Στην πολιτική πιάτσα τα σενάρια για την πραγματικότητα αναφορικά με το σενάριο του νέου επεισοδίου της κρητικής «βεντέτας» του… «πολλά βαρύ» Παύλου Πολάκη με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλά. Σε κάθε περίπτωση, εάν ο καπνός για αυτήν τη σύγκρουση είναι αληθινός, τότε έρχεται να επιβεβαιωθεί ένας «εσωκομματικός κανόνας» στην Κουμουνδούρου που μετά τα γεγονότα της τελευταίας 15ετίας συνιστά ένα πολιτικό αξίωμα.
Αυτό δεν είναι άλλο από το αποτύπωμα του καθαρόαιμου ενστίκτου της πολιτικής επιβίωσης, που διακρίνει τον Αλέξη Τσίπρα στα χρόνια της αρχηγίας του. Μια προεδρία η οποία δεν αμφισβητείται αλλά όταν η εσωτερική έριδα μαζί με τις ενδεχόμενες, προσωπικές φιλοδοξίες ή την άδολη δημοφιλία, προσλάβουν ανάλογα χαρακτηριστικά, τότε ενεργοποιείται η αρχηγική άμυνα.
Τα διαφορετικά παραδείγματα, δημιουργούν τη νομιμοποιητική βάση της συγκεκριμένης ερμηνείας. Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, έστειλε στην «εξορία» της αυτοδιοίκησης τη Ρένα Δούρου, όταν μεγεθυνόταν το πολιτικό γκελ της πρώην περιφερειάρχη. Η εθνική τραγωδία στο Μάτι διεύρυνε τις πολιτικές ευχέρειες για την προφανή ενέργεια του Αλέξη Τσίπρα να αποτραβήξει από την πρώτη γραμμή το στέλεχος που η προϊστορία και η πολιτική φυσιολογία του κόμματος, θα μπορούσαν να την φέρουν απέναντι του.
Ο Αλέξης Τσίπρας εκμεταλλεύτηκε την πολιτική μετάβαση από την περίοδο με τις αυταπάτες στην πολιτική ωρίμανση και ενώ η οικονομία της χώρας «χαροπάλευε» εξαιτίας των αδιανόητων σχεδίων της αριστερής «φρουράς» στην κυβέρνηση Τσίπρα, για να οδηγήσει στην απαξιωτική αποστρατεία τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Το στέλεχος που εκ των «αρίστων» του ΣΥΡΙΖΑ, υπέδειξε ως Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, ο κ. Τσίπρας αφού την «αφόπλισε» την «παρόπλισε» και πολιτικά όταν διαπίστωσε ότι η διείσδυση της ενδεχομένως να υποσκέλιζε την προσωπική απήχησή του, εντός αλλά και εκτός της Κουμουνδούρου.
Ήταν η σειρά, εάν τελικώς επιβεβαιωθούν οι διαρροές, του άλλοτε υμνητή του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, «χωρίς τον οποίο η ομάδα δεν υπάρχει», να πάρει θέση στην «τροπαιοθήκη» με τα πρόσωπα που ο Αλέξης Τσίπρας τελειώνει πολιτικά στο όνομα ενός ιερού αφηγήματος της αριστεράς. Μιας θεωρίας που δεν αποδοκιμάζει την ουσία των παράνομων ή των αντιδημοκρατικών θέσεων αλλά διασφαλίζει την πολιτική μακροημέρευση του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν εξηγείται άλλωστε η απροθυμία της Κουμουνδούρου να καταδικάσει το περιεχόμενο των θέσεων Πολάκη. Θέσεις που όπως επισήμανε σε ανάρτησή του ο Γιώργος Φλωρίδης, έχουν ασύλληπτες ομοιότητες με παραδείγματα που δεν συνδέονται με τη δημοκρατική νομιμότητα. Σε ό,τι αφορά στις προγραφές κατά των δημοσιογράφων ο πρώην υπουργός υπενθύμιζε τη φράση: «Να χτυπήσουμε τους φασίστες στον χώρο του τύπου που κοροϊδεύουν, δηλητηριάζουν και εξαπατούν καθημερινά τον ελληνικό λαό.», ήταν από την προκήρυξη των δολοφόνων της 17Ν, μετά τη δολοφονία του Μομφεράτου της εφημερίδας «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ» στις 21/2/1985.
Ο κ. Φλωρίδης επανέφερε από το συλλογικό υποσυνείδητο και τις αιματηρές «καταδίκες» των τρομοκρατών εναντίον στελεχών του υπουργείου Οικονομικών, κατά τον τρόπο που γίνονται και η σύγχρονη προγραφή του νυν διοικητή της ΑΑΔΕ: «Προειδοποιούμε για τελευταία φορά τους διευθυντές εφοριών, διευθυντές της ΥΠΕΔΑ (ΣΔΟΕ), τα διευθυντικά στελέχη του Υπουργείου Οικονομικών που είναι υπεύθυνοι για τα φορολογικά, θα τους χτυπάμε από εδώ και μπρος χωρίς καμιά προειδοποίηση.. Από την προκήρυξη της 17Ν τον Δεκέμβριο 1993».
Ανατριχιαστικές είναι οι ομοιότητες και με τη σημαία κατά των δικαστικών: «Αποφασίσαμε λοιπόν να χτυπήσουμε δύο απ’ αυτούς τους φαύλους και εξωνημένους δικαστές, τον Εισαγγελέα Ανδρουλιδάκη και του Αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ταρασουλέα».
Αυτό ήταν το απόσπασμα από την προκήρυξη της 17Ν στις 18/1/1989, όπως έγραψε ο κ. Φλωρίδης που επίσης θύμισε και τις προγραφές των τρομοκρατών κατά των τραπεζιτών: «Αποφασίσαμε λοιπόν να εκτελέσουμε τον Βρανόπουλο, Διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, νούμερο δύο μετά τον Πρωθυπουργό Μητσοτάκη».
