Πολιτικής και οικονομικής φύσεως κακουχίες, αμφίσημες «συγκατοικήσεις» με λαούς κατακτητές ή συμμάχους, μας έχουν αφήσει ένα σωρό κουσούρια. Η απαισιοδοξία των σημερινών νέων για το μέλλον είναι πολύ δυνατός δείκτης για το πώς αισθάνεται συλλογικά ένας λαός. Μπορεί η κυβέρνηση να φτιάξει ένα ολοκληρωμένο αφήγημα ελπίδας για την εθνική μας αυτοπραγμάτωση; Συλλογικό, υπέροχο και ελπιδοφόρο;<b> Γράφει η Γεωργία Δρακάκη. </b>

Στην Ελλάδα που η διαστρέβλωση των εννοιών είναι κοινός τόπος το εθνικό έχει ταυτιστεί με το εθνικιστικό. Η προπαγάνδα της Αριστεράς εδώ και χρόνια αλλά και η βαθιά ενοχικότητα της δεξιάς να μην την χαρακτηρίσουν Δεξιά έχει αφήσει το «εθνικό», έρμαιο στην ακροδεξιά και οτιδήποτε τέτοιο, ακόμα και ο λεγόμενος φιλελεύθερος χώρος το βλέπει ως εχθρό.<b> Γράφει ο Αντώνης Δαρζέντας. </b>

Εθνικό δεν είναι αυτό που ικανοποιεί μόνο τον παρόντα λαό, δεν είναι το μεγαλόστομο, το ρητορικό, αλλά το καλά σχεδιασμένο και προετοιμασμένο προς όφελος του τόπου, αναφέρει σε άρθρο του, σε αφιέρωμα με τίτλο: «Εθνικό το αληθές;» της εφημερίδας «Πελοπόννησος», ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Μπορεί κανείς να παραγνωρίσει το γεγονός πως την απόπειρα αντιμετώπισης του χρονίζοντος «Μακεδονικού» προβλήματος την έκανε η χειρότερη ίσως, η πιο καταστροφική, η πιο επικίνδυνη κυβέρνηση που είχε ποτέ αυτός ο τόπος; <b> Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος. </b>