Ο Χρήστος Παπανίκος είναι κατά το γούστο μου ένας χαρισματικός σκιτσογράφος. Κάποιοι, και δεν ήταν λίγοι, άπαντες προερχόμενοι από τον χώρο της Αριστεράς, τον στοχοποίησαν για το περιεχόμενο του έργου του. Το ουσιαστικό πρόβλημα για όλους αυτούς είναι ένα. Ο Χρήστος Παπανίκος με τα σκίτσα του αποδομεί τον λόγο τους. Μάλιστα μια περσόνα της Αριστεράς ανάρτησε στο twitter και τη φωτογραφία του για να μάθουν όλοι -και κυρίως «αυτοί που πρέπει»- ποιος είναι και φυσιογνωμικά. Αυτό το θεωρώ σαν μια μορφή επικήρυξης.

Ο σουηδός σκιτσογράφος Λαρς Βιλκς, στόχος επίθεσης στην Κοπεγχάγη το 2015, μόνιμα φυλασσόμενος από την αστυνομία αφότου ζωγράφισε τον προφήτη Μωάμεθ με σώμα σκύλου το 2007, βρήκε τον θάνατο σε τροχαίο χθες Κυριακή στη Σουηδία, όπως και οι δύο αστυνομικοί που ήταν επιφορτισμένοι με την προστασία του.

«Φεύγω τωρα… τα λέμε το βράδυ στην πλατεία» λέει ο ένας στον άλλον. Ο ένας κορονοϊός στον άλλο κορονοϊό, δηλαδή. Το σκίτσο δεν έγινε φέτος, αλλά θα μπορούσε. Διότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Αρκάς είναι διαχρονικός και τα σκίτσα του είναι επίκαιρα όσο διαρκούν κάποιες καταστάσεις. Η, και όσο διαρκεί μια εποχή, μια περίοδος της ανθρώπινης κοινωνίας.

Ένας από τους γνωστότερους σκιτσογράφους της Τουρκίας, ο Νούρι Κουρτσεμπέ, συνελήφθη σήμερα μετά από σχετική δικαστική διαταγή, για σκίτσα που σατίριζαν τον Ταγίπ Ερντογάν την περίοδο 2016-2017.