Καταλαβαίνω να ενοχλήθηκε ο γραμματέας του Π.Γ. της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. (σημασία έχει ολόκληρος ο τίτλος) από τις αποκαλύψεις για τις ερωτικές δραστηριότητες του Ζαχαριάδη, αν και αυτές καταπατούσαν κάθε έννοια συντροφικότητας. Θα μου πείτε άνθρωποι ήταν και αυτοί και παρ' όλο το επαναστατικό προτσές, ενέδιδαν στην ανθρώπινη φύση τους και στις σαρκικές απολαύσεις. Δεν υπάρχει διαχωρισμός του έρωτα σε επαναστατικό και αντεπαναστατικό. Εξάλλου οι κομμουνιστές, ως άθεοι, δεν πιστεύουν στις 10 εντολές και φυσικά στο «ου μοιχεύσεις».

Εγώ τον Μαραντζίδη δεν τον γνωρίζω. Αν έτυχε να συναντηθούμε κάπου-κάποτε (πριν γίνει τόσο διάσημος) δεν το θυμάμαι και να με συμπαθά. Παρακολουθώ την δουλειά του, διαβάζω τις αναλύσεις του, μελετώ τις δημοσκοπήσεις του πανεπιστημίου Μακεδονίας, διαβάζω τα βιβλία του. Θαρρώ πως κάτι γνωρίζω απ’ αυτόν, εκ του μακρόθεν. Αλλά ειλικρινά, αυτή την «Μαραντζιδοποίηση» του πολιτικού διαλόγου στην χώρα δεν την αντιλαμβάνομαι.

Έγραψε ο Μαραντζίδης, απάντησε ο Βενιζέλος, ανταπάντησε ο Θεοδωράκης, πλευροκόπησε ο Ραγκούσης, κατακεραύνωσε η Φώφη, επενέβη ο Λοβέρδος, σχολίασε ο Τζανακόπουλος, ξεσπάθωσε ο Κωνσταντινόπουλος και παρενέβη ο Κουρουμπλής. Περί της σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, όλα τούτα. Σα να λέμε, «έριξε ένας τρελός μια πέτρα στο πηγάδι κι έπεσαν τριάντα γνωστικοί να την βγάλουνε».

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η συζήτηση που έχει ξεκινήσει με αφορμή το άρθρο του Νίκου Μαραντζίδη (ΝΜ) «Ο ιστορικός συμβιβασμός του ΣΥΡΙΖΑ και τα ατελέσφορα μέτωπα» (Καθημερινή 22/4).