Όποιος έχει γράψει πενήντα βιβλία, εκατοντάδες άρθρα, έχει εμπλακεί με ρόλο ηγετικό στα μεγαλύτερα debate της εποχής μας και είναι και καθηγητής της Πολιτικής Φιλοσοφίας και της Αισθητικής σε κορυφαίο πανεπιστήμιο της Δύσης, τότε, στο τελευταίο του βιβλίο, μπορεί να επιχειρηματολογήσει, κυριολεκτικά, πάνω σε ο,τιδήποτε και την ίδια στιγμή και για το αντίθετό του. Αυτή είναι η σκέψη που κάναμε κλείνοντας το βιβλίο του φιλοσόφου Ρότζερ Σκρούτον «Πώς να είσαι Συντηρητικός».

Το κείμενο των 158 προσωπικοτήτων αποτελεί μια ιδεολογική πλατφόρμα συντηρητικής κατεύθυνσης. Χωρίς καταγγελτικές κραυγές ας αποδεχθούμε πως και ο συντηρητικός χώρος έχει κάθε δικαίωμα να εκφραστεί. Και βέβαια, να εισπράξει τα εύσημα από τους ομοϊδεάτες και την κριτική από τους απέναντι. Η παρέμβαση των 158 σε αυτό το στάδιο, τουλάχιστον, δεν αποτελεί προπομπό δημιουργίας πολιτικού κόμματος

Αν ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος ήταν υποψήφιος στην περιφέρειά μου, θα σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να τον ψηφίσω. Μία φράση του, όμως, η οποία μου έκανε εντύπωση και την οποία σκέφτομαι πολύ τις τελευταίες ημέρες είναι η αυτοπεριγραφή του ως συντηρητικός και φιλελεύθερος.

Είναι 6 Ιουνίου του 2018 σήμερα, του 2018 επαναλαμβάνω, και υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που στοιχίζονται πίσω από τις έννοιες «προοδευτικός»/«συντηρητικός» όπως τις παρέλαβαν από τους γονείς τους και από τους παππούδες τους.