογιστή στο σπίτι τους. Βλέπετε κάτι κακό σ' αυτό; Και γιατί η ΟΛΜΕ έχει φάει τα λυσσακά της να μην γίνει; Αμ ο Σύριζα; Τι του συμβαίνει;

Στην αρχή έβαλα τα γέλια. Θεώρησα τόσο εξωφρενική την «αποκάλυψη» ότι είμαι ένας κομπιναδόρος και διαπλεκόμενος εκατομμυριούχος, που ειλικρινά το διασκέδασα. Έχοντας δηλωμένο καθαρό ατομικό εισόδημα το 2019 λίγο πάνω από τις 20.000, με μοναδική ιδιοκτησία το σπίτι 75 τετραγωνικών στην Δρακόνα Κισσάμου Χανίων που μου άφησε ο πατέρας μου και καμιά εξηνταριά ρίζες ελιές, δεν φαντάστηκα ότι θα με περνούσαν για μεγαλοβιομήχανο.

Ας υποθέσουμε ότι σε μια ελληνική πόλη υπάρχει μια βιοτεχνία που παράγει φλάουτα. Μικρό πελατολόγιο, μικρά έσοδα, κούτσα-κούτσα πάει η επιχείρηση. Και ξαφνικά, ο κόσμος τρελαίνεται και θέλει να παίξει φλάουτο. Ανεβαίνει η παγκόσμια και ευρωπαϊκή ζήτηση 1000%. Ο τύπος που έχει την βιοτεχνία μυρίζεται νωρίς την καινούρια τάση και προετοιμάζεται και ξάφνου αναδεικνύεται σοβαρός παίχτης από το πουθενά.

Αρχίζει και γίνεται φρικαλέο. Με το τέλος της καραντίνας, από το βάθος του σκοτεινού διαδικτύου μέχρι επώνυμα στελέχη της αντιπολίτευσης, αρχίζουν να επιτίθενται κατά ριπάς στον Σωτήρη Τσιόδρα. Τις τελευταίες μέρες το φαινόμενο παίρνει μεγάλες διαστάσεις, στα μάτια μου δραματικές. Διότι δεν πρόκειται για κάποια κόσμια αντίδραση, η οποία στο κάτω-κάτω αποτελεί δικαίωμα του καθενός μας. Πρόκειται για επιθέσεις εμποτισμένες στο μίσος.

Αν έχω καταλάβει καλά, εξαιτίας της παγκόσμιας κρίσης του κορονοϊού υπάρχει μια διεθνής στροφή από το ιδιωτικό προς το κρατικό. Τα δημόσια συστήματα υγείας γνωρίζουν δόξες (και δικαίως), πελώριες ιδιωτικές αεροπορικές εταιρείες κρατικοποιούνται για να διασωθούν, πολυεθνικές τουριστικών υπηρεσιών λαμβάνουν ενέσεις δισεκατομμυρίων για να σταθούν όρθιες. Σα να λέμε ότι το κράτος παίρνει την εκδίκηση του απέναντι σε εκείνους που είχαν φαγωθεί να το εξοβελίσουν από την οικονομία. Ή κάνω λάθος;

Μπορεί να πέρασε στα ψιλά λόγω Κεραμέως, όμως ο Αλέξης το μπουμπούνισε. «Οι πρόωρες εκλογές ίσως καταστούν αναπόφευκτες.» Πρώτη φορά το λέει μετά τις τρεις απανωτές ήττες του. Όχι ως αίτημα της αντιπολίτευσης, ούτε ως απαίτηση του λαού, ούτε (θεός φυλάξει) ως προσωπικό του φόβο, αλλά ως εκτίμηση του για τα πολιτικά μελλούμενα. Βάζει κι αυτό το «ίσως» στην μέση της πρότασης, για να έχει ήσυχο το κεφάλι του. Στο οποίο κεφάλι του, ξέρω ακριβώς τι έχει μέσα.

Ειλικρινά δεν θα 'θελα να είμαι στην θέση του Σταϊκούρα. Έχω ακούσει όλων των ειδών τις απίθανες προβλέψεις για την ύφεση του 2020. Από 22,5% μέχρι 4%, ανάλογα με το ποιος το λέει και τι οικονομετρικά μοντέλα χρησιμοποιεί. Αδύνατο να βγάλω άκρη. Κατανοώ βέβαια ότι οι άγνωστοι χ της εξίσωσης είναι πάρα πολλοί, αλλά και πάλι βρισκόμαστε μπροστά στον θάνατο της μακροοικονομίας.

Έχετε καμιά αμφιβολία για το αόρατο ιερατείο που συνέταξε το περισπούδαστο κείμενο που εξηγεί ότι η Ελλάδα κατά τύχη δεν έγινε Ιταλία κατά την διάρκεια της πανδημίας; Ρίξτε μια ματιά σε κείνους που θεωρούν το διορθωμένο θέμα των vouchers σοβαρότερο από το συνολικό πακέτο στήριξης της ελληνικής οικονομίας, δείτε τους άλλους που την πέφτουν στον Τσιόδρα και θα αναγνωρίσετε αμέσως αυτούς που κάθισαν νύχτα και συνέταξαν αυτή την δήθεν επιστημονική σαχλαμάρα.

Τον ακούσατε στην Βουλή; Δεν εννοώ ούτε το ύφος της λυσσώδους ομιλίας του, ούτε όσα είπε για τα vouchers στα οποία αφιέρωσε τα τέσσερα πέμπτα του χρόνου του. Ρωτώ αν συνειδητοποιήσατε το 4% που δίνει περιθώριο στην κυβέρνηση, όσον αφορά την ύφεση του 2020. Το είπε καθαρά ο άνθρωπος. Μέχρι 4% ύφεση, εντάξει. Το παραπάνω θα είναι «έργο Μητσοτάκη». Γαλαντόμος ο Αλέξης, έτσι;

Το 2016 υλοποιήθηκε ένα πρόγραμμα τηλεκατάρτισης μέσω ΚΕΚ, το οποίο προέβλεπε ότι οι συμμετέχοντες θα τηλεκαταρτίζονταν είκοσι δύο ώρες την ημέρα. Πήραν τα λεφτουδάκια οι «καταρτιζόμενοι», το ΚΕΚ τσίμπησε τα δικά του και το Συριζοϋπουργείο εργασίας υπέγραψε ότι το πρόγραμμα «ολοκληρώθηκε επιτυχώς».

Διαβάσατε τα νέα για το καινούριο εργοστάσιο παραγωγής υγειονομικών μασκών στην Λάρισα; Αξίζει τον κόπο, πιστέψτε με. Το έφτιαξε η Lariplast μαζί με τον όμιλο Animus, μέσα σε χρόνο ρεκόρ. Μέσα σε έναν μόλις μήνα, αγοράστηκαν μηχανήματα από την Κίνα, μεταφέρθηκαν αεροπορικά, βγήκαν οι άδειες, ετοιμάστηκαν οι εγκαταστάσεις προσλήφθηκαν οι εργαζόμενοι και από τις αρχές Μαΐου τα μηχανήματα θ' αρχίσουν να παράγουν 300.000 μάσκες ημερησίως.

Έχουμε και λέμε: Η κυβέρνηση, με τα voucher των 600 ευρώ προς τους επιστήμονες, χαρίζει χρήμα στα ΚΕΚ. Επίσης στην αρχή της κρίσης αύξησε την ημερήσια αποζημίωση των ιδιωτικών ΜΕΘ από 800 στα 1600 ευρώ. Έδωσε 11 εκατομμύρια στα μέσα ενημέρωσης για διαφήμιση, ενώ επέτρεψε στους καναλάρχες να αναβάλλουν την φετινή πληρωμή της δόσης τους για τις τηλεοπτικές άδειες. Τέλος, κρατάνε τα λεφτά του μαξιλαριού και δεν τα δίνουν όλα τώρα «εμπροσθοβαρώς».

Απλώνονται χειρότερα κι από κορονοϊό σε γεμάτη εξέδρα χουλιγκάνων, όπου όλοι είναι αγκαλιά και τραγουδούν χοροπηδώντας επειδή πήραν το πρωτάθλημα. Ξεφυτρώνουν δέκα φορές πιο γρήγορα απ' όσο τα μανιτάρια στο δάσος μετά από φθινοπωρινή βροχή. Ο καθένας τους πετάει δέκα παραφυάδες και κάθε μια απ' αυτές με την σειρά της άλλες δέκα. Είναι η φυλή των «πάντως κάτι γίνεται».

«Μήπως αυτή η μονομέρεια της ελληνικής οικονομίας να στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στον τουρισμό, έφτασε στα όρια της;». Ωραίες σκέψεις σοβαρών ανθρώπων, με αφορμή την απρόσμενη κρίση. Τα γράφει τακτικά και ο Θανάσης Μαυρίδης στα άρθρα του. Μήπως να προσανατολιστούμε και κάπου αλλού πέραν του ήλιου, της θάλασσας και του τζατζικιού; Να φτιάξουμε βρε αδερφέ και κανένα εργοστάσιο.

Συνομιλώ με Συριζαίους για την πρωτοφανή κατάσταση που ζούμε, προσπαθώντας να αντιληφθώ τι συμβαίνει στα ενδότερα του μυαλού τους. Να καταλάβω πως βιώνουν την πολιτική πλευρά αυτής της πολύπλευρης υγειονομικής και οικονομικής κρίσης που έπεσε πάνω στα κεφάλια μας. Δεν είναι εύκολο να ανοιχτούν, προτιμούν να είναι κουμπωμένοι, κρύβοντας πίσω από υπεκφυγές και μισόλογα όσα πράγματι θα ήθελαν να πουν.

Τα βλέπω εγώ τα σημάδια να 'ρχονται. Κλεισμένοι ολημερίς και ολονυχτίς, δίχως να ξοδεύουμε για βενζίνες, εξόδους, ποτάκια, χαρτζιλίκια στα παιδιά, ρούχα, παπούτσια και κουρεία, δίχως πληρωμή εισφορών και δόσεων στην εφορία ή στην τράπεζα, όχι μόνο φαίνεται να μας φτάνει το 800άρι, αλλά στο τέλος θα κάνουμε και οικονομία. Μπορεί να βαριόμαστε μέσα στο σπίτι, αλλά μεταξύ μας οικονομικώς δεν είναι και τραγικά τα πράγματα. Δεν θα ναι άσχημα να συνεχίσουμε έτσι.

Όλοι ομνύουμε σ' ένα ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ. Και κατακεραυνώνουμε την άτολμη Ευρώπη που αποδεικνύεται ανίκανη να πάρει μια τέτοια γενναία απόφαση. Και κατακεραυνώνουμε δυο φορές τους Γερμανούς (μαζί με τους βόρειους δορυφόρους τους) που ακόμα και για τα σαφώς λιγότερα (σε σύγκριση με το δικό μας φανταστικό σχέδιο Μάρσαλ) χρήματα που τελικά δίνουν, απαιτούν να συνοδεύονται με όρους και προϋποθέσεις. Δηλαδή μνημόνια.

Οφείλω να ομολογήσω ότι παρά τις άσχημες προοπτικές που διαφαίνονται στα δημόσια και ιδιωτικά οικονομικά για την μετά κορονοϊό εποχή, βαθιά εντός μου έχω μια αλλόκοτη αισιοδοξία για το μέλλον. Ο λόγος είναι ένας και μοναδικός. Συζητώντας με γνωστούς, φίλους και τυχαίους ανθρώπους, για πρώτη φορά συναντώ γύρω μου έναν ρεαλισμό κι έναν ορθολογισμό που με καταπλήσσει. Πώς να το πω, εσχάτως με εντυπωσιάζουν οι συν-Έλληνες.

Με βάση την μελέτη της ιστορίας, μπορώ να διακινδυνέψω κάποιες προβλέψεις που αφορούν την εν γένει στάση των Γερμανών στο ζήτημα του Ευρο-ομολόγου. Μην ακούτε για Ολλανδίες ή Αυστρίες που εμφανίζονται σ? αυτή την συγκυρία οι σκληρότερες της Ευρωζώνης, στην πραγματικότητα το κλειδί το κρατά το Βερολίνο.

Τώρα εγώ θα το γράψω κι ας τσαντιστείτε. Εμένα οι προτάσεις του Αλέξη για την στήριξη της οικονομίας με εξέπληξαν ευχάριστα. Διότι όταν οι Συριζαίοι αποφασίσουν να κάτσουν κάτω και να φτιάξουν ένα πρόγραμμα, το κάνουν μια και καλή. Ανοίγουν το τσουβάλι με τα λεφτά κι αρχίζουν να σκορπάνε λες και είναι η FED που έχει το μηχάνημα εκτύπωσης εκατοδόλαρων. Ενώ αυτή την φορά, τους έπιασε φαίνεται τσιγκουνιά.