Όταν ο Αλέξης Τσίπρας συνυπέγραφε από κοινού με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας και άλλους ηγέτες κομμάτων της αριστεράς της Ευρώπης, κυρίως δε της Λατινική Αμερικής, την Διακήρυξη της Λας Πας, δεν είχε προβλέψει την παταγώδη ήττα του Ισπανού συντρόφου στις εκλογές της Μαδρίτης. Ούτε και όταν χαιρέτιζε την «επικράτηση των προοδευτικών δυνάμεων στην Ισπανία και την κατάρρευση του δεξιού PP ως «μήνυμα ελπίδας» το 2019.
Οι σχέσεις των δύο προσώπων, που αναδείχθηκαν μέσα από τα κινήματα των αγανακτισμένων και τις αντιδράσεις στα μνημόνια και την οικονομική κρίση έτυχαν διακυμάνσεων, η πορεία τους εν μέρει κοινή φτάνοντας όμως πλέον στο ίδιο αποτέλεσμα. Εκπροσωπούν μια αριστερά που δεν αρέσει πια.
Η ήττα του Πάμπλο Ιγκλέσιας ο οποίος το 2015 μετά τις διθυραμβικές δηλώσεις για τη νίκη του Αλέξη Τσίπρα και τις κοινές εμφανίσεις σε προεκλογικές ομιλίες του δεύτερου, ήταν εκκωφαντική. Όχι τόσο για το αποτέλεσμα σε επίπεδο ποσοστών όσο για τη διαπίστωση που ο ίδιος φέρεται να έκανε ως προς την ανταπόκριση της ιδεολογίας που πρεσβεύει και της απόφασής του να αποσυρθεί από τον πολιτικό βίο της χώρας του.
Ο επικεφαλής των Podemos, είχε κατηγορήσει τον Αλέξη Τσίπρα ότι ως πρωθυπουργός έπραξε τα αντίθετα και συμβιβάστηκε με όσα κατήγγειλε και κατηγορούσε. Είχε φθάσει στο σημείο να αφαιρέσει προσωρινά μεν, ακόμη και κοινές φωτογραφίες, έφτασε όμως να υποστηρίζει την προεκλογική του εκστρατεία το 2019 και την ανάγκη να εκλεγεί εκ νέου πρωθυπουργός της χώρας.
Ο ίδιος άλλωστε την περίοδο εκείνη είχε βρεθεί στο κυβερνητικό σχήματα του σοσιαλιστή πρωθυπουργού της Ισπανίας και μάλιστα ως αντιπρόεδρος έχοντας καταφέρει να πάρει αρκετά υπουργεία της συγκυβέρνησης.
Η φρασεολογία και των δύο... άσπονδων φίλων κοινή. Μια μορφή λαϊκισμού με αριστερές απολήξεις και την... αντισυστημικότητα να κυριαρχεί όπως και το χάιδεμα των αυτιών προς όλους όσοι αντιδρούσαν στις κυβερνήσεις τους. Μια φρασεολογία που όμως πλέον δεν έχει αντίκρυσμα και δεν μαζεύει θεατές όπως στο παρελθόν ειδικά την περίοδο που τα κόμματά τους αναδείχθηκαν και θα έλεγε κανείς ανδρώθηκαν αν και ο Αλέξης Τσίπρας διέθετε κόμμα ιστορικών καταβολών που όμως απομακρύνθηκε από τους ιδρυτές και τους οραματιστές της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Στην Ισπανία, οι Μαδριλένοι έδειξαν την πόρτα της εξόδου στο πρόσωπο που ακολουθώντας του δρόμους της Γένοβα, αυτού που ο Τσίπρας και οι σύντροφοί του «περπάτησαν», βρέθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο και την ισπανική Βουλή φθάνοντας στη θέση του κυβερνητικού αντιπροέδρου ελέω συγκυβέρνησης. Όπως φέρεται να είπε σε υποστηρικτές του κόμματός του, «Νομίζω ότι είναι προφανές ότι σήμερα (...) δεν βοηθάω να ενώσω τους ανθρώπους»,
Στην Ελλάδα ο Αλέξης Τσίπρας κλείνει τα αυτιά στις εσωκομματικές φωνές και κυρίως στα μηνύματα των ψηφοφόρων ακόμη και του κόμματός του που περιγράφουν επί της ουσίας αυτό που η Μελίνα Μερκούρη φέρεται να είχε πει στον Ανδρέα Παπανδρέου: «πρόεδρε δεν αρέσουμε πια».
Με μια τακτική διχασμού που θυμίζει την ατάκα του ιδίου «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» και με διάθεση πόλωσης και δημιουργίας συνθηκών έντασης στο πολιτικό σκηνικό αλλά και σε επίπεδο κοινωνίας επιδιώκει για μικροκομματικούς λόγους να επανέλθει στο προσκήνιο μέσα από τα... πεζοδρόμια και τα... πολεμικά προσκλητήρια.
Και εμμένει σε αυτή τη λογική παρά τα περί αντιθέτου μηνύματα των πολιτών και μιας σημαντικής μερίδας ανθρώπων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και το 2019. Βέβαια, εν αντιθέσει με τον Πάμπλο Ιγλέσιας δεν είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει σε επίπεδο κάλπης το αποτέλεσμα της πολιτικής τακτικής που έχει επιλέξει.
Και στις δύο περιπτώσεις η ουσία είναι πως αυτού του είδους η αριστερά δεν αρέσει πια. Οι προσβάσεις της στο ευρύ κοινωνικό σύνολό έκλεισαν με την πάροδο της προηγούμενης δεκαετίας και την ανυπαρξία διλημμάτων που δημιουργήθηκαν με την οικονομική κρίση.
Στηρίχθηκαν σε λογικές Λατινικής Αμερικής ως θιασώτες μπολιβοριανών και άλλων επαναστάσεων με τη Βενεζουέλα να πρωτοστατεί στις θέσεις του και τα ινδάλματα που όριζαν για τους ακολούθους τους αν και το 2016 ο Πάμπλο Ιγκλέσιας είχε εμφανιστεί να δηλώνει ότι «πολύ καθαρά, χωρίς καμιά αμφιβολία, δεν δεχόμαστε το να υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι πουθενά, ούτε στη Βενεζουέλα, ούτε οπουδήποτε αλλού.
Η κατάσταση σε αυτή τη χώρα, εξ όσων γνωρίζουμε, είναι φρικτή, με τη σύγκρουση ανάμεσα στην εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία».
Βέβαια, ο ίδιος αντιμετώπισε και νομικά προβλήματα για τις σχέσεις με τη Βενεζουέλα του Τσάβεζ και μετέπειτα του Μαδούρο με τις καταγγελίες για χρηματοδότηση των Podemos να παραμένουν στο προσκήνιο αν και ο ίδιος το έχει διαψεύσεις παρά τις αναφορές που έχουν γίνει και επωνύμως.
Νωρίτερα όμως, το 2014, σε συνέντευξή του στην Αυγή τόνιζε πως «Ίσως η ευρωπαϊκή Αριστερά θα έπρεπε να σταματήσει να ομφαλοσκοπείται και να καταλάβει μερικά από τα πράγματα που συνέβησαν στη Λατινική Αμερική»
Μια Λατινική Αμερική που και για τον Αλέξη Τσιπρα αποτέλεσε προπύργιο της αριστεροσύνης. Ακόμη και σήμερα όμως ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταγγείλει το καθεστώς Μαδούρο.
Αντιθέτως, παραμένει υποστηρικτής των κινημάτων της Λατινικής Αμερικής με έμφασή σε αυτό της Βενεζουέλας, θιασώτης του τσαβισμού και του καθεστώτος Μαδούρο όπως αυτό ακολούθησε.
Δεν ξεχνά άλλωστε ουδείς το γεγονός πως εκεί είχε σπεύσει το 2013 ο Νίκος Παππάς ούτε και ότι το 2015 είχε βρεθεί ο πρωθυπουργικός τότε εξάδελφος Γιώργος Τσίπρας για να κάνει συμφωνίες για... φθηνό πετρέλαιο τον Αύγουστο του 2015, την επίμαχη περίοδο της περήφανης διαπραγμάτευσης.
Σε κάθε περίπτωση οι τύχες αναλόγων φαινομένων στην πολιτική, εγχώρια και διεθνή, δείχνουν να έχουν ίδια πορεία. Ίσως, στο τέλος της ημέρας αυτός να είναι και ο ενδόμυχος φόβος της σημερινής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που επιλέγει να διαμορφώσει εκ νέου συνθήκες έντασης προκειμένου να αποφευχθεί ένα πολιτικό τέλος ανάλογο με αυτό των συνοδοιπόρων της αριστεράς...
