Του Γιάννη Μεϊμάρογλου
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η συζήτηση που έχει ξεκινήσει με αφορμή το άρθρο του Νίκου Μαραντζίδη (ΝΜ) «Ο ιστορικός συμβιβασμός του ΣΥΡΙΖΑ και τα ατελέσφορα μέτωπα» (Καθημερινή 22/4). Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αντιμετώπισαν το συγκεκριμένο άρθρο με «εχθρική» διάθεση ως ένδειξη της στροφής του ΝΜ προς μια νέα, διαφορετική και ιδιαίτερα ευνοϊκή αντιμετώπιση της ασκούμενης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τα ειωθότα μάλιστα δόθηκαν και αρκετές απαξιωτικού περιεχομένου ερμηνείες της στροφής αυτής ενώ διατυπώθηκαν και ερωτήματα του τύπου «πώς μπορεί ένας αντικομμουνιστής ιστορικός να διατυπώνει τέτοιες απόψεις» κλπ.
Ο ΝΜ κάνει μια διαπίστωση που την κάνουν όλο και περισσότεροι τελευταία και που αν δεν αντιμετωπιστεί καθαρά ιδεολογικοπολιτικά, κινδυνεύει να διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό σκηνικό ικανό να φέρει εκπλήξεις στην κάλπη. Σε γενικές γραμμές δηλαδή διατυπώνει την άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ηττημένος από την φιλελεύθερη ευρωπαϊκή πολιτική - την οποία ο ΝΜ εξακολουθεί να στηρίζει - και προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία επέλεξε, με σημαντικό κόστος, να υποταχθεί στην πολιτική αυτή. Αφού η συγκεκριμένη τακτική εξυπηρετεί τη χώρα, αξίζει να την πριμοδοτήσουμε, μένοντας μακριά από αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπα και λογικές που μόνο ζημιά κάνουν.
Η λογική της επιχειρηματολογίας του ΝΜ είναι λαθεμένη και δεν ευσταθεί παρά σε ότι αφορά ακραίες λογικές, όπως για παράδειγμα η εκ των προτέρων απόρριψη κάθε ιδέας σύγκλισης ακόμα και σε εθνικά θέματα ή θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δύο είναι κυρίως οι λόγοι. Πρώτον, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν «κάνει τη δουλειά μας», όπως αφήνει να εννοηθεί. Γιατί «δουλειά μας» δεν είναι να εφαρμόζουμε τις μνημονιακές δεσμεύσεις που μας επιβάλλονται, ώστε να ανταποκρινόμαστε στις δανειακές απαιτήσεις αλλά πως να αξιοποιήσουμε την οικονομική βοήθεια που μας παρέχεται για να υλοποιήσουμε ένα εθνικό σχέδιο που θα γυρίσει νέα σελίδα στην αναπτυξιακή προοπτική της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει - ούτε και μπορεί - να παρουσιάσει τέτοιο σχέδιο για τον απλούστατο λόγο ότι στήριξε και στηρίζει ακόμα όλες τις παθογένειες που μας οδήγησαν ως εδώ.
Δεύτερον γιατί η «σοσιαλδημοκρατικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μόνο στην φαντασία κάποιων. Αν θεωρήσουμε ότι σοσιαλδημοκρατία είναι η λειτουργία των κανόνων της ελεύθερης οικονομίας - και όχι της ανεξέλεγκτης παραοικονομίας - σε συνδυασμό με την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και την προστασία των κοινωνικά αδυνάτων, τότε θα διαπιστώσουμε ότι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ είναι εκ διαμέτρου αντίθετη και ως προς τα δύο σκέλη.
