Μια μέρα μετά την ορκωμοσία του ως προέδρου του Περού, ο Πέδρο Καστίγιο διόρισε έναν ακροαριστερό νομοθέτη και μέλος του μαρξιστικού του κόμματος τον Γκουίντο Μπεγίντο, ως πρωθυπουργό, τερματίζοντας τις προσδοκίες για μια μετριοπαθή κυβέρνηση, όπως ο ίδιος είχε υποσχεθεί.

To 1989 όταν κατέρρεε το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, οι ανά τον κόσμο αριστεροί, μέσα στη θλίψη τους, αναζητούσαν να βρουν τα αίτια αυτής της αναπάντεχης πτώσης. Χωρίς βαθυστόχαστες αναλύσεις, ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο οικονομικο- κοινωνικό σύστημα για έναν απλό λόγο. Γιατί δίνει την ευκαιρία σε έναν φτωχό να γίνει πλούσιος. Γιατί δίνει όραμα και ελπίδα σε αυτούς που κάποτε αποκαλούσαν «μη προνομιούχους».

Το να σπαταλήσει κανείς τη ζωή του κυνηγώντας ψευδαισθήσεις είναι ήδη κακό. Το να θυσιάσει αθώες ζωές χωρίς καμία τύψη καθώς επιδιώκει αυτές τις ψευδαισθήσεις είναι ξεκάθαρα εγκληματικό. Είναι κάτι που σε καθιστά κοινωνιοπαθή και μανιακό δολοφόνο. Ο Abimael Guzm&#225;n είναι όλα αυτά κι άλλα ακόμη χειρότερα. <b>Γράφει ο Lawrence W. Reed.</b>

Οι κομμουνιστές, θεωρούν ότι μπορούν να διαμορφώσουν τις συνειδήσεις των ανθρώπων. Αυτή ακριβώς η αίσθηση του επίγειου Δημιουργού, γοήτευσε χιλιάδες διανοούμενους και τους οδήγησε να κλείσουν τα μάτια στην Τρομοκρατία ή και να την αποδεχθούν ακόμα. Δίκαια ο Ραϋμόν Αρόν αποκάλεσε τον μαρξισμό «όπιο των διανοουμένων.»

Χωρίς τη νοηματοδότηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας η οικονομική ανάπτυξη που επαγγέλλεται η Νέα Δημοκρατία θα είναι έρμαιο οικονομικών κρίσεων, εγωιστικής ανομίας, πολυπολιτισμικής κακοφωνίας, και αριστερών «εφόδων στην εξουσία». Ας ελπίσουμε ότι η Νέα Δημοκρατία, ως φορέας του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα σήμερα, δεν θα συνεχίσει να εφαρμόζει στην πράξη τον κλασσικό μαρξισμό. Ας γίνει τουλάχιστον οπαδός του Γκράμσι. <b> Γράφει ο Μανούσος Μαραγκουδάκης. </b>

Ενα σταθερό πρόβλημα των διανοουμένων του φιλελεύθερου χώρου ήταν - και εν τίνι μέτρω παραμένει - η αδυναμία πρόσληψης της πολιτικής φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν ανεπαρκείς. Απλώς τον προσέγγιζαν με λάθος γνωστικά εργαλεία. Η συμβολή όλων ημών που περάσαμε στην όχθη του φιλελευθερισμού αφού διασχίσαμε τον μαρξισμό, βρίσκεται στο γεγονός πως γνωρίζαμε από την πρώτη στιγμή με ποιους έχουμε να κάνουμε.

Στην Ελλάδα ευτυχώς δεν είχαμε ποτέ κομμουνισμό. Τον αποφύγαμε δύσκολα και με πληγές που κρατούν περισσότερο από μισό αιώνα τώρα. Όμως τον αποφύγαμε και είμαστε τυχεροί για αυτό. Το γεγονός, όμως, ότι δεν είχαμε ποτέ μία κομμουνιστική κυβέρνηση έδωσε την εντύπωση στον μέσο Έλληνα ότι οι ιδέες του Μαρξ, του Ένγκελς και των λοιπών του μαρξισμού είναι καλές αλλά ενδεχομένως ανεφάρμοστες.

H συλλογική απελευθέρωση που υπόσχεται ο μαρξισμός είναι απατηλή. Οι ηθικές σχέσεις των ανθρώπων δεν θα αλλάξουν αν τα μέσα παραγωγής ανήκουν στο κράτος. Όπως δείχνει η φρικτή εμπειρία των κομμουνιστικών δικτατοριών, οι σχέσεις ανισότητας ή σκληρότητας είναι μόνιμα ζητήματα της ανθρώπινης φύσης. <b>Γράφει ο Παύλος Ελευθεριάδης.</b>

Στις 9 Οκτωβρίου, συμπληρώθηκαν 51 χρόνια από τον θάνατο του Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα, του Αργεντινού επαναστάτη που στιγμάτισε τη Λατινική Αμερική με την ακτιβιστική, πολιτική και στρατιωτική του δράση. Παραδόξως, η ιστορία μέχρι στιγμής του έχει φερθεί πολύ ευγενικά.

Η ιδεολογική κατίσχυση της Αριστεράς όχι μόνον εν Ελλάδι αλλά και ευρωπαϊκώς είναι μεγάλο θέμα, μη αναλυόμενο επί λίγων γραμμών. Κατ\\' αρχήν σίγουρα υπάρχουν πολλές «Αριστερές» σε μία «Αριστερά». <b> Γράφει ο Βασίλης Φασούλας.</b>

Σφοδρή επίθεση στον Αλέξη Τσίπρα εξαπέλυσε από το βήμα της βουλής η Αλέκα Παπαρήγα, με αφορμή την χθεσινοβραδινή συνέντευξή του, και την κριτική που άσκησε στο ΚΚΕ γιατί αντιτίθεται στην συμφωνία με την ΠΓΔΜ.

Θα βόλευε πολλούς αν ο ΣΥΡΙΖΑ στρεφόταν προς πιο μετριοπαθείς θέσεις και συμπεριφορές. Αυτό εξάλλου θα ήταν και θετικό για την πολιτική ζωή του τόπου. Ένας ισχυρός σοσιαλδημοκρατικός χώρος και μια ισχυρή κεντροδεξιά, θα αποτελούσαν παράγοντα σταθερότητας του πολιτικού συστήματος της χώρας. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει και το αποδεικνύει με τις πράξεις του.

Το 2011 το “Είμαστε το 99%” έγινε το σύνθημα που ένωνε τους μετέχοντες στο κίνημα Occupy Wall Street. Το 2013, ο Μπαράκ Ομπάμα περιέγραψε την ανισότητα των εισοδημάτων ως τη «μεγαλύτερη πρόκληση της εποχής μας». <b>Γράφει ο Marian L. Tupy. </b>

Ο διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας Mark Carney υποστήριξε πως, αν η εκμηχάνιση οδηγήσει σε χαμηλότερα επίπεδα διαβίωσης και σε μεγαλύτερη ανισότητα, «ο Μαρξ και ο Ένγκελς μπορεί να γίνουν επίκαιροι ξανά». Υπάρχουν αρκετές υποθετικές προτάσεις σ’ αυτή την ανάλυση, αλλά δεν είναι σαφής ο λόγος που ο διοικητής ανακινεί φόβους όταν μια βαθύτερη εξέταση εγείρει διαφορετικά αλλά σημαντικότερα ζητήματα. <b>Γράφει ο Philip Booth. </b>