Ένα αστέρι πέφτει-πέφτει. Ο «σύντροφος» Πάμπλο Ιγκλέσιας, επικεφαλής των Ισπανών Ποδέμος, γνωστοποίησε την αποχώρησή του από την πολιτική, μετά τη δραματική ήττα του στις περιφερειακές εκλογές της Μαδρίτης.
Τον περασμένο Μάρτιο είχε παραιτηθεί από αντιπρόεδρος της ισπανικής κυβέρνησης για να χρισθεί ο ίδιος υποψήφιος, προκειμένου να προσωποποιήσει τη μάχη κατά της Δεξιάς με το σύνθημα «Η Μαδρίτη χρειάζεται μια αριστερή κυβέρνηση και πιστεύω ότι θα μπορώ να είμαι χρήσιμος».
Η ήττα είναι συντριπτική για τον ίδιο, γιατί πήρε πάνω του τον αγώνα, και έθεσε το ακραίο διαζευκτικό δίλημμα «φασισμός ή δημοκρατία». Προφανώς, το δίλημμα δεν συγκλόνισε τους ψηφοφόρους. Ο λαός δεν τον έκρινε χρήσιμο και ο Ιγκλέσιας αναγκάστηκε να παραιτηθεί, διασώζοντας μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια.
Έτσι κι αλλιώς είχε ως βάρος στο βιογραφικό του, μεταξύ άλλων, τις χρηματοδοτήσεις από το Ιράν και τις υποψίες χρηματοδοτήσεων από την Βενεζουέλα, αλλά και τη βίλα των 600.000 ευρώ σε προάστιο της πρωτεύουσας.
Ήταν ο ίδιος κατήγγειλε το 2012 τον τότε υπουργό Οικονομικών του Ραχόι επειδή είχε ξοδέψει ίδιο ποσό (600.000) για να αγοράσει πολυτελή μεζονέτα (φαίνεται τα ακριβά σπίτια των δεξιών πολιτικών είναι πρόκληση προς τον λαό. Των αριστερών ίσης αξίας, αποπνέουν λαϊκή αύρα και αντίστοιχη νομιμοποίηση).
Σε ομάδα υποστηρικτών του κόμματός παραδέχτηκε την αποτυχία, δήλωσε ότι αισθάνεται σαν «αποδιοπομπαίος τράγος που κινητοποιεί τα πιο σκοτεινά, τα πιο αντιδημοκρατικά συναισθήματα». Το σημαίνον είναι η φράση του «Νομίζω ότι είναι προφανές δεν βοηθάω να ενώσω τους ανθρώπους».
Αυτός δεν πολιτεύτηκε με τα «ή εμείς η αυτοί», και «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Και η παράταξή του δεν ήταν καμιά άκαπνη. Σέρνει μνήμες εμφυλίου και μάλιστα σκληρότερου του δικού μας.
Και παρότι οι εκλογές έγιναν σε κλίμα ακραίας πόλωσης και εκτρόπων, όπως οι αποστολές φακέλων με σφαίρες σε υποψηφίους, μίλησε πολιτικά!
Οι Ποδέμος είχαν ανατείλει σαν λαμπερό άστρο στον γκρίζο ουρανό της λιτότητας που εφάρμοζε η ισπανική κυβέρνηση προς αποφυγήν ένταξης της χώρας στο μνημόνιο.
Αντιτάσσονταν στη λιτότητα, έχοντας προφανώς ανακαλύψει και αυτοί το λεφτόδεντρο, και συμμερίστηκαν από κοινού με τον Γάλλο κομμουνιστή Μελανσόν, του μωροφιλόδοξου, υπερφίαλου «οράματος» του Αλέξη, ότι θα άλλαζαν την Ευρώπη (στην συνέχεια ο Μελανσόν χαρακτήρισε τον Αλέξη ως «μια από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής»).
Η ήττα και η αποχώρηση από την πολιτική έχει την δική της σημασία, δημιουργεί εντυπώσεις υποχώρησης των κομμάτων που γεννήθηκαν στην οργή του δρόμου ως κληρονομιά των κινημάτων διαμαρτυρίας, αλλά δεν είναι συντριπτική για τους Ποδέμος. Διατήρησαν τη δύναμή τους και αύξησαν τις έδρες τους κατά 3 (από τις 7 στις 10).
Σε κάθε περίπτωση όμως οι περιφερειακές εκλογές ενός ευρωπαϊκού κράτους με ιδιαίτερα προβλήματα αυτονομίας περιφερειών και εθνοτήτων του, μπορεί να δημιουργούν κάποιες εντυπώσεις, αλλά στέλνουν ανεπαίσθητα (και μόνο) μηνύματα για το γίγνεσθαι στον ευρωπαϊκό χώρο.
Περισσότερο αξιοσημείωτη από την αποτυχία Ιγκλέσιας είναι η ισχυροποίηση τριών κομμάτων:
Του Mas Madrid, που προήλθε από διάσπαση των Podemos και κατέλαβε τη δεύτερη θέση. Αν συνυπολογιστεί ότι οι θέσεις τους μοιάζουν με εκείνες των Πρασίνων της Γερμανίας (των οποίων η υποψήφια Αναλένε Μπέρμποκ διεκδικεί με αξιώσεις την καγκελαρία ως διάδοχος της Μέρκελ), δείχνει ίσως την ευρωπαϊκή γνώμη να προσεγγίζει πιο πράσινες πολιτικές. Μένει προς απόδειξη βεβαίως.
Επίσης, αν κάτι στέλνει μήνυμα είναι η νίκη του Λαϊκού Κόμματος με την Ιζαμπέλ Ντίαζ Αγιούσο. Καταδεικνύει ότι ο λαϊκισμός παραμένει άτρωτος. Ως εκ τούτου, μετά τις δικαιολογημένες πρώτες εντυπώσεις, κάνουν λάθος οι ΝΔτες οπαδοί να θεωρούν ότι κέρδισε κάποια της δικής τους ευρωπαϊκής οικογένειας.
Η Περιφερειάρχης του Δεξιού Λαϊκού Κόμματος, κατόρθωσε να κερδίσει περισσότερες έδρες από όλη την αριστερά μαζί, επιδιδόμενη σε ένα ντελίριο λαϊκισμού, που καμιά σχέση δεν έχει με την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Καταπολέμησε τα μέτρα περιορισμού και τα λοκντάουν που επέβαλε η κεντρική κυβέρνηση της Ισπανίας, με αποτέλεσμα να τη λατρέψουν οι καταστηματάρχες και οι εργαζόμενοι σε εστιατόρια, μπαρ, καταστήματα, κλπ. Και αυτό την ώρα που η περιφέρειά της παρουσίαζε κορύφωση κρουσμάτων και θανάτων.
Έχτισε την προεκλογική της εκστρατεία κολακεύοντας τη λαϊκή διάθεση τοπικής «αυτονομίας» στα μέτρα. Δεν ήθελε την αυτονομία επιλεκτικά, μόνο έναντι της κυβέρνησης των σοσιαλ-αριστερών.
Την απαιτούσε έναντι των υγειονομικών περιορισμών της κεντρικής κυβέρνησης, χαϊδεύοντας παράλληλα και τον τοπικισμό, ο οποίος έχει και άλλες προεκτάσεις, πέραν της υγειονομικής, στην αδύναμη έως και εύθραυστη ενότητα της χώρας.
Είναι χαρακτηριστικές οι νικητήριες δηλώσεις της νέας ηγέτιδας (που οι εφημερίδες EL Periodico και Publico την έχουν χαρακτηρίσει νέα Τραμπ), μετά τη νίκη της. Υποσχέθηκε να δώσει στον ισπανικό λαό όχι μόνο την αυτοεκτίμησή του και την ενότητα, αλλά και… την ελευθερία του!
Σε συνδυασμό και με την παγίωση του ακροδεξιού VOX, και δεδομένου ότι τέτοιο κόμμα δεν έχουμε στη χώρα μας (πέραν του μεταναστευτικού οι θέσεις του εμπλέκονται με τα ιδιαίτερα εθνοτικά προβλήματα της Ισπανίας), το αποτέλεσμα των εκλογών δεν προφέρονται για σύγκριση με τη χώρα μας.
