Το άρθρο γνώμης του Alex Clapp, του αυτοαπασχολούμενου δημοσιογράφου που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στους «New York Times» με τον μάλλον προκλητικό τίτλο «Η σήψη στην καρδιά της Ελλάδας είναι πλέον ορατή σε όλους», είναι ευπρόσδεκτο μέρος του δημόσιου διαλόγου. Η ελευθερία της έκφρασης ωστόσο δεν εγγυάται ότι όλες οι απόψεις, δημοσιογραφικές ή μη, είναι εξίσου σοβαρές και τεκμηριωμένες, ούτε εξασφαλίζει ότι ο εκφραστής μίας γνώμης είναι απόλυτα αμερόληπτος κι αντικειμενικός.

Τι θα συνέβαινε αν μαζευόντουσαν εκατό μουσουλμάνοι, χριστιανοί ή ινδουιστές και αποφάσιζαν να περικυκλώσουν το σπίτι ενός … λαϊκού αγωνιστή; Χαμός! Επειδή θα επρόκειτο για έναν … δικό τους. Οι εκατό θα ήταν ακροδεξιοί, ναζί που απειλούν το λαϊκό κίνημα. Δεν συμβαίνει αυτό. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι προσπαθούν να επιβάλλουν δια της βίας τις απόψεις τους. Ένα νέο 2015 ξεπροβάλλει από την γωνία. Μας θυμίζουν έτσι γιατί δημιουργήθηκε το μέτωπο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Η αλήθεια είναι ότι αν ρωτήσεις οποιονδήποτε σκεπτόμενο Έλληνα πολίτη που παρακολουθεί τα πολιτικά και οικονομικά δρώμενα, για ποιο λόγο έγινε το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 και τι αποτέλεσμα είχε για την Ελλάδα και την οικονομία της, η πιθανότερη απάντηση που θα λάβεις, σε γενικές γραμμές, συνάδει με την άποψη του τότε υπουργού Εξωτερικών της Ισπανίας, Λουϊς Ντε Γκίντος ο οποίος το είχε χαρακτηρίσει ως «άνευ νοήματος». Αν και έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε, όλοι θυμούνται ότι η κατάσταση ήταν πολύ πιεστική, με τον απλό κόσμο να μην ξέρει, πλέον, τι να πιστέψει.

Στην παραδοχή ότι η πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να επιλέγονται κομματικά στελέχη και φίλοι σε κρίσιμες θέσεις του στρατεύματος, της ΕΛ.ΑΣ. και των υπόλοιπων σωμάτων ασφαλείας, προχώρησε από το βήμα του συνεδρίου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας και πρώην υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Δημήτρης Βίτσας.

Όταν η κυβέρνηση έφερνε στη βουλή τη συζήτηση για την ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης της χώρας, δεν διανοούνταν ότι αυτή θα απέβαινε τελικά συνεχή επικοινωνιακά αυτογκόλ και πολιτικό χαρακίρι του ΣΥΡΙΖΑ. O ΣΥΡΙΖΑ βουλιάζει δημοσκοπικά, σταθερά και επίμονα ενώ πορεύεται δίχως να αλλάζει ούτε εν ιώτα, ούτε μιαν κεραία από μία ρητορική και μία πολιτική τροχιά που κρίθηκε, απέτυχε και καταδικάστηκε από τον ελληνικό λαό.

«Χθες ο κ. Αρβανίτης καλούσε σε ίσες αποστάσεις. Σήμερα ο κ. Κούλογλου δικαιολογεί τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει κουβέντα για κυρώσεις στη Ρωσία» αναφέρει σε ανάρτησή του ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ Τάσος Γαϊτάνης.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι εμβληματικό πρόσωπο της μάχης που έδωσαν οι δυνάμεις της αστικής δημοκρατίας για να αντιμετωπιστεί ο χρυσαυγιτισμός και ο εκτσογλανισμός, σε όλες τις εκφάνσεις του. Είναι επίσης, εμβληματικό θύμα - από το χώρο του ΠΑΣΟΚ – της σκευωρίας της Νοβάρτις και της παρακρατικής μεθόδευσης των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Αλλά την πολιτική και ηθική «οφειλή» προς τον πρώην πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, τη διέγραψε το κόμμα του.

Η τρομερή έκρηξη στη Λ. Συγγρού χάλασε ένα σερί των ωραίων φωτογραφικών ενσταντανέ ενός πολιτικού που λείπει. Λείπει πολύ στον άλλοτε κυβερνητικό του συνοδοιπόρο. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας ενώ αναφέρεται στην προοδευτική διακυβέρνηση που μπορεί να επιτευχθεί με το πάντρεμα των προοδευτικών, υπό την ανάγκη της απλής αναλογικής, αναπολεί το αίσθημα ασφάλειας που του παρείχε η παρουσία του Πάνου Καμμένου.

Θα περίμενα μετά από δέκα χρόνια μνημονιακής κρίσης να έχουν αρχίσει να διαμορφώνονται στο πολιτικό σύστημα minimum συναινέσεις σε επιμέρους ζητήματα. Χαμηλώνουμε πολύ τον πήχη όταν δηλώνουμε ικανοποιημένοι επειδή υπάρχει ένα πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στην κοινωνία το οποίο δεν αμφισβητεί τους βασικούς γεωπολιτικούς άξονες της πατρίδας.

Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (2015-2019) δεν αποτελεί μία συνηθισμένη αλλαγή κυβέρνησης στο πλαίσιο της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Αντίθετα, αποτελεί ένα έκτακτο γεγονός, καθώς συγκροτεί μία ρήξη με την κανονικότητα, με την εγκαθίδρυση της αυτοαποκαλούμενης «αντισυστημικής», ριζοσπαστικής, Αριστεράς, αλλά και του υπερσυντηρητικού κόμματος των ΑΝΕΛ στα θεσμικά και συμβολικά κέντρα εξουσίας της χώρας.

Με τον Αλέξη Τσίπρα να αδυνατεί να βρει τον βηματισμό του και να καθορίσει ένα σχέδιο αντιπολιτευτικό, εγκλωβισμένος από τους «σκελετούς» που βρέθηκαν στην ντουλάπα του ΣΥΡΙΖΑ από την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας, τάσεις, ρεύματα και συνιστώσες επανέρχονται στο προσκήνιο με αφορμή και τον προσυνεδριακό διάλογο.