Η ανθρώπινη τραγωδία και το συλλογικό και προσωπικό παράλογο. Το προσωπικό και δημόσιο μένος και ο ιδιωτικός και οικουμενικός κατακερματισμός. Η τραγωδία που αγγίζει τη φάρσα και μια αυτοπροσωπογραφία που ετεροκαθορίζεται κι ολοκληρώθηκε σε ένα λογοτεχνικό κρεσέντο όπου συνυπάρχουν στοιχεία από θέατρο, κινηματογράφο, φωτογραφία, φιλοσοφία, επικαιρότητα, ποίηση κι όνειρο, σε ένα συγγραφικό όραμα που ολοκληρώθηκε, αυτό θα μπορούσε να πει κάποιος εν ολίγοις για την καινούργια νουβέλα του Μισέλ Φάις.

Μισέλ Φάις «Η ερευνήτρια», εκδ. Πατάκη. Τέσσερα χρόνια πριν συμπληρωθεί ένας αιώνας από τον θάνατο του σημαντικότερου ίσως συγγραφέα του 20ού αιώνα, αναμφίβολα πάντως του επιδραστικότερου, ο Μισέλ Φάις με την «Ερευνήτρια» ξαναπιάνει το νήμα της αυτοπροσωπογραφίας ενός άλλου. Oικείο αφηγηµατικό κάτοπτρο στην άτυπη τετραλογία του, εξάλλου το συνηθίζει, βιογραφώντας να αυτοβιογραφείται.