Τα αποκαΐδια του βασιλιά καρνάβαλου στην Κρήτη, ανακατεμένα με τις πεταμένες αποκριάτικες μάσκες, ήταν μια τριπλή δραματική προειδοποίηση στην έναρξη της επίσημης προεκλογικής περιόδου: ότι οι μάσκες δεν φοριούνται μόνο τις απόκριες, ότι το δημοκρατικό τόξο δεν είναι και τόσο ευρύχωρο όσο θέλουν να νομίζουν κάποιοι και ότι οι εκλογές δεν θα είναι μια ανέμελη γιορτή της δημοκρατίας. Θα είναι, αντίθετα, μια κρίσιμη μάχη για το μέλλον της χώρας από πολλές πλευρές.
Ο βουλευτής Χανίων Παύλος Πολάκης έβγαλε πρώτος τη μάσκα του κάπως ιδιόρρυθμου και αψύ αλλά πειθαρχημένου προεδρικού βουλευτή. Δεν είχε βάλει πλάτη όλα αυτά τα χρόνια κάνοντας τη βρώμικη δουλειά μιας ηγεσίας που χωρίς αυτόν δεν θα ‘βλεπε το Μαξίμου ούτε με τα κιάλια για να του πούνε τώρα ποιοι θα είναι υποψήφιοι στο δεβλέτι του. Ήρθε η ώρα να πει και αυτός ανοιχτά ποιους πρέπει να καθαρίσουν αν θέλουν να συνεχίσει να καθαρίζει και αυτός για λογαριασμό τους. Αλλιώς θα το έκανε Κούγκι!
Ήταν η σειρά του Αλέξη Τσίπρα να τρομάξει, σαν άλλος Φρανκενστάιν, βλέποντας ότι το τέρας που έχει δημιουργήσει απειλούσε πλέον τον ίδιο και τα σχέδιά του. Είχε αποφασίσει ότι η σοσιαλδημοκρατική μάσκα που είχε φορέσει, μετά την αριστερή και την κεντροαριστερή, δεν ήταν ούτε και αυτή αρκετή για να καλύψει τη διαφορά. Οι ακραίες συμπεριφορές του Πολάκη ήταν εμπόδιο στα ανοίγματα που ήθελε να κάνει. Ήρθε ο καιρός να απαλλαγεί από αυτόν. Εκτός αν καθόταν καλά…
Ύστερα ήρθε η σειρά των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να ξεμασκαρευτούν. Δεν ήταν και μικρό το δίλημμα που αντιμετώπιζαν. Από τη μια μεριά ο Πολάκης που είχε πει και πράγματα που τους άρεσαν. Ότι πραγματική εξουσία χωρίς τσιμέντωμα των αρμών δεν παίρνεις.
Και ακόμα ότι δεν έπρεπε να συνεχίσουν να ανέχονται παθητικά τους δικαστές να καταδικάζουν τον Παππά σήμερα, ποιος ξέρει ποιον άλλον αύριο. Ούτε να καταπίνουν και τις προκλήσεις των δημοσιογράφων στα βοθροκάναλα. Από την άλλη μεριά βέβαια ήταν ο Τσίπρας που τα είχε πάρει αλλά θα έπρεπε και αυτός ν’ αρχίσει να σκέφτεται αλλιώς κάποια στιγμή.
Τα πράγματα δυσκόλεψαν περισσότερο για κάποια ιστορικά στελέχη της ανανεωτικής αριστεράς. Δεν συμφωνούσαν βέβαια με τις προγραφές και τις άλλες χυδαιότητες του Πολάκη, είχαν άλλωστε διαχωρίσει μερικές φορές τη θέση τους. Αλλά όχι και να ποινικοποιηθούν οι απόψεις του.
«Καμιά "πολάκια" απρέπεια δεν μπορεί να αιτιολογήσει την οιονεί επέμβαση της Δικαιοσύνης στην έκφραση του πολιτικού λόγου... Η ενέργεια του εισαγγελέα ανοίγει επικίνδυνα μονοπάτια για τη δημοκρατία» ήταν μερικές από τις… μασημένες απόψεις που δημοσιοποίησαν.
Από τον πολακικό μπάλο δεν έλειψε ούτε το ΚΚΕ. «Η εισαγγελική εντολή για προκαταρκτική εξέταση με αφορμή μια ανάρτηση πολιτικού περιεχομένου, ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή διαφωνία με αυτήν, είναι ενέργεια απαράδεκτη που ανοίγει πολύ επικίνδυνους δρόμους».
Η αλήθεια είναι ότι η ηγεσία του ΚΚΕ πίστευε πάντα ότι οι προγραφές των αντιπάλων εκτός από αναρτήσεις «πολιτικού περιεχομένου» αποτελούν και έκφραση των βασικών αρχών της δικτατορίας του προλεταριάτου. Είναι η πρώτη προσέγγιση του Κόμματος με τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τη διάσπαση του ενιαίου «Συνασπισμού».
Η ανάρτηση του Παύλου Πολάκη δεν έχει βέβαια κανένα απολύτως πολιτικό περιεχόμενο. Είναι μια ανοιχτή απειλητική ονομαστική προειδοποίηση που θυμίζει τις μαύρες περιόδους που σκίασαν τη δημοκρατική μεταπολιτευτική πορεία της χώρας.
Δεν είναι ακόμα γνωστό αν τελικά ο Πολάκης θα αποπεμφθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ ή θα αν το θέμα θα κλείσει με «αμοιβαίες διευκρινήσεις».
Το σίγουρο είναι ότι ο Πολακισμός, ως νέος αυριανισμός, έχει διαβρώσει ένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας. Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο για τη δημοκρατία.
* Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metarithmisi.gr
