Με αφορμή την αποκάλυψη δικτύου παιδοβιαστών η κοινή γνώμη αντιλήφθηκε πως τα όρια της ηθικής κατάπτωσης κάποιων ανθρώπων δεν έχουν τέρμα. Και στην προκειμένη περίπτωση ο αποτροπιασμός γίνεται εντονότερος όταν μαθαίνουμε πως υπήρχε λίστα αναμονής. Ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο, μπροστά σε αυτή την εικόνα του ζόφου, μια εικόνα που στην εποχή του Διαδικτύου λειτουργεί πολλαπλασιαστικά.
Και σε αυτήν την απεχθή περίπτωση, όπως και σε άλλες εξίσου απεχθείς περιπτώσεις κατά το παρελθόν, αναζητήθηκε η πολιτική ταυτότητα των φερόμενων ως δραστών ώστε στη συνέχεια να υπάρξει η σχετική πολιτική εκμετάλλευση. Σε αυτή την πρακτική καταφεύγουν κυρίως στο Διαδίκτυο οι υποστηρικτές του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξ αρχής πως αποδεκτή σύνδεση μεταξύ της πολιτικής ταυτότητας και της ειδεχθούς πράξης υπάρχει μόνον όταν η ειδεχθής πράξη σχετίζεται με την πολιτική ταυτότητα του δράστη. Όταν απορρέει από αυτήν. Σε κάθε άλλη περίπτωση πρόκειται για έναν λαϊκισμό που, πέραν όλων των άλλων, προδίδει και ένδεια πολιτικού λόγου. Η πολιτικοποίηση της ηθικής είναι ίδιον των ολοκληρωτικών καθεστώτων που αποδίδουν συνολικά στους αντιπάλους τους— τους οποίους έχουν βαφτίσει «εχθρούς»--ιδιότητες που προκαλούν τον αποτροπιασμό στην κοινή γνώμη, με προφανή σκοπό την ηθική τους εξόντωση. Όταν κάποιος εξοντώνεται ηθικά, συγχρόνως εξοντώνεται και πολιτικά.
Εξάλλου, όταν υπερτονίζουμε την πολιτική διάσταση μιας τέτοιας αποκρουστικής πράξης εξ αντικειμένου αποδυναμώνουμε την ηθική απαξία της, καθώς η προσοχή μας στρέφεται στην πολιτική εκμετάλλευση και όχι στην πράξη καθ΄εαυτή.
Στα δημοκρατικά πολιτεύματα όλες αυτές οι πράξεις οφείλουν να μείνουν, εξατομικευμένα, στον χώρο της ποινικής Δικαιοσύνης. Με αυτόν τον τρόπο προστατεύεται πρωτίστως το πολίτευμα, καθώς είναι απολύτως λογικό η πολιτική ταυτότητα των δραστών, όπου υπάρχει, να ποικίλλει.
Αλίμονο αν κάναμε κάθε φορά τη σύνδεση της αποτρόπαιης πράξης τους με την πολιτική τους ταυτότητα. Το αποτέλεσμα θα ήταν—στην εποχή του Διαδικτύου—η πλήρης ισοπέδωση των πάντων και ο απλός πολίτης θα έμενε με τη στυφή γεύση «όλοι ίδιοι είναι». Είναι αυτονόητο νομίζω πως ο πολιτικός δεν οφείλει να γνωρίζει την προσωπική ζωή του κάθε πολίτη ή του κάθε πολιτικού φίλου με τον οποίον φωτογραφίζεται ή ανταλλάσσει χειραψία. Εννοείται, βεβαίως, από την άλλη μεριά πως η πολιτική ταυτότητα του φερόμενου ως δράστη δε θα πρέπει να αφήσει καμιά υπόνοια για επιχείρηση συγκάλυψης των πράξεων του. Γιατί η πολιτικοποίηση της ηθικής έχει και αυτήν την εξίσου διαβρωτική διάσταση, που αποσταθεροποιεί τη σχέση του πολίτη με το πολιτικό σύστημα.
Όσοι προσπαθούν να επενδύσουν πολιτικά στην υπόθεση του παιδοβιαστή πιθανόν αύριο να το βρουν μπροστά τους. Και δυστυχώς δεν επενδύουν μόνον τα βοθρολύματα του Διαδικτύου, αλλά και επώνυμοι δημοσιογράφοι και κάποια—ευτυχώς λίγα—στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
