Ο Α.Τσίπρας στην Θεσσαλονίκη έκανε μια τραγική εμφάνιση, που θα πρέπει να διδάσκεται στα σεμινάρια ως παράδειγμα προς αποφυγή. Η παροχολογία του και η υποσχεσιολογία του, λόγω του βεβαρημένου παρελθόντος του, ουδένα συγκίνησαν. Και το 2014 και το 2015 πολλά υποσχέθηκε, τίποτα δεν τήρησε. Μάλιστα, έπραξε τα εντελώς αντίθετα.

Αυτό που συνδέει τον ΣΥΡΙΖΑ με την δεξιά συνιστώσα του είναι, εκτός από το μίσος για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο κρατισμός. Στην Αριστερά και σε ένα κομμάτι του συντηρητικού χώρου εμφωλεύει ο κρατισμός και κυριαρχεί το αντι-φιλελεύθερο πνεύμα. <b> Γράφει ο Σάκης Μουμτζής. </b>

Η στρατηγική της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η συγκρότηση ενός αντιδεξιού μετώπου. «Φιλιππινέζες» σε αυτήν την προσπάθεια του ήταν και είναι οι «πρόθυμοι» και τα δημοσιογραφικά γιουσουφάκια, που ασχολούνται νυχθημερόν με το τι είπε ο Άδωνις και τι εννοούσε ο Βορίδης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ φέρεται χαριστικά σε έναν ειδεχθή δολοφόνο. Και ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει την απόπειρα δολοφονίας —αν τελικά έγινε— κατά του δικτάτορα Μαδούρο. Τι συνδέει αυτές τις δύο φαινομενικά ασύνδετες πράξεις; Μα, η επαναστατική βία. Ο Κουφοντίνας είναι ένας, κατά συρροήν, δολοφόνος. Οι αριστεροί τον θεωρούν λαϊκό αγωνιστή. Το μείζον είναι ο σκοπός. Τα μέσα είναι το έλασσον.

Η Ελληνική κοινωνία, από τον Ιανουάριο του 2015, υφίσταται μια σκληρή δοκιμασία, με επιλογή της. Ένα σημαντικό κομμάτι της, θέλησε να ολοκληρώσει τον ανεκπλήρωτο έρωτα της με την Αριστερά. Έναν έρωτα που βαστά τουλάχιστον 45 χρόνια. Όλες οι ανολοκλήρωτες σχέσεις κυριαρχούνται από το ερώτημα, του «τι θα γινόταν αν».

Το χειρότερο για έναν πολιτικό δεν είναι ούτε όταν τον αποδοκιμάζουν ούτε όταν εξυβρίζουν. Όποιος αποφασίζει να εισέλθει στην πολιτική, γνωρίζει πως αυτές είναι καταστάσεις που πιθανόν θα τις βιώσει. Το χειρότερο όμως που μπορεί να ζήσει, είναι ο βουβός θυμός των πολιτών και το γέλιο που προκαλεί η συμπεριφορά του και τα λόγια του. Δύο καταστάσεις αντιφατικές μεταξύ τους, που όμως συνυπάρχουν.

Στα δημοκρατικά πολιτεύματα το καθοριστικό όπλο των πολιτών είναι η ψήφος τους. Εκεί συμπυκνώνεται όλη η ισχύς τους. Με αυτήν επιβραβεύουν ή τιμωρούν. Δεν είναι το μοναδικό όπλο, αλλά είναι αυτό που, σε τελική ανάλυση, δείχνει την βούληση του πολίτη.

Αυτές τις γραμμές δεν τις γράφω ως φανατικός οπαδός του Παναθηναϊκού, παιδιόθεν. Τις γράφω ως έλληνας πολίτης, που αισθάνεται την υποχρέωση να αποτίσει φόρο τιμής σε έναν επιχειρηματία, σε έναν οικογενειάρχη, που αποτελεί ένα πρότυπο για την κοινωνία μας.

Ο αποτρόπαιος ξυλοδαρμός του δημάρχου Θεσσαλονίκης ανέδειξε για μια ακόμα φορά το πρόβλημα της βίας που έχει εισβάλει με σταθερή συχνότητα στην πολιτική ζωή του τόπου και όχι μόνον. Μάλιστα, οι πρωταγωνιστές αυτών των βιαιοτήτων έχουν, τις περισσότερες φορές, δραστηριότητες σε διάφορους κοινωνικούς χώρους.