Στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν δύο κόσμοι με εντελώς διαφορετικά ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά, ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά. Είμαστε δύο κόσμοι, εκπροσωπούμε δύο διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Ο καθένας διαλέγει στρατόπεδο. Σήμερα, επειδή έχουν κοπεί όλες οι γέφυρες, είναι πολύ δύσκολη η μετακίνηση από το ένα στρατόπεδο στο άλλο και γι' αυτό όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια παγωμένη εικόνα εδώ και τρία χρόνια. Ο εκτσογλανισμός της πολιτικής ζωής που βιώνουμε από το 2011 δείχνει πως τελικά το πρόβλημα είναι πρωτίστως ανθρωπολογικό.  

Ένα από τα σοβαρότερα λάθη στη διαχείριση του αντισυστημισμού την αξέχαστη περίοδο του «αντιμνημονιακού αγώνα» ήταν ότι η «αίσθηση επείγοντος» που δημιουργήθηκε και ήταν απολύτως πραγματική και βάσιμη, έβαλε τον κόσμο που στήριζε τις μεταρρυθμίσεις στη λογική της αναβλητικότητας. Δηλαδή, όλοι εμείς που στοιχηθήκαμε στην πλευρά που δικαιώθηκε από την ίδια την ιστορία, είδαμε τον αγώνα απέναντι στις δυνάμεις της αντίδρασης και της αντιμεταρρύθμισης ως μονομέτωπο και αφήσαμε πολύ σημαντικά ζητήματα «για αργότερα».

Το σχέδιο κατεδάφισης του Εκπαιδευτικού Συστήματος ολοκληρώνεται εντός του 2019 με την λεκτική (και μόνον) αναβάθμιση όλων των ΤΕΙ σε Πανεπιστήμια, την απόρριψη της αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος και την ελεύθερη πρόσβαση όλων των υποψηφίων στα Πανεπιστήμια. <b> Γράφει ο Ιωακείμ Γρυσπολάκης. </b>

Διάβασα πως στο πλαίσιο της 83ης Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης ειπώθηκε το εξής, μεταξύ άλλων, άκρως σημαντικό: «Το μέλλον ανήκει στους έντιμους και αξιοπρεπείς πολίτες αυτής της χώρας. Στους ανθρώπους του μόχθου και της δημιουργίας, που σήμερα δικαιούνται ξανά να αισιοδοξούν και να ελπίζουν».

Ένα από τα βασικά στοιχεία της ηγεμονίας της Αριστεράς είναι η ιδεολογικοποίηση και η πολιτικοποίηση κάθε πτυχής της ανθρώπινης δραστηριότητας. Σε κάθε πράξη, οι διανοούμενοι της Αριστεράς έψαχναν να βρουν ιδεολογικές αναφορές και πολιτικά μηνύματα. Έτσι, στέρησαν από αυτούς που τους ακολουθούσαν πολλές χαρές, πολλές στιγμές ξεγνοιασιάς και χαλάρωσης.