Του Jon Miltimore
Οι νόμοι περί κατώτατου μισθού επανήλθαν ξαφνικά στη μόδα. Σύμφωνα με την Εθνική Διάσκεψη Πολιτειακών Νομοθετικών Σωμάτων, 18 πολιτείες ξεκίνησαν το 2019 με έναν νέο κατώτατο μισθό. Έκτοτε, τρεις πολιτείες έχουν ψηφίσει νόμους που αυξάνουν τον κατώτατο μισθό στα 15 δολάρια την ώρα, ένα ποσό που η ομοσπονδιακή Βουλή επιδιώκει να καταστήσει πανεθνικό νόμο.
Το παλιό στοιχειώδες μάθημα των οικονομικών ότι, για να παραθέσουμε τον νομπελίστα οικονομολόγο Πωλ Κρούγκμαν από το 1998 “οι υψηλότεροι μισθοί μειώνουν τη ζήτηση για εργασία και συνεπώς οδηγούν σε ανεργία” δεν θεωρείται πλέον απρόσβλητο.
“Οικονομισμός”
Σε ένα άρθρο του το 2017 στο The Atlantic με τίτλο “The Curse of Econ 101” (Η κατάρα των βασικών οικονομικών), ο James Kwak χαρακτήρισε τη βασική οικονομική θεωρία ως ένα παράδειγμα “οικονομισμού” δηλαδή της “παραπλανητικής εφαρμογής των θεμελιωδών μαθημάτων των βασικών οικονομικών”.
Ο Κουάκ, καθηγητής νομικής στο πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ, είπε ότι τα ιστορικά δεδομένα καταδεικνύουν ότι δεν υπάρχει “κάποια προφανής σχέση ανάμεσα στον κατώτατο μισθό και την ανεργία”.
Παρά το ότι οι περισσότεροι οικονομολόγοι διαφωνούν με τον Κουάκ, αξίζει να σημειωθεί ότι η λέξη “περισσότεροι” δεν θα χρειαζόταν σ' αυτή την πρόταση λίγες δεκαετίες πριν. Σήμερα όμως χρειάζεται.
Οι περισσότεροι προοδευτικοί οικονομολόγοι βλέπουν, όπως και ο Κουάκ, με δυσπιστία τη σύνδεση ανάμεσα στον υψηλό κατώτατο μισθό και την ανεργία. Ως προς αυτό, διαφέρουν σε σχέση με τους προοδευτικούς προκατόχους τους.
Όπως επισημαίνει ο ερευνητής του Πρίνστον Thomas C. Leonard σε ένα επιστημονικό του άρθρο το 2005 με τίτλο “Eugenics and Economics in the Progressive Era” (Ευγονική και οικονομικά την εποχή του προοδευτισμού), οι πρώιμοι προοδευτικοί συνειδητοποιούσαν πλήρως ότι οι νόμοι περί κατώτατου μισθού προκαλούν την απώλεια θέσεων εργασίας. Μόνο που το έβλεπαν αυτό ως όφελος για την κοινωνία και όχι ως κοινωνικό δεινό.
Ο Λέοναρντ, συγγραφέας του βιβλίου Illiberal Reformers (Αντιφιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές), επισημαίνει ότι οι προοδευτικοί οικονομολόγοι και διανοούμενοι είδαν αυτή την απώλεια θέσεων εργασίας ως μια ευγονική υπηρεσία προς τον ευρύτερο πληθυσμό. Οι εργάτες χαμηλού μισθού, ιδίως οι έγχρωμοι, περιγράφονται με όρους υπανθρώπων, αντανακλώντας τον δημοφιλή κοινωνικό δαρβινισμό της εποχής. Όσοι λόγω των νόμων περί κατώτατου μισθού στερούνταν την εργασία τους μπορούσαν τουλάχιστον με μεγαλύτερη ευκολία να υποστούν φυλετικές διακρίσεις, στειρώσεις και εγκλεισμούς σε άσυλα - εφόσον τα στελέχη της διοίκησης δεν είχαν τους πόρους να τους “χορηγήσουν χλωροφόρμιο μια και καλή”.
Πρώιμα αποφθέγματα για τον κατώτατο μισθό και την απασχόληση
Ακολουθούν επτά αποφθέγματα που αποκαλύπτουν πώς οι πρώιμοι κοινωνικοί μεταρρυθμιστές έβλεπαν τον κατώτατο μισθό και τους “μη απασχολήσιμους”.
1 “Είναι πολύ καλύτερο θα θεσπίσουμε έναν νόμο περί κατώτατου μισθού ακόμη κι αν αυτός στερεί από αυτούς τους δύστυχους την εργασία. Καλύτερα το κράτος να στηρίζει πλήρως τους μη αποδοτικούς και να εμποδίζει την αναπαραγωγή και τον πολλαπλασιασμό τους, παρά να επιδοτεί την ανικανότητα και την ασυνετότητα, επιτρέποντάς τους να γεννούν περισσότερους από το είδος τους”
- Royal Meeker, ερευνητής του Πρίνστον και επίτροπος εργασίας του Γούντροου Ουίλσον, όπως καταγράφεται στο Political Science Quarterly, Vol. 25
2 “Πώς να αντιμετωπίσουμε τους μη απασχολήσιμους;” ρώτησε ο οικονομολόγος Frank Taussig. “Απλά να τους εξοντώσουμε”.
“Δεν έχουμε φτάσει το στάδιο όπου μπορούμε μια κι έξω να τους χορηγήσουμε χλωροφόρμιο. Όμως τουλάχιστον μπορούμε να τους διαχωρίσουμε από τον υπόλοιπο πληθυσμό, να τους κλείσουμε σε στρατόπεδα και άσυλα και να τους εμποδίσουμε να αναπαραγάγουν το είδος τους…”
- F.W. Taussig, Principles of Economics, Vol. 1
3 “Αν εξαλειφθούν (από τους κατώτατους μισθούς) οι αναποτελεσματικοί επιχειρηματίες, το ίδιο θα συμβεί και με τους αναποτελεσματικούς εργαζόμενους. Δεν προτίθεμαι να δω με ιδιαίτερη συμπάθεια καμία από αυτές τις δύο τάξεις. Η εξάλειψη των αναποτελεσματικών συμβαδίζει με την παραδοσιακή μας έμφαση στον ελεύθερο ανταγωνισμό, αλλά και με το πνεύμα και τις τάσεις των σύγχρονων κοινωνικών οικονομικών. Δεν υπάρχει κάποια πανάκεια που μπορεί να 'σώσει' τους ανίκανους παρά μόνο εις βάρος των φυσιολογικών ανθρώπων. Είναι ένα βάρος στην κοινωνία και στους παραγωγούς, όπου κι αν βρίσκονται”.
- A.B. Wolfe, American Economic Review, 1917
4 “Η ηλιθιότητα αναπαράγει την ηλιθιότητα, με την ίδια βεβαιότητα που οι άσπρες κότες αναπαράγουν άσπρα κοτόπουλα. Και υπό το καθεστώς του laissez-faire, δίνεται στην ηλιθιότητα η πλήρης δυνατότητα να αναπαραχθεί και μάλιστα σε ρυθμό πολύ ανώτερο από αυτόν του ικανού πληθυσμού”
- Κύριο άρθρο στο περιοδικό New Republic, 1916 (πιθανότατα γραμμένο από τον Herbert Croly)
5 O Henry Rogers Seager, διακεκριμένος προοδευτικός οικονομολόγος από το πανεπιστήμιο Κολούμπια, υποστήριζε ότι οι ικανοί εργαζόμενοι αξίζουν προστασία έναντι “του ανταγωνισμού από τον περιστασιακό εργαζόμενο και τον αλήτη”.
“Η λειτουργία της επιβολής κατώτατου μισθού απλώς θα επεκτείνει τον ορισμό των ελαττωματικών ώστε αυτός να συμπεριλάβει όλα τα άτομα που, ακόμη και αφού έλαβαν ειδική εκπαίδευση, παραμένουν ανίκανοι να φροντίσουν επαρκώς τον εαυτό τους… Αν θέλουμε να διατηρήσουμε μια φυλή που θα αποτελείται από ικανά, αποδοτικά και ανεξάρτητα άτομα και οικογενειακές ομάδες, θα πρέπει να τολμήσουμε να κόψουμε τις γραμμές κληρονομικότητας που έχουν αποδειχθεί ανεπιθύμητες μέσω της απομόνωσης ή της στείρωσης…”
- Henry Rogers Seager, ερευνητής στο Κολούμπια και στη μετέπειτα πρόεδρος της Ένωσης Αμερικανών Οικονομολόγων (American Economic Association), 1913 (από το “Eugenics and Economics in the Progressive Era”)
6 “Ο ανταγωνισμός των μισθών δεν σέβεται τις ανώτερες φυλές”, έγραψε ο οικονομολόγος του πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν John R. Commons στο βιβλίο του Races and Immigrants (Φυλές και μετανάστες, σ. 151). “Η φυλή με τις χαμηλότερες ανάγκες παίρνει τη θέση των άλλων”.
7 “Ο κατώτατος μισθός θα προστατέψει το επίπεδο ζωής των λευκών Αυστραλών από τον φθονερό ανταγωνισμό των έγχρωμων φυλών, και ιδίως των Κινέζων”.
- Arthur Holcombe του Χάρβαρντ, μέλος της Επιτροπής Κατώτατου Μισθού της Μασαχουσέτης, μιλώντας υπέρ της αυστραλιανής νομοθεσίας περί κατώτατου μισθού το 1912 (από το “Eugenics and Economics in the Progressive Era”)
--
O Jonathan Miltimore είναι υπεύθυνος έκδοσης του FEE.org.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στις 27 Αυγούστου 2019 και παρουσιάζεται στα ελληνικά με την άδεια του Foundation for Economic Education και τη συνεργασία του ΚΕΦίΜ - Μάρκος Δραγούμης.
