Ένα βιβλίο που αποτελεί το πέρασμα από τον ένα στον άλλο αιώνα: ο Κυβερνοχώρος και η ανθρώπινη εγκληματική φύση, η διάνοια και το σώμα. Το καλό και το κακό, η γέννηση και ο θάνατος που αποτελούν αυτό το υπέροχο ένα ενιαίο. Ο Κόσμος μας και οι κρυμμένοι αρμοί του.
Pierre Ducrozet «Η ανακάλυψη των σωμάτων», Μετάφραση: Δημήτρης Δημακόπουλος, εκδ. Πόλις, σελ. 372
Θα μπορούσε να είναι ένας κύκλος, η αιώνια επιστροφή. Το πέρασμά μας από τον ένα αιώνα στον άλλον. Η επώδυνη ωστόσο και συναρπαστική ανθρώπινη διαδρομή από τη κρατική βία σε μια επιστημονική βία απάνθρωπη με σκοπό ένα καλύτερο αύριο. Η αναζήτηση της ολότητας από τον άνθρωπο μαθημένο σε έναν κόσμο κατακερματισμένο. Το χαμένο μας κέντρο όπου κι αν προσκυνάει ο καθείς, Θεό, Φύση, Διαδίκτυο, Σύμπαν. Θα μπορούσε να είναι το σώμα και το πνεύμα του ανθρώπου όποτε αλλάζουν θέση ή επιτέλους ενώνονται στο ενιαίο.
Κι αν σας φαίνονται όλα αυτά τόσο… τεχνάσματα διανοητικά, θα απολαύσετε ένα σύγχρονο Κέρουακ που διασχίζοντας την Αμερική διαρρηγνύει τα Σύνορα του Κόσμου. Ένα αληθινό θρίλερ από έναν ποιητή που διαθέτει όλα τα φόντα και ενός ιδιοφυούς τρελού επιστήμονα.
Θα μπορούσε να είναι και το νέο μυθιστόρημα, διότι ο Pierre Ducrozet το πέτυχε εκείνο που προσδοκούσε: «ένα μυθιστόρημα χωρίς κέντρο, φτιαγμένο από πτυχώσεις και διόδους, από συνδέσμους και υπερκείμενα, που καθρεφτίζει την κίνηση του σύγχρονου κόσμου, επιλέγοντας το Ίντερνετ ως θέμα και μορφή».
Στις σελίδες του, το Μεξικό και η εγκληματική του αστυνομία. Η δολοφονία 43 φοιτητών και η φυγή του καθηγητή τους, ιδιοφυία της πληροφορικής, πέρα από τα σύνορα προσδοκώντας την γη της Επαγγελίας. Τρελαμένοι πλούσιοι, χαρισματικοί βιολόγοι, άνθρωποι πειραματόζωα, χαρισματικοί χάκερ, Anonymous αλλά και όσα θα θέλαμε να μάθουμε για το Google, τα hackerspace, τη NeXT, τα βλαστοκύτταρα, τη Χιροσίμα και την εξίσωση της ζωής όπως αποδεικνύεται μονάχα μέσα απ’ τον θάνατο: «Μέσα στην καρδιά της καταστροφής, ανακαλύπτεται, κρυμμένο στην πιο μύχια πτυχή του ανθρώπινου σώματος, το μυστικό της ταυτότητάς του και της διαρκούς αναγέννησής του».
«Στην αρχή ο πηλός είναι άμορφος, είναι μια αδιαμόρφωτη μάζα κι αυτό που επιτρέπει στον ανθρώπινο οργανισμό να πλάσει τον εαυτό του είναι ο θάνατος των κυττάρων. Χάνοντας κύτταρα αυτή η άμορφη μάζα αποκτά άκρα, όργανα, σχήμα. Αν δεν πέθαιναν τα κύτταρα του εμβρύου, δεν θα σχηματιζόταν ποτέ το σώμα του βρέφους». Εξ αρχής είναι ο θάνατος που γεννά τη ζωή με την μορφή που την ξέρουμε.
Ας δούμε, όμως, την υπόθεση: Μεξικό, Ιγουάλα, 26 Σεπτεμβρίου 2014. Η αστυνομία απάγει και δολοφονεί σαράντα τρεις φοιτητές από την Αγιοτσινάπα. Ο Άλβαρο γλιτώνει από τη σφαγή και διαφεύγει στις ΗΠΑ. Ιδιοφυΐα στην πληροφορική, πέφτει στα χέρια ενός μεγιστάνα του Ίντερνετ, χρηματοδότη και κήρυκα του τρανσουμανισμού, ο οποίος επιδιώκει, μέσω της βιοτεχνολογίας, να παρατείνει επ’ άπειρον τη ζωή του ίδιου και των πάμπλουτων φίλων του της Σίλικον Βάλλεϋ• ονειρεύεται την αθανασία και φαντασιώνεται εγκεφάλους φορτωμένους σε σκληρούς δίσκους και ανθρώπους χωρίς σώμα. Ο Άλβαρο θα προσπαθήσει, για μία ακόμα φορά στη ζωή του, να αντισταθεί. Και δεν θα είναι μόνος του, αφού θα βρει συμμάχους στις τάξεις των χάκερ, τούτων των ελεύθερων πειρατών του 21ου αιώνα.
Και εδώ ακριβώς σε αυτό το σημείο, όλα τα πρόσωπα του βιβλίου, μας θυμίζουν τον «Παράξενο Τζων» του Στάμπλετον. Πλάσματα που βρίσκονται στις τέσσερις άκρες του Κόσμου, αδέξια όσον αφορά τον παλιό κόσμο και αποσυνάγωγα, με ειδικές δεξιότητες που ονειρεύονται έναν καινούργιο όμορφο κόσμο. Ένα κόσμο κάπως ιδεατό, αλλά απ’ ότι αποδεικνύεται κάθε άλλο παρά ουτοπικό, που θυμίζει έντονα Σπήλαιο των Ιδεών και την Πλατωνική Πολιτεία. Ωστόσο, άνθρωπος είναι ο διαχειριστής και όσον αφορά την πραγμάτωσή του κατρακυλά, αποτελώντας σε χρόνο ρεκόρ ήδη Χαμένο Παράδεισο.
Διότι και αυτό το σύμπαν, οι έμποροι του Ίντερνετ το απομακρύνουν από τα αρχικά δημοκρατικά του ιδεώδη.
Και σ’ αυτό το σημείο, συγγραφέας χρησιμοποιώντας κώδικες αστυνομικού και θρίλερ που για μας τους μη γνώστες θυμίζει σε σημεία του επιστημονική φαντασία, η έκδηλη μάχη Καλού και Κακού είτε αφορά τον παλιό ή τον καινούργιο αιώνα, θα θέσει σχεδόν πανομοιότυπα τα παλιά μας διλήμματα, για τη ζωή και τον θάνατο, το ηθικό και το ανήθικο, το δημοκρατικό και το φασιστικό, την ελευθερία και τις απαγορεύσεις λόγω των συνθηκών: για την αγάπη, την διάνοια και το σώμα στο σύγχρονο κόσμο. Διότι τίποτε, τελικά, δεν πραγματοποιείται ως εκείνο που επινοήθηκε: «Όπως όλος ο κόσμος, ο Βέρνερ ζει τον πυρετό του Ψυχρού πολέμου, στον ρυθμό της εναλλαγής των περιόδων παροξυσμού της ύφεσης. Ή μάλλον, για να πούμε την αλήθεια, κάπως λιγότερο από τους άλλους, επειδή κλείνει την πόρτα και αφοσιώνεται ολοένα και περισσότερο στην ομορφιά των καλωδίων και των ροών. Διαβλέπει τώρα όλο και πιο καθαρά τη μορφή ενός κόσμου χωρίς πολέμους, χωρίς ταξιακή διαστρωμάτωση, χωρίς διαρκείς τριβές, όπου, χάρη στην ελεύθερη κυκλοφορία της γνώσης και τη νοημοσύνη, ο άνθρωπος θα ξεφύγει αβίαστα από τη φρίκη της Ιστορίας. Σε ένα καινούργιο άρθρο που θα δημοσιευτεί τον Ιανουάριο του 1978, αυτό τον χώρο που οραματίζεται στις φαντασιώσεις του θα τον ονομάσει κυβερνοχώρο. Ένας κόσμος χωρίς πάνω κάτω, χωρίς σύνορα, χωρίς εμφανή υλική υπόσταση, αν και πλήρως συνυφασμένος με τον πραγματικό κόσμο, χωρίς κοινωνική, πολιτική, οικονομική, έμφυλη εξουσία, που περικλείει στο εσωτερικό του, καθιστώντας το προσιτό σε όλους, το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης.»
Το αποτέλεσμα, ένα απολαυστικό νουάρ μυθιστόρημα που, όμως, είναι η ζωή μας, μυητικό όσον αφορά το πέρασμα από την παλιά στην καινούργια εποχή στην οποία εντούτοις μεταβιβάζεται όλη η ανθρώπινη τραγωδία που φέρουμε μέσα μας. Το δικό μας DNA έχει και ο Κυβερνοχώρος. Με δική μας ηθική και νοοτροπία κινούμαστε και στα καινούργια νησιά, στους νέους κατακτημένους ωκεανούς κι ουρανούς. Ατμοσφαιρικό, κινηματογραφικό, με εγκιβωτισμένες ζωές ηρώων που υπερέβησαν πεπρωμένο και με τους μεν να ανακαλύπτουν στην πορεία τους και τον παράδεισο των άλλων. Επαναστατώντας οι παράξενοι Τζων του διαδικτύου θα ανακαλύψουν ότι όλα στον άνθρωπο, τελικά, είναι αγάπη, ελευθερία και σώμα. Γραμμένο φυσικά από έναν άνθρωπο του 21ου αιώνα: Ο Πιερ Ντυκροζέ γεννήθηκε στη Λυών το 1982. Έχει εργαστεί ως βιβλιοπώλης, έχει μεταφράσει βιβλία από τα αγγλικά και τα ισπανικά, έχει διδάξει στην École nationale supérieure des arts visuels de La Cambre, στις Βρυξέλλες, και είναι τακτικός αρθρογράφος στην εφημερίδα Libération.
Έχει δημοσιεύσει πέντε μυθιστορήματα. Η Ανακάλυψη των σωμάτων έχει τιμηθεί με το βραβείο de Flore και ήταν στην τελική λίστα υποψηφιοτήτων για το λογοτεχνικό βραβείο της εφημερίδας Le Monde. Ομολογημένες επιρροές του, ο φιλόσοφος Ζιλ Ντελέζ και οι μυθιστοριογράφοι Ντον ΝτεΛίλλο, Ρομπέρτο Μπολάνιο και Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας.
Ένα μυθιστόρημα που παρ’ όλη τη συναρπαστική πλοκή και θεματογραφία του, όσον αφορά τη λογοτεχνικότητά του, είναι πρωτίστως ποίηση, μουσικότητα, ρυθμός, δηλαδή, και εξαίρετη γλώσσα. Από έναν συγγραφέα που μπορεί ταυτοχρόνως να αντικρίζει με ενάργεια τη Λεπτομέρεια και το Όλον.
