Ουδείς πλέον μπορεί να ισχυριστεί «ο όφις με απάτησε, Κύριε». Το 2015 ήταν annus horribilis αλλά και annus revelatio. Ζυγίστηκαν, μετρήθηκαν και βρέθηκαν ελλιπείς πολλές δοξασίες και οι κήρυκες τους. Βεβαιότητες και μανιφέστα μιας άλλης ρότας στην πορεία της χώρας κάηκαν μόλις πλησίασαν στη φωτιά της πραγματικότητας. Σπουδαιοφανείς αποδείχθηκαν ολίγιστοι, όταν έπεσαν οι μάσκες του φανατισμού.

ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία παλεύουν δημοσκοπικά να ξεπεράσουν και οι δύο μαζί το 33%! Τα δύο κόμματα εξουσίας θα έχουν αργά ή η γρήγορα την τύχη του ΠΑΣΟΚ και θα βρεθούν σε μονοψήφια νούμερα. Χρειάζονται νέα πρόσωπα, σύγχρονες δομές και ρεαλιστικές προτάσεις για τα προβλήματα των πολιτών. Ή θα το κάνουν αυτοί ή κάποιοι άλλοι.

Φτάσαμε να διαβάζουμε από μόνοι μας όσοι θέλαμε για τον Σοσιαλισμό, τον Κομμουνισμό, τον Καπιταλισμό και στην πορεία βρεθήκαμε να μπερδεύουμε τους τίτλους των κομμάτων που μας κυβερνούσαν με το τι είχαμε διαβάσει.

Το 1920 ο Ludwig Von Mises ξεκίνησε το περίφημο socialist debate* εκδίδοντας την εργασία του \\\"Economic Calculation in the Socialist Commonwealth.\\\" Προκάλεσε αναταραχή η οποία κράτησε 10 χρόνια μέχρι να αντιληφθούν οι υποστηρικτές του σοσιαλιστικού οικονομικού συστήματος την σημασία των ελεύθερα διαμορφούμενων τιμών.

Είναι φανερό πως σε ελάχιστο χρόνο, η κυβέρνηση απογοήτευσε πολλούς από εκείνους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβριο. Η διαφορά μεταξύ των δυο πρώτων κομμάτων κινείται στα όρια του στατιστικού λάθους. Γράφει ο Γιάννης Παντελάκης.

Κουίζ: Τι σχέση έχουν ο κ. θαυμαστής της κυβέρνησης κ. Τάκης Μπαλτάκος και ο νεκροθάφτης των ανοιχτών επαγγελμάτων κ. Μάκης Βορίδης με τον φιλελευθερισμό, παλιό ή νέο; Την ίδια ακριβώς που έχει και ο κ. Κώστας Σημίτης με τον νεοφιλελευθερισμό. Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης.

Ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος επέλεξε ως αντικαταστάτη της κυρίας Σαββαΐδου τον κ. Γιώργο Πιτσιλή. Ο κ. Πιτσιλής δεν είναι παιδί του κομματικού σωλήνα του ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε άλλο!

Η κεντρική πολιτική ορίζουσα της σύγχρονης Δυτικής κοινωνίας είναι το δικαίωμα στην «επιλογή». Αυτό το συγκεκριμένο δικαίωμα συνιστά και τον βασικό λόγο για τον οποίο κατέρρευσε με πάταγο το «παραπέτασμα» και το τείχος που το χώριζε από τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο. Οι πολίτες, ενώ δεν τους έλειπε πρακτικά τίποτε, δεν είχαν δυνατότητα επιλογών.

Εάν πάλι κάποιος συνάδελφος «φτάσει στην πηγή», ήτοι καταφέρει να εισέλθει στο γραφείο καταθέσεων, είναι πολύ πιθανό να φύγει άπρακτος, εάν δεν προσκομίσει την ίδια ημέρα και τα 16 δικαιολογητικά που απαιτούνται από την υπ’ αριθμ.7534\/20.8.2015 ΚΥΑ. Και το δεκαπενθήμερο που χορηγείται για τη συμπλήρωση αυτών; Μάλλον παραμένει άγνωστη έννοια για τους υπευθύνους της διοικητικής διαδικασίας παραλαβής των φακέλων.

Σε περίοδο κρίσης, οι εταιρίες και τα νοικοκυριά χρεοκωπούν, τα δάνεια δεν αποπληρώνονται, και οι τράπεζες βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση όχι μόνο να έχουν ζημίες απο τους πελάτες τους, που δεν αποπληρώνουν δάνεια, αλλα και να μειώνουν το ύψος των νεων συμβάσεων για να διασφαλιστούν απο περαιτέρω κινδύνους.

Τώρα που έγινε το ξεκίνημα, υπάρχει η ευκαιρία ν\\' αναγκαστεί να χτυπήσει αρκετές φορές τις καμπάνες ο Αμβρόσιος. Ο ίδιος ο μητροπολίτης Αιγιαλείας θεωρεί πως ήταν ένα πένθιμο χτύπημα, επειδή η Βουλή ψήφισε την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης. Η πλειονότητα της ωστόσο (194 βουλευτές), με την ψήφο της, έδωσε ένα χαρμόσυνο χτύπημα σ\\' αυτόν τον ήχο.

Μέχρι και η Hillary Clinton επηρεάστηκε. Έκλεισε το debate των Δημοκρατικών με μιαν ατάκα απο το νέο επεισόδιο της επικής σειράς: «Σας ευχαριστώ, καληνύχτα και... may the force be with you». Και καλά, στην περίπτωση της μπορεί να το σκέφθηκαν οι επικοινωνιολόγοι. Να την εμφανίσουν trendy, ως μία από τα εκατομμύρια των πιστών της ψηφιακής θρησκείας.

Το υψηλό ποσοστό που συγκέντρωσε στις εκλογές της Ν.Δ. αναγκάζει τους πολιτικούς του αντιπάλους να αλλάξουν στρατηγική. Ο Α. Τσίπρας απορρίπτει τα σενάρια της Οικουμενικής, για να θολώσει τα νερά και να διασκεδάσει τα σενάρια της συγκυβέρνησης. Να γιατί είναι μεγάλος πολιτικός! Έχει την πολιτική ευφυΐα που λείπει από κάποιους πρώην υπουργούς της Ν.Δ...

Είναι υποκριτικό κάποιοι να διακηρύσσουν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό ως σημαία τους και ταυτόχρονα να καταψηφίζουν τη μεταρρύθμιση. Γράφει ο Κ. Χρυσόγονος.

Ο δεύτερος γύρος δεν θα έχει να κάνει τόσο με αντιπαράθεση ιδεολογίας, αφού δεν γίνεται ν’ αντιπαρατεθεί η φιλελεύθερη μεταρρυθμιστική κεντροδεξιά με το «λίγο απ’ όλα». Δεν υπάρχει περιεχόμενο αντιπαράθεσης στο επίπεδο των θέσεων και των ιδεών. Αυτό που θα αντιπαρατεθεί είναι ο τρόπος που η Αντιπολίτευση θα τοποθετηθεί απέναντι στο αίτημα για την ανανέωση της και την άρθρωση πειστικής κυβερνητικής αντιπρότασης.

Η άνοδος επιτοκίων στις ΗΠΑ που έγινε πρόσφατα ακολουθήθηκε από υποχώρηση τιμών κατά 7%, αναζωπυρώνοντας τις ανησυχίες της επενδυτικής κοινότητας για το μέλλον των χρηματιστηριακών αξιών, καθώς αυτή η 7% πτώση τιμών σημαίνει ότι όλα τα χρηματιστηριακά κέρδη ενός έτους εξανεμίστηκαν σε διάστημα μιας εβδομάδας.

Η επέκταση του συμφώνου ελεύθερης συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια δεν αποτελεί μια επαναστατική πράξη ή μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Το αντίθετο. Ισχύει σε πολλές χώρες, ισχύει εδώ και χρόνια. Η Ελλάδα έχει καταδικαστεί από την Ολομέλεια του Ευρωπαικού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, επειδή ακριβώς εχει εξαιρέσει τα ομόφυλα ζευγάρια από αυτό το σύμφωνο.

Και τι δεν μας έφερε η χρονιά που φεύγει σε λίγες ημέρες. Λύγισε από γεγονότα, από καλές και κακές ειδήσεις, από ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και διαψευσμένες ελπίδες, από νέες προόδους στην επιστήμη και την τεχνολογία, από επιτυχίες και αποτυχίες, προσωπικές και συλλογικές.

Έπεσε στα χέρια μου η ανακοίνωση του Μανώλη Κ. προς τους πελάτες του για το κλείσιμο του βιβλιοπωλείου του. Ενός ανθρώπου από εμάς, που το κράτος του έκλεψε με τους φόρους το 93,5% των εσόδων του! Ο Μανώλης δεν είναι δημόσιος υπάλληλος για να ασχοληθεί κανείς μαζί του.

Στο πλαίσιο της συζήτησης για επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, διάφορες δυνάμεις έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους με σκοταδιστικές και προσβλητικές τακτικές.

Όσοι συναποτελούμε αυτό που έχει επικρατήσει να αποκαλείται «φιλελεύθερος χώρος», συνηθίζουμε να προτάσσουμε στον καθημερινό πολιτικό μας λόγο τον ορθολογισμό και την «κοινή λογική», ως τα κύρια επιχειρήματα μας για τη διάδοση των ιδεών και των απόψεων μας. Φοβάμαι όμως πως ένας απο τους λόγους που δεν πείθουμε είναι ότι προσομοιάζουμε με «δασκάλους που διδάσκουν, μα λόγο δεν κρατούν».

Οι εκλογές στην Ισπανία έφεραν τη συντριβή Ραχόι, ενός ηγέτη που έχει συνδεθεί και με τη λιτότητα αλλά και τη διαφθορά. Παρότι το συντηρητικό κόμμα πιθανότατα θα είναι σε θέση να σχηματίσει κάποια κυβέρνηση συνεργασίας, διάχυτες είναι οι εντυπώσεις ότι θα υπάρξουν επιπτώσεις στις αγορές, άγνωστο προς ποια κατεύθυνση.

Λοιπόν; Κιθαρίστας ή ντράμερ; Μεϊμαράκης ή Μητσοτάκης; Γιατί εγώ δεν συμμερίζομαι καμμία από τις αισιόδοξες -από πολλούς- εκτιμήσεις πως η εκλογή του ενός ή του άλλου θα σημαίνει πως το «συγκρότημα» της Νέας Δημοκρατίας θα παίξει καλύτερη μουσική; Γιατί δεν συμφωνώ πως τα πρόσωπα σηματοδοτούν κάτι σημαντικότερο για το πολιτικό σκηνικό, ούτε καν για την ίδια τη συντηρητική παράταξη;