Χθες περάσαμε όλο το πρωινό επικοινωνώντας με παλαιούς και έμπειρους δημοσιογράφους απευθύνοντάς τους την ίδια ερώτηση: «Θυμάσαι ποτέ Πρωθυπουργό που να μην αγαπούσε τον ελληνικό λαό; Το ‘80 που το κλίμα ήταν πάλι πολύ τεταμένο, που τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη ήταν στην ημερήσια διάταξη, θυμάσαι τον Παπανδρέου ή τον Μητσοτάκη να τα βάζουν με το λαό;».\r\n\r\n

Ας είμαστε ειλικρινείς. Είναι κάτι σαν πολιτισμικό χαρακτηριστικό, κάτι σαν λαϊκή δοξασία το να δηλώνεις δυστυχής και πένης ακόμα κι όταν ευημερείς. Υπάρχει και το σχετικό ανέκδοτο αυτοσαρκαστικού χαρακτήρα: «Ρωτάς ένα νεοέλληνα τι κάνει και αμέσως παίρνει ύφος μισοκακόμοιρο για να σου απαντήσει: «Ε, τι να κάνω μωρέ; Μπορείς ποτέ να πεις ότι είσαι καλά»;

Η κυβέρνηση μας έχει προσβάλλει βαθιά και με τρόπο πρωτοφανή στα χρονικά της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Το ότι υποτίμησε τη νοημοσύνη μας αφορά πρωτίστως αυτούς που την ψήφισαν, η στάση που κράτησε όμως σε μια σειρά από ζητήματα υπερβαίνει κατά πολύ τις αντιπαραθέσεις και τις κλασικές διαχωριστικές γραμμές μέσα στην κοινωνία.

Όσα ακούμε και διαβάζουμε από τους υποστηρικτές του δικτάτορα Μαδούρο δεν εκπλήσσουν κανένα που έχει απορρίψει την αριστερά ως κοσμοθεωρία, χωρίς να χρειαστεί να τη δει να κυβερνά για να καταλάβει περί τίνος, ακριβώς, πρόκειται. Το αριστερό σύμπαν δομείται πάνω σε πλήθος λογικών χασμάτων, αυθαίρετων παραδοχών, υποθέσεων με βαθιά συναισθηματικό υπόβαθρο και πάνω απ΄όλα πάνω στον πολιτικό σχετικισμό.\r\n

Όσα χρόνια αρθρογραφούμε και παρεμβαίνουμε με σχόλια στη δημόσια συζήτηση επιχειρηματολογούμε, μεταξύ άλλων, πάνω στην ιδέα ότι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στη ζωή ενός υγιούς ανθρώπου είναι να βρεθεί πρόσφυγας ή οικονομικός μετανάστης. Να βρεθεί δηλαδή να ζει σε μια ξένη στον ίδιο κοινωνία, ακόμα και την πιο φιλόξενη, χωρίς να είναι ένας από τους stakeholders της,

Θα περίμενε κανείς ότι έντεκα χρόνια μετά την εκλογική επιτυχία της Χρυσής Αυγής και το πλήθος των αναλύσεων που έχουν δημοσιευθεί για την αντιμετώπιση του ακροδεξιού εξτρεμισμού, μετά από το πλήθος των δημόσιων συζητήσεων που έχουν διοργανωθεί, μετά τον όγκο της «φιλολογίας» που παρήγαγε η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και η παραπομπή σε δίκη των κορυφαίων στελεχών της οργάνωσης, θα είχαμε καταλάβει κάποια πράγματα.\r\n\r\n

Δεν έχει περάσει δα και τόσος καιρός από τις Πλατείες της Αγανάκτησης για να έχουμε ξεχάσει την ανθρωπογεωγραφία τους και τη σημειολογία τους. Είναι αυτοί που εκπροσωπούνται στην κυβερνητική πλειοψηφία από τον κ.Πολάκη. Αυτοί που αποκαλούσαν τον Σόιμπλε «σακάτη», ντύνονταν με στολές των Ναζί για να υποδεχτούν τη Μέρκελ ενώ οι ίδιοι πόζαραν με το χέρι προτεταμένο σε ναζιστικό χαιρετισμό για να κάνουν πλάκα.

Οι επαγγελματίες της επικοινωνίας μπορούν να βεβαιώσουν ότι αυτό που τελικά καθορίζει τη φύση και την ταυτότητα ενός μηνύματος είναι οι τόνοι, το tonality όπως λέγεται στην ορολογία του marketing. Σε κάθε μήνυμα τους τόνους τους προσδιορίζουν τα χρώματα στα γραφιστικά αλλά κυρίως ο ήχος που το συνοδεύει, είτε πρόκειται για το speakage δηλαδή τη φωνή που ακούμε στα διαφημιστικά σποτ είτε για τη μουσική.

Όσοι από εμάς σήμερα έχουμε τη γενναιότητα να ψηφίζουμε με μόνο κριτήριο το καλό της πατρίδας χωρίς να επιτρέπουμε οι θεμελιώδεις ιδεολογικές μας αρχές να γίνουν τείχη απομόνωσης στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας, δεν απολαμβάνουμε της ίδιας «ασυλίας» με τους βουλευτές που ξαφνικά αποκτούν συνείδηση κι ας μην λογοδοτούμε σε κάποιο εκλογικό σώμα.

Την εποχή του αντιμνημονίου, το 2011-2012 δηλαδή, αν άκουγες μια πολιτική εκπομπή χωρίς να ξέρεις ποιοι συνομιλούν και χωρίς να τους βλέπεις, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσεις τους χρυσαυγίτες από τους συριζαίους αν το θέμα της συζήτησης ήταν η οικονομία. Στα θέματα της οικονομίας και της καθημερινότητας η ομοιογένεια στο λόγο τους ήταν σοκαριστική.

Διαβάσαμε άρθρα και σχόλια στο Facebook που με ύφος περισπούδαστο και υποκρινόμενοι, σταθερά, τους μετριοπαθείς επισήμαιναν πόσο «ώριμη» αποδείχθηκε η γαλλική αντιπολίτευση την επομένη της πυρκαγιάς στη Notre Dame γιατί δεν έσπευσε να ζητήσει παραιτήσεις. Τι κι αν η κυβέρνηση Μακρόν δεν επιδόθηκε στα αίσχη που ζήσαμε εμείς εδώ; Η συζήτηση δεν είχε να κάνει καθόλου με τα γεγονότα στο Παρίσι. Στόχος τους ήταν να προσβάλλουν για πολλοστή φορά τα θύματα στο Μάτι.

Για ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου που ανήκει εδώ και δεκαετίες στο φιλελεύθερο και ευρύτερα προοδευτικό χώρο, ο Δημήτρης Καιρίδης είναι αντιπαθής εξαιτίας της τηλεοπτικής του παρουσίας. Οι αντιπολιτευτικοί του τόνοι αλλά και η σπουδή του να προσφέρει «υπηρεσίες αντιπολίτευσης» είναι «κόντρα ρόλος» για κάθε πανεπιστημιακό που θέλει να τον αντιμετωπίζουν ως σοβαρό.

Τα βρίσκουμε όταν ερχόμαστε στη ζωή και τα αφήνουμε στο ίδιο σημείο να στέκουν μόλις φύγουμε, γενιές επί γενεών με αποτέλεσμα, τα μνημεία της πολιτιστικής κληρονομιάς, να μας δημιουργούν την εντύπωση ότι έχουν κάνει κάποια μυστική συμφωνία με το χρόνο ώστε εκείνος να μην ασχολείται μαζί τους.

Την προηγούμενη εβδομάδα άλλος ένα κρατούμενος σε φυλακή έχασε τη ζωή του με τραγικό τρόπο: ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από συγκρατούμενό του. Σύμφωνα με ανεπίσημα στοιχεία των σωφρονιστικών υπαλλήλων που δημοσιεύτηκαν πριν από λίγες ημέρες, το θύμα στις φυλακές των Τρικάλων όπου και συνέβη το γεγονός, ήταν ο εκατοστός τεσσαρακοστός έκτος νεκρός τρόφιμος των φυλακών από το 2015.

Υπάρχουν κάποιοι κύκλοι στην Ευρώπη που χορτάτοι και ασφαλείς μέσα στη λειτουργική δυτική δημοκρατία που ζουν, βλέπουν την Ελλάδα είτε ως εργαστήριο με τους Έλληνες για πειραματόζωα είτε ως μια Ντίσνεϊλαντ του Αριστερισμού όπου κάθε λογής φυντάνι την επισκέπτεται για «να ξεχαρμανιάσει» στα διαλείμματα της τακτοποιημένης ζωής του. Οι κύκλοι αυτοί ενδιαφέρονται για την Ελλάδα όσο αυτή λειτουργεί ως πεδίο δυνητικής εκπλήρωσης κάθε επαναστατικής ονείρωξης.

Όταν οι άνθρωποι ζουν σε κοινωνίες που οι μηχανισμοί της δικαιοσύνης λειτουργούν και το δίκαιο αποδίδεται, τότε μπορούν να βλέπουν το παρελθόν τους ως πηγή έμπνευσης και όχι ως πρόσχημα διχασμού, δεν αισθάνονται αδικημένοι και ως εκ τούτου δεν τοποθετούν τους εαυτούς τους στο περιθώριο της κοινωνίας. Χωρίς τη δικαιοσύνη κάθε πολιτικό όραμα, κάθε προγραμματική διακήρυξη είναι κενή νοήματος.

Χωρίς τις ψήφους του κυβερνητικού εταίρου του ΣΥΡΙΖΑ το τζαμί στον Βοτανικό είναι πλέον γεγονός και η λειτουργία του θα ξεκινήσει μετά το Πάσχα. Για μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου το θρησκευτικό αίσθημα είναι ισχυρό και επιδεικνύεται δημοσίως με κάθε ευκαιρία, ήταν πραγματικά περίεργο που υπήρξαν τόσο πολλές αντιστάσεις στη δημιουργία χώρου λατρείας για τους πιστούς μια μονοθεϊστικής θρησκείας στην πρωτεύουσα της χώρας.

Σχολιάζοντας τις εξελίξεις στην «Υπόθεση Novartis» ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αφού επεσήμανε ότι το σκάνδαλο αφορά αυτούς που το μεθόδευσαν, κατέληξε στην εξής παρατήρηση: «Αποτελεί προσβολή του πολιτεύματος και ως εκ τούτου δεν έχουμε δικαίωμα να το υποβαθμίσουμε ή να το λησμονήσουμε. Δεν αφορά όσους θίχτηκαν προσωπικά αλλά τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου».

Μια καλή ιδέα για όσους άρχισαν να ασχολούνται με την πολιτική μόλις απέκτησαν λογαριασμό χρήστη του facebook και τους αρέσει να σχολιάζουν τα τεκταινόμενα της πολιτικής επικαιρότητας και να κρίνουν τις στρατηγικές των κομμάτων (οι επαγγελματίες τους αποκαλούν χαϊδευτικά «Μουρίνιο του πληκτρολογίου») είναι να παρατηρούν με τι επιλέγουν να ασχολούνται συστηματικά οι πολιτικοί αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων.

Σε περιβάλλον μεγαλούπολης του δυτικού κόσμου ο πεζός στην Αθήνα πρέπει να είναι το πιο κατατρεγμένο ον.\r\nΜηχανάκια παρκάρουν στα πεζοδρόμια, όταν δεν τα διασχίζουν με ταχύτητα με τον οδηγό τους να κορνάρει και να καθυβρίζει όποιον τολμήσει ακόμα και να τον κοιτάξει στραβά. Μας προκαλεί σοκ το γεγονός ότι τίθεται θέμα συζήτησης για το αν στην Αθήνα μπορούμε να ζήσουμε και με τα πατίνια πάνω στα πεζοδρόμια.

Η παραίτηση του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου κ.Γιώργου Σταυρόπουλου ο οποίος κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι επιχειρεί να αλλοιώσει τη σύνθεση της επιτροπής προς όφελός της, μεταθέτει το ζήτημα σε άλλα επίπεδα αποκαλύπτοντας και τον πραγματικό στόχο ορισμένων δικαιωματικών που ήταν να μετατρέψουν τις οργανώσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου σε παραμάγαζα του ΣΥΡΙΖΑ.\r\n\r\n\r\n

Ο θάνατος του Βασίλη Λυριτζή ήταν η αφορμή να συνειδητοποιήσουμε πόσο μας έχουν λείψει οι πολιτικές εκπομπές όπως αυτή που έκανε για χρόνια με τον Δημήτρη Οικονόμου. Εκπομπές όπου οι συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από την πολιτική και δεν εξαντλούνταν σε πολύωρες «αναλύσεις» για το πότε θα κάνει ο κ. Τσίπρας εκλογές, ποιο είναι το μέλλον της Παπακώστα και της Κουντουρά, τι έγραψε στο facebook ο κ. Πολάκης.

Αν σε άλλη δυτική χώρα ο πρόεδρος του Κεντροδεξιού κόμματος και Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έδινε την υπόσχεση ότι θα πολιτευόταν με τρόπο τέτοιο ώστε όλοι οι πολίτες στη χώρα του να έχουν ίδιες ευκαιρίες, πέρα από την αίσθηση που θα δημιουργούσε η δήλωση αυτή, για τους λόγους που θα αναλύσουμε στη συνέχεια, θα καταλάμβανε τη δημόσια συζήτηση για πολύ καιρό και θα προκαλούσε ένα μεγάλο όγκο αρθρογραφίας.

Όλες οι εκλογικές διαδικασίες σε εθνική κλίμακα, ακόμα κι αυτές ανά «ειδικό κοινό» (φοιτητικές εκλογές,εκλογές συνδικαλιστικών οργάνων) που θα πραγματοποιηθούν πριν από τις εθνικές εκλογές, λαμβάνουν αυτομάτως «δημοψηφισματικό χαρακτήρα». Έτσι συνέβαινε πάντα και έτσι θα συμβαίνει.\r\n