Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Υπάρχουν κάποιοι κύκλοι στην Ευρώπη που χορτάτοι και ασφαλείς μέσα στη λειτουργική δυτική δημοκρατία που ζουν, βλέπουν την Ελλάδα είτε ως εργαστήριο με τους Έλληνες για πειραματόζωα είτε ως μια Ντίσνεϊλαντ του Αριστερισμού όπου κάθε λογής φυντάνι την επισκέπτεται για «να ξεχαρμανιάσει» στα διαλείμματα της τακτοποιημένης ζωής του. Οι κύκλοι αυτοί ενδιαφέρονται για την Ελλάδα όσο αυτή λειτουργεί ως πεδίο δυνητικής εκπλήρωσης κάθε επαναστατικής ονείρωξης.
Τα τελευταία χρόνια αυτή τη νοοτροπία την έχουμε γνωρίσει αρκετά καλά. Από την οιονεί δημοσιογραφία του Πολ Μέισον και των υπολοίπων του είδους του, μέχρι τα τουριστικά πακέτα που διαφημίζονται στις μητροπόλεις της Ευρώπης προσφέροντας τουρ στα «εξωτικά και αναρχικά Εξάρχεια». Για κάποιους είναι αδιάφορο αν η Ελλάδα μετά από δέκα χρόνια κρίσης παραμένει φτωχή. Σημασία έχει να δείχνει επαναστατημένη.
Κι αν οι Πολ Μέισον του κόσμου είναι στην πραγματικότητα νούλες δεν ισχύει το ίδιο για τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, ένα δημιουργό που εν πολλοίς καθόρισε τον πολιτικό κινηματογράφο ως είδος αφηγούμενος με τρόπο συγκλονιστικό συναντήσεις καθημερινών ανθρώπων με την ιστορία και την απόφασή τους να ορθώσουν το ανάστημα τους στον αυταρχισμό και στην πιο ακραία του εκδοχή ακόμα, συχνά με συντριπτικές γι'' αυτούς συνέπειες.
Οπότε μόνον έκπληξη δεν πρέπει να προκαλεί ο σάλος που δημιουργήθηκε με αφορμή τη νόμιμη απόφαση να του επιστραφούν φόροι της παραγωγής της ταινίας «Adults in the Room» αφού ο ίδιος υπέβαλε τη σχετική αίτηση.
Το θέμα έχει δύο βασικές παραμέτρους. Ο Κώστας Γαβράς καταρχάς δέχεται κριτική γιατί ζήτησε από ένα πτωχευμένο κράτος να του επιστραφούν οι φόροι της παραγωγής της ταινίας του, ένα αίτημα που ικανοποιήθηκε αμέσως ενώ οι οφειλές του δημοσίου στους ιδιώτες εκκρεμούν ακόμα και είναι και μνημονιακή υποχρέωση δηλαδή όρος του τρίτου δανείου που ζητήσαμε εξαιτίας του ήρωα της ταινίας του κ.Γαβρά.
Ο κ.Γαβράς υπέβαλε το νόμιμο αίτημά του το οποίο υπέγραψε (νόμιμα κι αυτός με τη σειρά του) υπουργός της κυβέρνησης που πρωταγωνιστεί ως χαρακτήρας στην ταινία που έχει θέμα τα γεγονότα του α'εξαμήνου του 2015.
Δεν βλέπουμε κάποιο λογικό σφάλμα στην κριτική αυτή πολλώ μάλλον δε όταν το ζήτημα αφορά τους ανθρώπους και πρωταγωνιστές στην ταινία του ίδιου του Γαβρά που ήρθαν στην εξουσία κραδαίνοντας το ηθικό τους πλεονέκτημα.
Το δεύτερο σκέλος της κριτικής αφορά την επιλογή να ηρωοποιήσει τον άνθρωπο που στοίχισε στους ήδη πτωχευμένους Έλληνες 100 δισ., έκλεισε τις τράπεζες και έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.
Δεν αντιλαμβανόμαστε λοιπόν τι δεν καταλαβαίνουν όσοι αντιδρούν στο κύμα οργής που προκάλεσαν όλα αυτά και γιατί επικαλούνται το καλλιτεχνικό παρελθόν του Γαβρά ή μας θυμίζουν την αξία του. Αν όλα αυτά δεν ήταν γνωστά δεν θα είχαμε εξοργιστεί σε αυτό το βαθμό.
Η αλήθεια είναι ότι με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ έχει δημιουργηθεί μια αφόρητα τοξική ατμόσφαιρα που επιβαρύνεται συνεχώς και σε βαθμό που η έκκληση για επίδειξη μετριοπάθειας να είναι κενή νοήματος. Την ίδια στιγμή όμως δεν επιδεικνύει μετριοπάθεια όποιος υπερασπίζεται τα αδικαιολόγητα αλλά τύφλωση και αυτή έχει αρχίσει να γίνεται το ίδιο εξοργιστική.
